دنیا
الامام العلی علیه السلام
إنّ أولياءَ اللَّهِ هُمُ الذينَ نَظَروا إلى باطِنِ الدُّنيا إذا نَظَرَ النّاسُ إلى ظاهِرِها، واشتَغَلوا بآجِلِها إذا اشتَغَلَ النّاسُ بعاجِلِها، فأماتُوا مِنها ما خَشَوا أن يُميتَهُم، وتَرَكوا مِنها ما عَلِموا أنّهُ سَيَترُكُهُم، وَرأوا استِكثارَ غَيرِهِم مِنها استِقلالًا، وَدَركَهُم لَها فَوتاً، أعداءُ ما سالَمَ النّاسُ، وسِلمُ ما عادَى النّاسُ! بِهِم عُلِمَ الكِتابُ وبِهِ عَلِموا، وبِهِم قامَ الكِتابُ وبهِ قاموا، لا يَرَونَ مَرجُوّاً فَوقَ ما يَرجُونَ، ولا مَخُوفاً فَوقَ ما يَخافونَ.
.
[1]
امام على عليه السلام: دوستان خدا همان كسانى هستند كه باطن دنيا را مىنگرند در حالى كه ديگر مردم به ظاهرش چشم دارند، و به آينده و فرجام دنيا مشغولند در حالى كه ساير مردم به نقد و امروز آن سرگرمند. آنچه را از دنيا كه مىترسند آنان را نابود كند، نابود مىكنند و آنچه را از دنيا كه مىدانند بزودى آنان را ترك خواهد گفت، ترك مىكنند و آنچه را كه ديگران از دنيا زياد و با ارزش مىشمارند اندك و حقيرش مىبينند و رسيدن خود به آنها را از دست دادن [سعادت و رستگارى خويش] مىشمارند. دشمن چيزى هستند كه مردم [دنياطلب] با آن در صلح و سازشند و دوستدار چيزى هستند كه مردم با آن دشمنى مىورزند! كتاب [خدا] به وجود آنان شناخته و دانسته مىشود و آنان به آن دانا و عارفند، كتاب به آنان استوار است و آنان به كتاب استوارند، بالاتر از چيزى كه بدان اميد بستهاند اميدى نمىشناسند و ترسناكتر از چيزى كه از آن مىترسند، چيزى را مايه ترس نمىدانند.
منابع:
- نهج البلاغة: الحكمة 432.