هلاک میشدیم اگرمواظب مانبودی!

هلاک میشدیم اگرمواظب مانبودی!

    خودپسندی و غرور

    رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: قالَ اللَّهُ عَزَّوجلَّ: إنّ مِن‏ عِبادِيَ المؤمنينَ لَمَن يَجتَهِدُ في عِبادَتِي فَيَقُومُ مِن رُقادِهِ ولَذيذِ وِسادِهِ فَيَتَهَجَّدُ لي اللَّياليَ، فَيُتعِبُ نفسَهُ في عبادَتِي فَأضرِبُهُ بالنُّعاسِ اللَّيلةَ واللَّيلَتَينِ نَظَراً مِنّي له وإبقاءً علَيهِ، فَيَنامُ حتّى‏ يُصبِحَ فَيَقومُ وهُو ماقِتٌ لنفسِهِ، زارٍ علَيها، ولو اخَلِّي بينَهُ وبينَ ما يُرِيدُ مِن عِبادَتِي لَدَخَلَهُ العُجبُ مِن ذلكَ فَيُصَيِّرُهُ العُجبُ إلى الفِتنَةِ بأعمالِهِ، فَيَأتِيهِ مِن ذلكَ ما فيهِ هَلاكُهُ لِعُجبِهِ بِأعمالِهِ ورِضاهُ عن نفسِهِ حتّى‏ يَظُنَّ أنّهُ قد فاقَ العابِدينَ وجازَ في عِبادَتِهِ حَدَّ التَّقصيرِ، فَيَتَباعَدُ مِنّي عندَ ذلكَ، وهو يَظُنُّ أنّهُ يَتَقَرَّبُ إلَيَّ!

    . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند عزّوجلّ فرمود: گاه باشد كه يكى از بندگان مؤمن من در عبادت من مى‏كوشد و از بستر خود برمى‏خيزد و بالين خوش را رها مى‏سازد و شبها به عبادت من مى‏پردازد و خود را در راه بندگى من، به رنج مى‏افكند، اما من از روى لطف و محبّتِ به او و براى حفظ [سلامتى معنوى‏]، ويكى دو شب، چرت را بر وى مسلّط مى‏كنم و او مى‏خوابد و صبح برمى‏خيزد و نمازش را مى‏خواند در حالى كه از نفْس خود در خشم است و آن را سرزنش مى‏كند. اگر رهايش كنم تا همچنان به عبادت من ادامه دهد دچار خودپسندى مى‏شود و خودپسندى موجب مى‏شود تا به كارهايش مغرور گردد و از همين جا، آنچه مايه هلاكت اوست به وى در رسد؛ زيرا به اعمال خويش مغرور مى‏گردد و چندان از خود راضى مى‏شود كه گمان مى‏برد از همه عبادت‏پيشگان برتر است، و در عبادتش مرز تقصير (كوتاهى) را پشت سر گذاشته‏است. در اين هنگام از من دور مى‏گردد، در حالى كه خيال مى‏كند به من نزديك مى‏شود. .[1]

منابع:

  1. الكافي: 2/ 60/ 4.
Powered by TayaCMS