(7)
تسبیح خداوند، ریشه و اساس تمام عقاید و تفکرات صحیح اسلامی است:
توحید، بر اساس تسبیح و منزّه دانستن خداوند از شرک است. «سبحان اللّه عمّا یشرکون»(8)
عدل، بر اساس منزّه دانستن خداوند از ظلم است. «سبحان اللّه انّا کنّا ظالمین»(9)
نبوّت و امامت، بر اساس تسبیح خداوند است، یعنی خداوند منزّه است از این که بشر را بدون راهنما و به حال خود واگذارد، بنابراین کسانی که می گویند: خداوند وحی و راهنمایی نفرستاده است، در حقیقت او را به درستی نشناخته اند. «و ما قدروا اللّه حقّ قدره اذ قالوا ما انزل اللّه»(10)
معاد، بر اساس تسبیح خداوند و منزّه دانستن او از کار عبث و بیهوده و باطل است. «ربّنا ما خلقت هذا باطلاً سبحانک»(11)، «افحسبتم انّما خلقناکم عبثاً و انّکم الینا لاترجعون»(12)
آری، اگر انسان خداوند را از هر عیب و نقص مبرّا دانست، عاشق و بنده ی او می شود، از او پروا کرده و بر او توکل می کند و روابط اجتماعی و حرکات و افعال خود را مطابق رضای او تنظیم می کند.
ص:29
1- 105. یوسف، 37.
2- 106. انبیاء، 80.
3- 107. نمل، 16.
4- 108. نمل، 40.
5- 109. بقره، 247.
6- 110. جنّ، 26 - 27.
7- 111. ذیل آیه 1 سوره جمعه.
8- 112. طور، 42.
9- 113. قلم، 29.
10- 114. انعام، 91.
11- 115. آل عمران، 191.
12- 116. مؤمنون، 115.