(1)
در برابر قرآن چند نوع برخورد داریم:
شنیدن و ایمان آوردن: «سمعنا قرآناً عجباً... فآمنّا»
شنیدن و زیاد شدن ایمان: «اذا تلیت علیهم ایاته زادتهم ایماناً»(2)
شنیدن و طفره رفتن: «اذا انزلت سوره... استأذنک اولوا الطول منهم»(3)، «فاذا انزلت سوره محکمه وذکر فیها القتال رأیت الّذین فی قلوبهم مرض ینظرون الیک»(4)
پذیرش گزینشی: «افتؤمنون ببعض الکتاب و تکفرون ببعض»(5)
شنیدن و تهمت زدن: «ان هذا الّا اساطیر الاولین»(6)، «بل قالوا اضغاث احلام»(7)
شنیدن و تحقیر کردن: «لو نشاء لقلنا مثل هذا»(8)
تبلیغات علیه شنیدن آن: «لاتسمعوا لهذا القرآن و الغوا فیه»(9)
جنّ امتیازات قرآن را فهمید و گفت: «قرآناً عجباً» ولی عرب زبانان لجوج گفتند: عجیب نیست و ما هم اگر بخواهیم، می توانیم مثل آن را بیاوریم. «لونشاء لقلنا مثل هذا»(10)
تمام امور تعجب آور و ابتکاری، پس از چند روز عادی می شود ولی قرآن کتاب عجیب ابدی است و هرگز عادی نمی شود. حضرت علی علیه السلام می فرماید: «لاتفنی عجائبه»(11)
تمام امور تعجب آور از یک زاویه تعجب آور، است ولی قرآن از جهات بی شماری این گونه است که رسول خداصلی الله علیه وآله فرمود: «لا تحصی عجائبه»(12) قرآن از زاویه لفظ، محتوی، جامعیّت و هماهنگی با فطرت و نیاز بی نظیر است.
در حدیث می خوانیم: هرکس با قرآن همنشین شود از جهتی رشد می کند و از جهتی نقص او برطرف می شود. «زیاده فی هُدی او نقصان من عمی»(13)
ص:394
1- 2598. ذیل آیات 1-2 سوره جنّ.
2- 2599. انفال، 2.
3- 2600. توبه، 86.
4- 2601. محد، 20.
5- 2602. بقره، 85.
6- 2603. انعام، 25.
7- 2604. انبیاء، 5.
8- 2605. انفال، 31.
9- 2606. فصلت، 26.
10- 2607. انفال، 31.
11- 2608. نهج البلاغه، خطبه 75.
12- 2609. کافی، ج 2، ص 599.
13- 2610. غررالحکم.
شیطان شناسی