اولیاء الله و دنیا

دنیا

الامام العلی علیه السلام إنّ أولياءَ اللَّهِ هُمُ الذينَ نَظَروا إلى‏ باطِنِ الدُّنيا إذا نَظَرَ النّاسُ إلى‏ ظاهِرِها، واشتَغَلوا بآجِلِها إذا اشتَغَلَ النّاسُ بعاجِلِها، فأماتُوا مِنها ما خَشَوا أن يُميتَهُم، وتَرَكوا مِنها ما عَلِموا أنّهُ سَيَترُكُهُم، وَرأوا استِكثارَ غَيرِهِم مِنها استِقلالًا، وَدَركَهُم لَها فَوتاً، أعداءُ ما سالَمَ النّاسُ، وسِلمُ ما عادَى النّاسُ! بِهِم عُلِمَ الكِتابُ وبِهِ عَلِموا، وبِهِم قامَ الكِتابُ وبهِ قاموا، لا يَرَونَ مَرجُوّاً فَوقَ ما يَرجُونَ، ولا مَخُوفاً فَوقَ ما يَخافونَ. . [1]

امام على عليه السلام: دوستان خدا همان كسانى هستند كه باطن دنيا را مى‏نگرند در حالى كه ديگر مردم به ظاهرش چشم دارند، و به آينده و فرجام دنيا مشغولند در حالى كه ساير مردم به نقد و امروز آن سرگرمند. آنچه را از دنيا كه مى‏ترسند آنان را نابود كند، نابود مى‏كنند و آنچه را از دنيا كه مى‏دانند بزودى آنان را ترك خواهد گفت، ترك مى‏كنند و آنچه را كه ديگران از دنيا زياد و با ارزش مى‏شمارند اندك و حقيرش مى‏بينند و رسيدن خود به آنها را از دست دادن [سعادت و رستگارى خويش‏] مى‏شمارند. دشمن چيزى هستند كه مردم [دنياطلب‏] با آن در صلح و سازشند و دوستدار چيزى هستند كه مردم با آن دشمنى مى‏ورزند! كتاب [خدا] به وجود آنان شناخته و دانسته مى‏شود و آنان به آن دانا و عارفند، كتاب به آنان استوار است و آنان به كتاب استوارند، بالاتر از چيزى كه بدان اميد بسته‏اند اميدى نمى‏شناسند و ترسناكتر از چيزى كه از آن مى‏ترسند، چيزى را مايه ترس نمى‏دانند.

منابع:

1. نهج البلاغة: الحكمة 432.