اهل خیر و آخرت

اهل خیر

في حديثِ المِعراجِ: يا أحمدُ، : إنَّ أهلَ الخَيرِ وأهلَ الآخِرَةِ رَقيقَةٌ وُجوهُهم، كثيرٌحَياؤهُم، قليلٌ حُمْقُهُم، كثيرٌ نَفْعُهُم، قليلٌ مَكْرُهُم، النّاسُ مِنْهم في راحَةٍ، وأنفسُهُم مِنْهم في تَعَبٍ، كلامُهُم مَوْزونٌ، مُحاسِبينَ لأنفُسِهِم مُتْعِبينَ لَها، تَنامُ أعيُنُهم ولا تَنامُ قلوبُهُم، أعينُهُم باكِيَةٌ، وقُلوبُهُم ذاكِرَةٌ. إذا كُتِبَ النّاسُ مِن الغافِلينَ كُتِبوا مِن الذّاكِرينَ ... لا يَشْغَلُهُم عَنِ اللَّهِ شَي‏ءٌ طَرْفَةَ عَينٍ، ولا يُريدونَ كَثْرَةَ الطَّعامِ، ولا كَثرةَ الكلامِ، ولا كَثرةَ اللِّباسِ النّاسُ عِندَهُم مَوْتى‏، واللَّهُ عِندَهُم حيٌّ قَيّومٌ. [1]

: در حديث معراج آمده است: اى احمد! همانا اهل خير واهل آخرت مردمانى كمرو و پر شرم هستند، نادانيشان اندك است و سودشان بسيار و مكرشان اندك، مردم از دست آنان آسوده‏اند و خودشان از خويشتن در رنجند، سخنشان سنجيده است، از نفسهاى خود حساب مى‏كشند و آن را سرزنش مى‏كنند، چشمانشان مى‏خوابد اما دلهايشان نمى‏خوابد، ديدگانشان گريان است، دلهايشان به ياد خداست، آن گاه كه مردم در غفلت به سر مى‏برند آنان در زمره ذاكرين هستند ... هيچ چيز لحظه‏اى آنان را از خدا باز نمى‏دارد، نه خواهان خوراك زيادند و نه خواستار پر گويى و نه خواهان پوشاك زياد، مردم نزد آنان مردگانند و خدا در نظرشان زنده و قيّوم.

منابع:

1. بحار الأنوار: 77/ 24/ 6.