مهربانی امام حسین(علیه السلام)
«السلام عليك يا ابا عبدالله السلام عليك ايها لامام المظلوم القريب»؛
بله عرض مي شود كه يكي از لشكريان حر مي گويد كه من از غافله عقب مانده بودم، آمدم رسيدم به اشتباه راهم از طرف خيمه هاي ابي عبدالله افتاد آمدم رد بشوم ديدم آقا نشسته است تا چشمش افتاد به من به اين عبارت يابن الأخ پسر برادر. ببينيد با دشمن چطور حرف مي زد فرمود: كه از چهره ي خودت پيدا است كه تشنه هستي، اسبت هم تشنه است. اين مشك آب بيا سيراب بخوريد سرباز حر مي گويد كه رفتم مشك آب را گرفتم كه از دهانة مشك آب بخورم، اما نمي دانم هيبت امام قريب به اين عبارات در دلم افتاد خلاصه يك جوري شدم كه منصرف شدم و دهانة مشك منحرف شد. ديدم نمي توانم آب بخورم آب دارد مي ريزد روي زمين نمي توانم با دهان خودم تطبيق بدهم مي گويد: ديدم كه پاره ي تن فاطمه زهرا از جا بلند شد و مشك را خودش گرفت فرمود: راحت آب بخور. يا اباعبدالله آقا اين شيوة شما بوده است. مي گويد: راحت آب بخور حالا بيننا و بين الله اين را در نظر بگيريد كه وقتي امام اينقدر رئوف باشد اينقدر مهربان باشد ما هم اميد راسخ داريم. «اللهم صلي علي محمد و آل محمد و لا حول و لا قوه الّا بالله العلي العظيم»[1].
حجه الاسلام و المسلمین فاطمی نیا
[1]. الصحيفة السجادية / 18