بسم الله الرحمن الرحیم
اللّهم صلي علي محمد و آل محمد و عجل فرجهم
در روایات و کلمات ائمه ي معصومین علیهم السلام مطالب بسیار مهم و تا حدی عجیب درباره ي دعا آمده که برخی از آن ها را به عنوان نمونه خدمت شما عرض می کنم. شاید اگر این مطالب رو بدونید باز هم نیاز باشه این ها رو برای خودمون تکرار بکنیم. بعضی از حرف ها فقط با تکرارشون جا میفتند.
جا داره از کلام امام سجاد علیه السلام که می فرماید: "ما من شیء احب عند الله من ان یسئل" هیچ چیزی نزد خداوند متعال محبوب تر و عزیزتر از این نیست که شما از خدا گدایی بکنید، از خدا مسئلت بکنید. بیشترین چیزی که خدا دوست داره و بهش علاقه داره همین است که از او چیزی رو بخواهید و این خیلی معنای عمیقی داره. قصه ساده نیست! این که خداوند متعال عزیزترین و محبوب ترین چیز پیششون گدایی کردن از ایشونه. شاید این روایت ترجمه دقیق "انتم الفقراء الی الله و الله هو الغنی الحمید" باشه. شاید می خواد رابطه بین عبد و مولا رو ترسیم بکنه و تحقق ببخشه. به انسان می خواد حالی کنه که تو عبد او هستی ، محتاج او هستی، بنده او هستی. اگر هیچ چیزی پیش خداوند متعال محبوب تر از گدایی نیست، معلوم می شه احتمالاً هیچ چیزی مثل گدایی کردن از خدا انسان رو تربیت نمی کنه . رابطه عاشقانه بین عبد و مولا رو برقرار نمی کنه.
ما قبل از این که بخواهیم عاشق خدا بشیم باید رابطه رو بفهمیم چی هست. می گه اول برادریت رو ثابت کن بعداً ادعای ارث بکن. ما اول باید بندگیمون رو درک بکنیم بعد حالا بنده خوبی باشیم، خدای نازنینی داریم بهش علاقه داشته باشیم. اول عبد بودن خودمون رو درک کنیم. آدم وقتی فکر می کنه می تونه متوجه بشه که شاید حکمت این همه تأکید برای دعا و گدایی کردن از خدا این باشه که واقعاً هیچ چیزی مثل گدایی آدم رو عبد خدا بار نمیاره. بعضیا فکر می کنند قبول دارند بنده خدا هستند، اما دقت که می کنی فکر می کنند پسرخاله خدا هستند، رفیق خدا هستن به عنوان یک رفیق هم سطح. عشق به خدا هم وقتی میاد تو دل که انسان عبد بودن خودش رو بپذیره. تا جا نیفتاده باشه مفهوم عبودیت عاشقی هم امکان نداره بیاد محاله!!! چون موجود متکبر، اصلاً تکبّر با عشق منافات داره، جور در نمیاد. "ما من شیء احبّ عند الله من ان یسئل" هیچ چیزی نزد خدا محبوب تر از این نیست که ازش گدایی بکنیم. معلومه خدا نیاز به گدایی ما نداره بلکه ما جلوه می کنیم، ما جلا پیدا می کنیم، ما جان تازه پیدا می کنیم ، ما جوان می شیم وقتی شروع می کنیم به گدایی کردن. به خاطر ما، عزیزترین چیز پیش خدا این است که از او گدایی بکنیم. و الّا برای خدا که تمام عالم مانند علی بن ابی طالب علیه السلام بشند، تمام عالم کافر بشند، برای خدا که فرقی نمی کنه، معلومه. خدا از این روایت شریف که می فرماید امام سجاد علیه السلام هیچ چیزی محبوب تر از این نیست که از خدا گدایی بشه ، در روایتی پیامبر گرامی اسلام می فرماید که "الدعا مخ العباده" دعا مغز عبادته. گوهر مرکزی عبادت دعاست. در روایتی داریم یکی از ائمه هدی علیهم السلام می فرمایند: من قنوت رو در نماز بیشتر از هر چیزی دوست دارم یا بیشتر از هر چیزی نه، قنوت نماز رو خیلی بهش علاقه دارم. که تقریباً در وسط نماز شما این قنوت رو می گیرید و دعاست جدا از اینکه در سجده و رکوع هم می تونید باز دعا بکنید. دعا مغز عبادت تلقی شده. در روایت دیگری که شاید یه مقدار دشوار باشه درک این عبادت و شاید بعضی ها دچار سوءبرداشت بشند ، می فرماید: " الدعا افضل من قراءه القران" دعا از قرائت قرآن ارزشش بالاتره. خیلی عجیبه. شاید برای این باشه که وقتی ما دعا می کنیم، این سینه خودمون رو برای خدا باز می کنیم، اولاً این سینه ما درش کلی نور هست، کلی روح و ریحان هست، درش کلی زیبایی هست. وقتی نطق ما باز بشه در گفتوی با خدا کم کم انوار موجود در قلب ما خودشونو رو می کنند. اونوقت وقتی شکوفا شدند ، شکفتن گل های فطری قلب ما در دعا آغاز شد ، یک بهاری در وضعیت روحی ما پدید میاد حالا تازه ما قرآن بخونیم ، قرآن رو می فهمیم. برامون ثمر داره. اگرچه هر کسی قرآن بخونه نتیجه قرآن خوندنش رو باید در دعا و مناجات ببینه. چون شما وقتی آیات قرآن به دلت نشست تازه یاد می گیری چه جوری با خدا سخن بگی. ولی هنوز قرآن نخونده هم با خدا سخن بگی، مناجات بکنی باز شما رو آماده می کنه برای قرائت قرآن. از دو سو قرائت قرآن رو در برگرفته. ولی انگار خداوند متعال ترجیح می دند ما دعا بیشتر بخونیم تا قرائت قرآن. برداشت غلط از این حرف اینست که یک وقت ما ارزش قرائت قرآن رو بیاریم پایین، قرائت قرآن رو بذاریم کنار. نه این صحیح نیست مخصوصاً بهار قرآن در رمضانه. ماه مبارک رمضان ماه قرآن هست و امام و پیامبر گرامی اسلام در خطبه شعبانیه فرمود: از خدا بخواهید با نیت صادق با دل پاک که خدا توفیق قرائت قرآن بهتون بده. قرائت قرآن خیلی انسان رو به دعا وادار می کنه . نمی خوام یک ذره از ارزش قرائت قرآن کم بشه. ولی دعا رو ببینید چقدر بالاست. در دعا و مناجات ما باورمون میشه خدا هست. کسی دعا نکرده باشه، دعا نکنه، مناجات نکنه با پروردگار، چه جوری می خواد باور کنه خدا رو؟ چه جوری می خواد حس بکنه خدا رو؟ چه جوری می خواد با قلبش خدا رو ببینه؟ وکسی که با قلب خودش خدا رو معاینه نکرد، ندید، چه جوری تنها می خواد زندگی کنه؟ به چی دلگرمه؟ هیچ چیزی شاید مثل دعا، اعتقادات انسان رو تقویت نمی کنه . شما خصوصاً ادعیه ای که از ائمه معصومین علیهم السلام رسیده ، مرور بکنید، تمامشون یک دور درس اعتقاداتند. کاش بسیاری از جلسات درسی که ما در مدارس و دانشگاه ها داریم که در این جلسات به اثبات عقاید حقه دینیمون می پردازیم، بخش عمده ایش رو صرف می کردیم برای این که به ترجمه و شرح ادعیه بپردازیم . حضرت امام رضوان الله تعالی علیه، من یادم هست به برخی از علمای حوزه در همون چند سال بعد از انقلاب، ایام نورانی وجود ایشون سفارش فرموده بودند که برید شرح ادعیه رو برای مردم بنویسید. اون عالم بزرگوار هم تا حدودی که فرصت داشتند و امکان بود این کار رو انجام داده بودند. می فرمودند که امام به من دستور دادند که این کار رو انجام بده. حضرت امام درباره ي دعا می فرمودند: که دعا قرآن صاعد است. قرآنی که از سوی ما به سوی خدا می رود. قرآن نازل قرآن مجید هست، قرآن کریم. همین قرآنی که از آسمان به زمین آمده است. دعا رو می فرمودند، قرآن صاعد است. انعکاس قرآن، نام قرآن برش می گذاشتند و البته ایشون هم از بزرگان می گرفتند همین تعبیر قرآن صاعد رو.
در دعا انسان محبتش نسبت به خدا افزایش پیدا می کنه. در دعا انسان تزکیه می شه نفسش. خورد می شه در خونه خدا. کسی در دعا کوچولو شد، دیگه در فشار قبر کوچولوش نمی کنند. دیگه با مشکلات دعا کوچولوش نمی کنند. خود خداوند متعال در قرآن می فرماید، ما بلا نازل می کنیم "لعلهم یتضرعون" تا اینا تضرع کنند. حالاشما اومدی میگی من همین جوری تضرع می کنم بدون بلا. می گند خب بارک الله. چه بسا بسیاری از بلاها برداشته بشه. در روایت هست که می فرماید دعا بلای قطعی که امضا شده که باید این بلا سر بنده من بیاد، به هر دلیلی، ممکنه بلا بدون دلیل هم بیاد، برای رشد شما مثلاً این بلا خواهد بیاد، دعا قدرت این رو داره بلای حتمی مقدر رو برطرف بکنه. در مقابل دعا هیچ استثنائی قائل نشدند. ممکنه ما در همه دعاهامون مستقیماً نتیجه نگیریم ولی قدرت دعا بالاست حالا برای دعا شرایطی هم هست، بحث دیگری است.
در دعا انسان محبتش به خدا افزایش پیدا می کنه، عقیده اش به خدا راسخ می شه و نه تنها عقیده اش به خدا راسخ می شه، آخه دوستان من دقت بفرمایید من یک درددلی می خوام بکنم این یکی از اون حرف هایی که من خیلی وقت ها دوست دارم بزنم، تکرار کنم، نمیدونم به هر کسی میرسم بگم. الان یادش افتادم. اعتقاد به خدا معناش این نیست که شما اعتقاد داشته باشید به این که خدایی هست. این حداقل اعتقاد به خداست، شاید مقدمه اعتقاد به خداست. اعتقاد به خدا اینم هست که تو اعتقاد داشته باشی به این که خدا چگونه است؟ خدا رحیم است، خدا ودود است، خدا عطوف است، خدا ستار است، خدا غفار است، خدا قادر است، خدا حی است، خدا متعال است. این ها رو نسبت به خدا اعتقاد داشته باشی. اعتقاد به خدا فقط این نیست که انکار نکنی خدا رو. اعتقاد به خدا فقط این نیست که خالقیت خدا رو باور بکنی. ائمه هدی در ادعیه بسط داده اند اعتقاد به خدا رو. "و له الاسماء الحسنی" هر یکی از اسماء حضرت حق رو در متن زیباترین عبارت ها به تفصیل بیان کردند که تو بیای این ها رو با خدا در میان بگذار. درباره خدا با خدا سخن بگو. دعا خدانامه است همان طور که قرآن هم خدانامه است. دعا این است که درباره خدا با خدا حرف بزنی. درباره افعال خدا با خدا حرف بزنی نه فقط در مورد اسماء خدا نه فقط درباره صفات پروردگار عالم. دعا پرداختن به هدف خلقت و هدف هستیه. به اصل می پردازی. به حاشیه نمی پردازی. هدف اصلی من و شما خود خود خود خود خود خداونده. هدف خلقت ما اوست. ما به سوی او برمی گردیم . دعا اگر اثر بگذاره رو ما، دیگه از مرگ وحشت نمی کنیم، استقبال می کنیم. خیلی دعا می تونه عجیب رو انسان اثر بگذاره مخصوصاً دعا در متن طبیعت، در فضایی که شما هستید در کوه، بی در و دیوار شهر. واقعاً فضای عجیبیه. ما سالهاي قبل هم توفيقي پيدا كرديم يك بار اومديم براي برنامه وداع ماه مبارك رمضان. ولي يادمون رفته بود چون شب هاي آخر ماه مبارك رمضان بود، لذت نيمه شب كوهنوردي يادمون رفته بود. امشب دوباره يادمون افتاد. به دوستان عرض مي كردم بعد از ماه رمضان هم همين جوري سحرها برنامه بگذاريم تو كوه. نصفه شب راه بيفتيم بيايم بالا. سحر دور هم جمع بشيم يك دعايي، نوايي، چيزي. حالا صبح هم مي شه آدم تا نماز صبح بمونه بعد روز بگيره بخوابه. يك شب كه هزار شب نمي شه. يك شب جمعه است ديگه ... يه شب جمعه تكرار بشه اشكال نداره. شما تاييد مي كنيد خيلي باصفاتر از روزه؟ (حضار: بله) آفرين. چقدر محكمتر از من گفتيد بله. خب شما آدم هاي باصفاتري هستيد ديگه. بيشتر درك مي كنيد. دعا مي كنيم چون در آستانه ماه مبارك رمضان، مهربان شديم. خدايا به همه كساني كه تنبلي كردند، نيومدند، توفيق درك چنين فضاي نوراني عنايت بفرما. نه اون جوري كه جا نشه بيايم بالا. يه مقداريشون توفيق بده بقيشون نيت كنند ثواب ببرند. با نيت ثواب ببرند. چون من فكر مي كردم واقعاً ما اگه زياد شلوغش بكنيم اين جا جا نشه نميدونم ديگه از چند صد متر پايين تر تو راه بايد وايستيم. ميگن جا نيست بريد بالا. خدايا به بعضي ها توفيق بده به تعدادي كه جا هست. حالا به بقيه توفيق نيت عنايت بفرما. نيت بكنند ما دعاشون مي كنيم همه نيان. چون جا كمه بالاخره اينجا كوهه ديگه. ولي فضاي بسيار نورانييه براي اونايي كه نيومدن و الان دارن در حسرت و افسوس غلط مي خورند در رختخواب. شما اين جا سردتونه اونا اونجا كولر روشن كردند، بايد خودشونم باد بزنند. (سؤالهاي فني نكنيد ديگه سوال هاي تستي. بله سريع رد مي شيم.)
دعا در بطن طبيعت خيلي زيباست. من هنوز دارم فكر مي كنم كه چرا پيامبر گرامي اسلام، خانه كعبه را رها مي كرد، مي رفت تو كوه مناجات مي كرد. بعد شب ها هم كوه مي رفتند. اين جور نبود كه روزها برند و يك شبي از اين شب ها آيات وحي بر ايشون نازل شد. چرا مي رفتند كوه مناجات مي كردند؟ اين طبيعت قدرت و انر‍‍ژي بسيار بالايي داره. اين رو نبايد از دست داد. ماه مبارك رمضان ابواب رحمت الهي بازه، ابواب دوزخ الهي بسته است، آدم شروع كنه با خدا حرف زدن. مهم ترين نعمتي كه ما مي تونيم تو اين ماه مبارك رمضان از خدا دريافت كنيم، حلاوت مناجاتشه. شيرينی مناجات. اگر كسي شيريني مناجات با پروردگار رو نچشيد، هر چي گناه كرد، ببخشيدا من مي خوام خلاف امر به معروف و نهي از منكر حرف بزنم، عيبي نداره ديگه بيچاره چي كار كنه؟ چي جوري زندگيشو بگذرونه؟ به كنايه دارم ميگما. ولي واقعاً كاري نمي شه كرد براش. حالا هي اصرار كن هي جهنم رو بيار جلوي چشمش. هي به بهشت مژده بده. نمي تونه كنده بشه. اين شيريني مناجات رو درك نكرده. ميدوني يعني چي؟ شيريني مناجات رو درك نكرده. يعني زندگيش رو با هيچ وسيله اي نمي تونه گرم كنه. فكر مي كنه با شعله بي فروغ گناه مي تونه زندگيش رو گرم كنه و هيجان بده ولي او ديگه زندگي سردي خواهد داشت. در لحظه هاي مناجاته كه انسان خدا رو مي بينه كه خدا او رو در آغوش گرفته. هر كي خواست از معاصي جدا بشه، راحت گناه رو ترك بكنه، يك مقدار وقت بيشتر و مداوم و مكرر و منظم براي دعا بگذاره. ببينه دعا چي كار مي كنه با او. يك روايت ديگه براي شما بخونم و عرضم تمام. مي فرمايد: "عمل بر كله نصف العباده و دعا نصف" تمام كارهاي خوبي كه در زندگيت انجام ميدي اينا نيمي از ارزش عبادت رو دارند، دعا به تنهايي از پس همه اون ها بر مياد در محاسبه ارزش. آقا به قدر كافي تشويق شديد براي دعا يا نه ؟ بله ؟ (حضار : بله) كاش محكم جواب نداده بوديد چون اگر مي گفتيد نه حالا يه كم ديگه بگو ، من بخش هاي ترسناك ترك دعا رو نمي گفتم مي گفتم چون به طور كافي تشويق نكرديم حالا ديگه نترسونيم ولي خب الحمدلله به خير گذشت و شما فرموديد كه به قدر كافي تشويق شديد براي دعا قسمت هاي ترسناك ترك دعا اينه. در آيه كريمه قرآن مي فرمايد " ادعوني استجب لكم" بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را. چقدر قشنگه!! بلافاصله در همين آيه مي فرمايد: " ان الّذين يستكبرون عن عبادتي سيدخلون جهنم داخرين" كساني كه تكبر بورزند از دعا من آن ها را با خواري به جهنم خواهم برد. يعني اينا رو معمولي جهنم نمي برم. شايد مثلاً با صورت به صحراي جهنم مي كشم و به جهنم مي برم. بهش مي گم بيا دعا كن، دعا هم ديگه كاري بود؟؟ دعا نكرد. از من چيزي نخواست. حداقل نگفت خدايا كمكم كن، منو ببخش، دستمو بگير. خب همين ها رو مي تونست بگه خيلي ساده. با من مناجات مي كرد. مي گفت من نمي تونم. من توانايي ندارم ولي دوست دارم. خدايا نااميدم نكن. خوبا چقدر خوبند كاش منم مثل اونا بودم. يه چهار تا كلمه اين جوري. حرفم نمي تونست بزنه با من؟؟ اون تكبر كرده. من متكبّرين رو با خواري به جهنم مي برم. بله اينجور نيست كه دعا كردن زيبا باشه و دعا نكردن هيچ اشكالي نداره. بنده پيشنهاد مي كنم هر موقع ابواب دعا گشوده شد، شما دعا رو ترك نكنيد. چون هولناكه يه وقت مي بينيد گذاشتند رو حساب تكبّرمون. اگر بذارند به حساب تكبّرمون بيچاره ايم. آيه قرآن هم براتون خوندم ديگه. حالا اين روايت هاي تشويقي همه رو روايت خوندم براتون يه دونه آيه قرآن هم خوندم كه هم درش تشويق داره " ادعوني استجب لكم" و هم درش چي داره؟ تخويف داره. توبيخ داره براي كساني كه اهل دعا نيستند. " ادعوني استجب لكم " دعا كنيد من جواب شما رو ميدم. قطعاً من جواب شما رو ميدم. خداوند متعال پاسخ ميده الان با هم دعا مي خونيم و خدا هر يك الهي كه خواهيم گفت پاسخ ما را خواهد داد. امام صادق عليه السلام مي فرمايد: من يك بار گفتم اللهم. خدا جوابم رو داد. اينقدر مست جواب خدا شدم، يادم رفت چي مي خواستم از خدا. تموم شد. غرق شدم. ما متوجه نمي شيم، حجاب روي قلبمون هست ولي اثر جواب خدا رو قلبمون مياد. مطمئن باشيد. يه آدم حسابي پايين كوه باشه، ما رو ببينه، نمي گه كجا بودي؟ ورزش بودي؟ صورتت گل انداخته. اين رو نمي گه. آدم حسابي باشه، ميگه با خدا حرف مي زدي؟ چقدر جواب خدا بر سر و روي تو آثارش هست. اين جوري به ما مي گه. خيلي مهمه كه ما ان شاء الله اهل دعا و مناجات بشيم و بتونيم شيريني مناجات با خدا رو بچشيم.
شب عاشورا اباعبدلله الحسين عليه السلام از اين شيريني مناجات با خدا، قرائت قرآن و دعا نتونست صرف نظر كنه. صدا زد عباسم به اين ها بگو يك شب به ما مهلت بدند. امام حسين حاضر نبود براي چيزي مهلت بگيرند. فرمود عباسم تو ميدوني من چقدر به قرائت قرآن علاقه دارم.
ما در آستانه ورود به ماه مبارك رمضان هم هستيم. ماه ضيافت، ماه ميهماني. معمولاً بچه ها مي خوان مهماني برن ميرن پيش مادرشون، مادرشون يه لباسي زيبا به تنشون مي كنه، سر و صورتشون رو مي شوره، مي گه شما الان مي خوايد بريد يه مهماني خوب. تر و تميز شده باشيد. با اين كه شب جمعه است يه سر بريم مدينه ، كوچه بني هاشم ، در خونه مادرمون حضرت زهرا سلام الله عليها، مثل بچه هايي كه شب عمليات مي رفتند در خونه حضرت زهرا. كار كه گره ميفتاد ، يا زهرا مي گفتند. ما هم امشب آخرين شب آمادگيمون هست براي ورود به ماه مبارك رمضان . يا حضرت زهرا ما هر چي به خودمون گفتيم اين دفعه ماه رمضان ، پاك وارد مي شيم، نشد. بازم داريم آلوده و بي آبرو وارد ماه مبارك رمضان مي شيم. می ترسیم ما رو راه ندند اون جایی که باید راه بدند. به طواف کعبه رفتم به حرم راهم ندادند که تو در برون چه کردی که درون خانه آیی. شنیدیم بعضیا از اول ماه مبارک رمضان بوی امام زمانشون رو استشمام می کنند. ضیافت دیگه، همه هستند. آقا خودشونم اینجان. همنشین می شند با حضرت. خب ولی ما اینطور نیستیم. مادر لباسمون آلوده است لباسمون رو عوض کن. به عنایت خودت، به لطف خودت. خدا محبت یک مادر رو هیچ وقت زمین نمی زنه. روایتی هست که این داستان رو از قدیم، ظاهراً مربوط می شه به انبیای گذشته نقل می فرمایند ائمه هدی. یک جوانی در حال جان دادن بود. هرچی فکر کرد دید خب عمل قوی نداره عرضه بکنه. به مادرش گفت مادر من دارم جان میدم، میدونم تو ناراحتی ولی از تو یک درخواستی دارم، وصیت من باشه. مادر وقتی از دنیا رفتم، بدنم که سرد شد، با این که دلت می سوزه اما طناب رو پاهای من ببند. دست های منو ببند ، رو دوشت بکش. فرش های حجره رو هم کنار بزن، رو زمین بکش، چند قدم. بگو خدایا بنده فراریت رو برات آوردم، دست و پاش هم بستم که دیگه فرار نکنه. امید دارم که خدا وقتی من رو از دست تو مادر تحویل بگیره رحم کنه به من. جوون از دنیا رفت. مادر با گریه و آه گفت وصیت پسرمه اجرا کنم. طناب رو که به پای بچه اش بست رو دوشش گذاشت بکشه ، یه دفعه ای ندا اومد " مادر مهمان ما را به خودمون واگذار کن " مادر اینه دیگه . دل نداره که . ببینه بچه هاش شب آخر ماه شعبان دارند گریه می کنند می گن که ما آبرو نداریم پیش خدا . مادره دیگه . این مادر برای بچه هاش خیلی مایه گذاشته. از پهلوی خودش، از بازوی خودش، از فرزند خودش، کم نذاشته. فقط برای محبت شما بوده. اصلش اینه دیگه. تمام گریه های حضرت زهرا بره چی بود؟ برای شما ها بود. شماها به ثمر نشستید. تمام زحمت های حسینش هم واسه شماها بود. مثل شب عملیات، آغاز ماه رمضانه. سالی که نکوست از بهارش پیداست. امسال اول ماه رمضان خدا می خواد به شما یه لطف ویژه ای بکنه. از اول شما رو راه بده. در مکان عالی قرب خودش در این ضیافت. تا شما رو این جوری با توسل به حضرت زهرا می خواد وارد ماه رمضان بکنه. بگو ما در من جزو ثمرات زحمات حسین تو هستم. اگر من رو تحویل بگیری، دستی به سر و روی من بکشی انگار قدردانی از حسینت کردی. من خراب بشم باعث آبرو ریزی حسین تو هستم من که این خانه رو رها نمی کنم می گن بیا مرید اباعبدلله الحسین رو نگاه کن. اینجوری می شه دیگه. ما که این خانه رو ان شاءالله رها نمی کنیم. ولی امشبم مادرش فاطمه زهرا کربلاست. همه انبیا کربلان. مادر به حق حسینت اون لحظه ای که با خواهرش زینب خداحافظی کرد. یک نگاه مأیوسانه ای به زینب کرد که زینب اون لحظه می خواست بگه حسین برو من بچه ها رو نگه می دارم، اینقدر نگران ما نباش. علی لعنه الله علی القوم الظالمین....