(1)
موضوع وجوب رحمت بر خدا، «کتب علی نفسه الرّحمه»، در قرآن دوبار آنهم در این سوره (آیات 12 و54) آمده است.
خداوند همان گونه که بر ما تکالیفی واجب کرده است، وظایفی را هم بر خود مقرّر فرموده؛ از جمله:
1. هدایت کردن: «اِنّ علینا للهدی»(2)
2. رزق دادن: «علی اللّه رزقها»(3)
3. لطف کردن: «کتب علی نفسه الرّحمه»(4)
4. پیروزی وغلبه ی دین خدا: «کتب اللّه لاغلبنّ انا و رسلی»(5)
ولی شرط بهره مند شدن از رحمت الهی، رحم به بندگان است. چنانکه در حدیث آمده است: «مَن لایَرْحَم لایُرحَم»(6)
سلمان از پیامبرصلی الله علیه وآله نقل کرده که فرمود: رحمت خداوند، صد درجه است، یک درجه ی آن، منشأ همه ی الطاف الهی در دنیا شده است، خداوند در قیامت، با همه ی صد درجه رحمت خود با مردم معامله خواهد کرد.(7)