الرحمن علم القرآن،خلق انسان،علمه البیان
خداوند رحمان قرآن را آموزش داد.انسان را آفرید.به او زبان آموخت"
یکی از بزرگترین نعمات خداوند که به واسطه ی زبان به انسان عطا شده،نعمت سخن گفتن و بیان است.
در اهمیت این خصلت ویژه آدمی همان بس که خداوند پس از متذکر شدن تعلیم قرآن خلقت انسان،آن را ذکر نموده و می فرماید: علمه البیان
خداوند میان خود و پیامبرانش جهت کشف اسرار و بیان حقایق و اظهار علوم پنهانی خود چیزی را جز کلام واسطه قرار نداده و وحی و تفهیم مطالب به وسیله ی کلام صورت گرفته است،
چنان که میان پیامبران و مردم نیز وسیله ای جز سخن برای ابلاغ رسالت وجود ندارد.
به وسیله زبان است که انسان با اقرار به وحدانیت خداوند و رسالت پیامبران او از پلیدی و خباثت کفر و شرکت پاک می گردد.
به تبلیغ دین او می پردازد
و دیگران را به راه راست رهمنون می سازد.
اصلاح ذات البین می کند،
امر به معروف و نهی از منکر می نماید و...
حضرت علی(علیه السلام)در ارتباط با(زبان)فرموده اند:
در میان عبادات و طاعاتی که از اعضاء و جوارح انسان سرمی زند عبادتی کم زحمت تر و کم مؤنه تر و در عین حال گرانبهاتر نزد خدا از سخن وجود ندارد،
می تواند با آن به جرگه مشرکان درآید و کفر بگوید،
فتنه انگیزی نماید،
دیگران را گمراه کند
و موجب ترویج فساد گردد
کلام برای رضای خدا و به قصد بیان رحمت و گسترش نعمت های او بهترین وسیله و ظریف ترین عبادت است با بکارگیری صحیح آن می تواند در جهت سعادت خود و دیگران گام های مؤثری بردارد
و همچنین هیچ گناهی نزد خداوند سنگین تر و به کیفر نزدیک تر و پیش مردم نکوهیده تر و ناراحت کننده تر از سخن نیست." با به خدمت درآوردن آن در راه های ناصواب خود و دیگران را به ورطه ی هلاک و نابودی سوق دهد
با سخن گفتن،آدمی از مکونات قلب خود پرده برمی دارد و تمایلات درونی او برای همگان روشن می گردد و میزان عقل و فهم او آشکار می شود.
چون که بادی پرده را درهم کشید سِرِّ صحن خانه شد بر ما پدید
کاندر آن خانه گهر یا گندم است گنج زر یا جمله مار و کژدم است
یا در او گنج است و ماری بر کران زآنکه نبود گنج زر بی پاسبان
المرء مخبوء تحت لسانه مرد در زیر زبان پنهان است(تا سخن نگوید شناخته نشود."
و در جای دیگری فرموده است:
تکلموا تعرفوا،المرء مخبوء تحت لسانه سخن بگویید تا شناخته شوید که مرد در زیر زبانش پنهان است".
(خردمندان و دانشمندان تا نگویند قدرشان هویدا نگردد،و جاهل و نادان نگفتنش شایسته است، زیرا زبان بسته،رازدار زشتی ها و رسوایی ها می باشد."
مولوی در مثنوی در این زمینه چنین سروده است:
آدمی مخفی است در زیر زبان این زبان پرده است بر درگاه جان