آیات
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا
اللَّهَ وَ لْتَنْظُرْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ
خَبيرٌ بِما تَعْمَلُونَ[1]
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد از (مخالفت)
خدا بپرهيزيد و هر كس بايد بنگرد تا براى فردايش چه چيز از پيش فرستاده و از خدا
بپرهيزيد كه خداوند از آنچه انجام مى‌دهيد آگاه است!
روايات
كافي
بَابُ مُحَاسَبَةِ
الْعَمَلِ
1- عَلِيُّ
بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ
زِيَادٍ جَمِيعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ رِئَابٍ عَنْ
أَبِي حَمْزَةَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع قَالَ كَانَ أَمِيرُ
الْمُؤْمِنِينَ ع يَقُولُ إِنَّمَا الدَّهْرُ ثَلَاثَةُ أَيَّامٍ أَنْتَ فِيمَا
بَيْنَهُنَّ مَضَى أَمْسِ بِمَا فِيهِ فَلَا يَرْجِعُ أَبَداً فَإِنْ كُنْتَ
عَمِلْتَ فِيهِ خَيْراً لَمْ تَحْزَنْ لِذَهَابِهِ وَ فَرِحْتَ بِمَا
اسْتَقْبَلْتَهُ مِنْهُ وَ إِنْ كُنْتَ قَدْ فَرَّطْتَ فِيهِ فَحَسْرَتُكَ
شَدِيدَةٌ لِذَهَابِهِ وَ تَفْرِيطِكَ فِيهِ وَ أَنْتَ فِي يَوْمِكَ الَّذِي
أَصْبَحْتَ فِيهِ مِنْ غَدٍ فِي غِرَّةٍ وَ لَا تَدْرِي لَعَلَّكَ لَا تَبْلُغُهُ
وَ إِنْ بَلَغْتَهُ لَعَلَّ حَظَّكَ فِيهِ فِي التَّفْرِيطِ مِثْلُ حَظِّكَ فِي
الْأَمْسِ الْمَاضِي عَنْكَ فَيَوْمٌ مِنَ الثَّلَاثَةِ قَدْ مَضَى أَنْتَ فِيهِ
مُفَرِّطٌ وَ يَوْمٌ تَنْتَظِرُهُ لَسْتَ أَنْتَ مِنْهُ عَلَى يَقِينٍ مِنْ تَرْكِ
التَّفْرِيطِ وَ إِنَّمَا هُوَ يَوْمُكَ الَّذِي أَصْبَحْتَ فِيهِ وَ قَدْ
يَنْبَغِي لَكَ أَنْ عَقَلْتَ وَ فَكَّرْتَ فِيمَا فَرَّطْتَ فِي الْأَمْسِ الْمَاضِي
مِمَّا فَاتَكَ فِيهِ مِنْ حَسَنَاتٍ أَلَّا تَكُونَ اكْتَسَبْتَهَا وَ مِنْ
سَيِّئَاتٍ أَلَّا تَكُونَ أَقْصَرْتَ عَنْهَا وَ أَنْتَ مَعَ هَذَا مَعَ
اسْتِقْبَالِ غَدٍ عَلَى غَيْرِ ثِقَةٍ مِنْ أَنْ تَبْلُغَهُ وَ عَلَى غَيْرِ
يَقِينٍ مِنِ اكْتِسَابِ حَسَنَةٍ أَوْ مُرْتَدَعٍ عَنْ سَيِّئَةٍ مُحْبِطَةٍ
فَأَنْتَ مِنْ يَوْمِكَ الَّذِي تَسْتَقْبِلُ عَلَى مِثْلِ يَوْمِكَ الَّذِي
اسْتَدْبَرْتَ- فَاعْمَلْ عَمَلَ رَجُلٍ لَيْسَ يَأْمُلُ مِنَ الْأَيَّامِ إِلَّا
يَوْمَهُ الَّذِي أَصْبَحَ فِيهِ وَ لَيْلَتَهُ فَاعْمَلْ أَوْ دَعْ وَ اللَّهُ
الْمُعِينُ عَلَى ذَلِكَ [2]
على بن الحسين
عليهما السلام فرمود: پيوسته امير المؤمنين عليه السلام ميفرمود: همانا روزگار سه
روز است كه تو در ميانه آنهائى: ديروز كه گذشت با هر آنچه در آن بود، و هرگز
برنگردد، پس اگر كار نيكى در آن انجام داده‌اى از رفتنش اندوهى ندارى و بدان چه
بدان با وى روبرو شدى (يعنى بكار نيكى كه در آن انجام دادى) خوشحال و شاد هستى، و
اگر تو در آن تقصير روا داشته‌اى افسوس سختى برفتن آن و بتقصيرى كه در آن كرده‌اى
دارى. و تو در روزى كه هستى در باره فردايت غافلى و ندانى چه شود؟شايد بدان نرسى و
اگر هم برسى شايد بهره‌ات از لحاظ تقصير و كوتاهى كردن مانند بهره ديروز گذشته‌ات
باشد. پس يكى از آن سه روز كه گذشته است و تو در آن كوتاهى كردى، و يكى روز آينده
است كه انتظار آمدنش را دارى و يقين ندارى كه در آن كوتاهى نكنى، و همانا توئى و
آن روزى كه در آن هستى، و تو را سزاوار است اگر تعقل كنى و در كوتاهى كردن
گذشته‌ات بينديشى كه چه حسناتى از دستت رفته تا (اكنون در اين روز) بدست آرى، و چه
گناهى كرده‌اى كه در آن كوتاهى كنى (و مرتكب آن نشوى) و تو با اين حال رو بفردائى
هستى كه اطمينان ندارى كه بدان برسى، و يقين ندارى كه در آن كار نيكى بدست آورى (و
انجام دهى) يا چيزى تو را از گناهى تباه‌كننده (كه نيكيها را تباه سازد) باز دارد،
پس تو نسبت بروزى كه در جلو دارى مانند روزى هستى كه پشت سر گذارده‌اى، پس كار كن
مانند آن مرديكه از همه روزها اميدى ندارى جز بهمان روزى كه در آنست و شبش، پس كار
كن يا (اگر نخواهى) واگذار و خدا بر كار تو كمك كند.
2- عَلِيُّ
بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ
عُمَرَ الْيَمَانِيِّ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الْمَاضِي ص قَالَ لَيْسَ مِنَّا مَنْ
لَمْ يُحَاسِبْ نَفْسَهُ فِي كُلِّ يَوْمٍ فَإِنْ عَمِلَ حَسَناً اسْتَزَادَ
اللَّهَ وَ إِنْ عَمِلَ سَيِّئاً اسْتَغْفَرَ اللَّهَ مِنْهُ وَ تَابَ إِلَيْهِ [3]
حضرت موسى بن جعفر
عليهما السلام فرمود: از ما نيست كسى كه هر روز حساب خود را نكند، پس‌اگر كار نيكى
كرده است از خدا زيادى آن را خواهد، و اگر گناه و كار بدى كرده در آن گناه از خدا
آمرزش خواهد و بسوى او بازگشت كند (و توبه نمايد).
3- مُحَمَّدُ
بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ
النُّعْمَانِ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي النُّعْمَانِ الْعِجْلِيِّ
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ يَا أَبَا النُّعْمَانِ لَا يَغُرَّنَّكَ النَّاسُ
مِنْ نَفْسِكَ فَإِنَّ الْأَمْرَ يَصِلُ إِلَيْكَ دُونَهُمْ وَ لَا تَقْطَعْ
نَهَارَكَ بِكَذَا وَ كَذَا فَإِنَّ مَعَكَ مَنْ يَحْفَظُ عَلَيْكَ عَمَلَكَ وَ
أَحْسِنْ فَإِنِّي لَمْ أَرَ شَيْئاً أَحْسَنَ دَرَكاً وَ لَا أَسْرَعَ طَلَباً
مِنْ حَسَنَةٍ مُحْدَثَةٍ لِذَنْبٍ قَدِيمٍ [4]
ابو نعمان عجلى از
حضرت باقر عليه السّلام حديث كند كه فرمود: اى ابا نعمان مردم تو را بخودت مغرور
نكنند (و با مدح و ستايشت تو را از خودت غافل نكنند) زيرا (سزاى) كار (و كردارت)
بتو رسد نه بآنها، و روزت را بچنين و چنان (يعنى سخنان بيهوده) بپايان مبر، زيرا
با تو كسى هست كه كردار تو را بر تو نگهدارد (و يادداشت كند) و نيكى كن زيرا من
نديده‌ام چيزى را براى تدارك گناه گذشته و كهنه بهتر و شتابانتر از كردار نيكى كه
تازه باشد.
4- عِدَّةٌ مِنْ
أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ
عِيسَى عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ
اصْبِرُوا عَلَى الدُّنْيَا فَإِنَّمَا هِيَ سَاعَةٌ فَمَا مَضَى مِنْهُ فَلَا
تَجِدُ لَهُ أَلَماً وَ لَا سُرُوراً وَ مَا لَمْ يَجِئْ فَلَا تَدْرِي مَا هُوَ
وَ إِنَّمَا هِيَ سَاعَتُكَ الَّتِي أَنْتَ فِيهَا فَاصْبِرْ فِيهَا عَلَى طَاعَةِ
اللَّهِ وَ اصْبِرْ فِيهَا عَنْ مَعْصِيَةِ اللَّهِ [5]
حضرت صادق عليه
السلام فرمود: بر دنيا شكيبا باشيد كه آن ساعتى است، زيرا آنچه كه از دنيا گذشته
(اكنون) نه دردى از آن احساس كنى و نه شادى، و آنچه نيامده كه ندانى چيست؟ همانا
دنياى تو آن ساعتى است كه در آنى پس در آن يك ساعت بر طاعت خدا صبر كن و از
نافرمانى خداوند شكيبا باش (و خود را نگاهدار).
5- عَنْهُ
عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع احْمِلْ
نَفْسَكَ لِنَفْسِكَ فَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ لَمْ يَحْمِلْكَ غَيْرُكَ [6]
حضرت صادق عليه
السّلام فرمود: خودت را براى خودت بردار (يعنى از خودت براى خودت استفاده كن) و
اگر بر ندارى ديگرى تو را برندارد.
6- عَنْهُ
رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِرَجُلٍ إِنَّكَ قَدْ جُعِلْتَ
طَبِيبَ نَفْسِكَ وَ بُيِّنَ لَكَ الدَّاءُ وَ عُرِّفْتَ آيَةَ الصِّحَّةِ وَ
دُلِلْتَ عَلَى الدَّوَاءِ فَانْظُرْ كَيْفَ قِيَامُكَ عَلَى نَفْسِكَ [7]
حضرت صادق عليه
السلام بمردى فرمود: تو را طبيب خودت كرده‌اند، و درد را هم برايت گفته‌اند و
نشانه سلامتى را نيز بتو ياد داده‌اند، و بدار و هم تو را راهنمائى كرده‌اند اكنون
بنگر تا چگونه در باره آن رفتار كنى.
7- عَنْهُ
رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِرَجُلٍ اجْعَلْ قَلْبَكَ قَرِيناً
بَرّاً- أَوْ وَلَداً وَاصِلًا وَ اجْعَلْ عَمَلَكَ وَالِداً تَتَّبِعُهُ وَ
اجْعَلْ نَفْسَكَ عَدُوّاً تُجَاهِدُهَا وَ اجْعَلْ مَالَكَ عَارِيَّةً تَرُدُّهَا
[8]
و نيز آن حضرت عليه
السّلام بمردى فرمود: دل خود را (بمنزله) رفيقى خوش كردار، يا فرزندى سپاسگزار
قرار ده، و كردارت را (بمنزله) پدرى كه از او پيروى كنى، و نفس (اماره) خود را
(بجاى) دشمنى كه با او نبرد ميكنى، و مالت را (بمنزله) عاريتى كه برگردانى.
8- وَ عَنْهُ
رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اقْصُرْ نَفْسَكَ عَمَّا يَضُرُّهَا
مِنْ قَبْلِ أَنْ تُفَارِقَكَ وَ اسْعَ فِي فَكَاكِهَا كَمَا تَسْعَى فِي طَلَبِ
مَعِيشَتِكَ فَإِنَّ نَفْسَكَ رَهِينَةٌ بِعَمَلِكَ [9]
و نيز آن حضرت عليه
السّلام فرمود: خويشتن را از آنچه زيانش رساند باز گير (و دست نفس را از آن كوتاه كن)
پيش از آنكه از تو جدا شود، و چنانچه در جستجوى روزى ميكوشى در رهائى آن بكوش،
زيرا نفس تو در گرو كردار تو است.
9- عَنْهُ
عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع كَمْ مِنْ
طَالِبٍ لِلدُّنْيَا لَمْ يُدْرِكْهَا وَ مُدْرِكٍ لَهَا قَدْ فَارَقَهَا فَلَا
يَشْغَلَنَّكَ طَلَبُهَا عَنْ عَمَلِكَ وَ الْتَمِسْهَا مِنْ مُعْطِيهَا وَ
مَالِكِهَا فَكَمْ مِنْ حَرِيصٍ عَلَى الدُّنْيَا قَدْ صَرَعَتْهُ وَ اشْتَغَلَ
بِمَا أَدْرَكَ مِنْهَا عَنْ طَلَبِ آخِرَتِهِ حَتَّى فَنِيَ عُمُرُهُ وَ
أَدْرَكَهُ أَجَلُهُ وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع الْمَسْجُونُ مَنْ
سَجَنَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ [10]
و نيز آن حضرت عليه
السلام فرمود: چه بسا جوينده دنيا كه بدان نرسيده، و (چه بسا كسانى كه) رسيده‌اند
بدان و از آن مفارقت كرده‌اند، پس مبادا طلب دنيا تو را از كردارت باز دارد، و
دنيا را از بخشنده و مالكش (كه خدا است) بخواه، چه بسا حريص بر دنيا كه دنيا او را
بخاك افكنده، و بآنچه از آن بدست آورده از آخرتش باز مانده تا اينكه عمرش سپرى شده
و مرگش در رسيده. و فرمود: زندانى آن كس است كه دنيا او را از طلب آخرت ببند گرفتار
كرده (و بزندان خود افكنده است).
10- وَ
عَنْهُ رَفَعَهُ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ إِذَا أَتَتْ عَلَى الرَّجُلِ
أَرْبَعُونَ سَنَةً قِيلَ لَهُ خُذْ حِذْرَكَ فَإِنَّكَ غَيْرُ مَعْذُورٍ وَ
لَيْسَ ابْنُ الْأَرْبَعِينَ بِأَحَقَّ بِالْحِذْرِ مِنِ ابْنِ الْعِشْرِينَ
فَإِنَّ الَّذِي يَطْلُبُهُمَا وَاحِدٌ وَ لَيْسَ بِرَاقِدٍ فَاعْمَلْ لِمَا
أَمَامَكَ مِنَ الْهَوْلِ وَ دَعْ عَنْكَ فُضُولَ الْقَوْلِ [11]
امام باقر عليه
السلام فرمود: همين كه مرد چهل ساله شد باو گفته شود: خود را واپاى (و بر حذر باش)
زيرا معذور نيستى، و چهل ساله بحذر كردن سزاوارتر نيست از مرد بيست ساله (و هر دو
بايد بترسند) زيرا آنكه هر دو را ميجويد (و ميطلبد كه مرگ باشد) يكى است، و او
خواب هم نيست (كه از كسى غفلت كند) پس براى آن بيمى كه در پيش دارى كار كن، و
زيادى گفتار را واگذار (زيرا: بعمل كار برآيد بسخن دانى نيست).
11- عَنْهُ
عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ حَسَّانَ عَنْ زَيْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ قَالَ
أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع خُذْ لِنَفْسِكَ مِنْ نَفْسِكَ خُذْ مِنْهَا فِي
الصِّحَّةِ قَبْلَ السُّقْمِ وَ فِي الْقُوَّةِ قَبْلَ الضَّعْفِ وَ فِي الْحَيَاةِ
قَبْلَ الْمَمَاتِ [12]
حضرت صادق عليه
السلام فرمود: از خودت براى خودت بازگير، از تندرسيت پيش از آنكه بيمار شوى باز
گير، و در توانائى پيش از آنكه ناتوان گردى، و در زندگى پيش از مردن (از خودت بنفع
خودت بهره‌بردارى كن).
12- عَنْهُ
عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ النَّهَارَ إِذَا جَاءَ قَالَ يَا ابْنَ
آدَمَ اعْمَلْ فِي يَوْمِكَ هَذَا خَيْراً أَشْهَدْ لَكَ بِهِ عِنْدَ رَبِّكَ
يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَإِنِّي لَمْ آتِكَ فِيمَا مَضَى وَ لَا آتِيكَ فِيمَا
بَقِيَ وَ إِذَا جَاءَ اللَّيْلُ قَالَ مِثْلَ ذَلِكَ [13]
حضرت صادق عليه
السلام فرمود: چون روز آيد (بمردمان) گويد: اى فرزند آدم در اين روز كار نيكى كن
تا من در روز قيامت نزد پروردگارت براى تو گواهى دهم، زيرا من كه در گذشته پيش تو
نيامدم و پس از اين هم نزدت نيايم، و شب هم هنگامى كه آيد همين سخن را گويد.
13-
الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ
مُحَمَّدٍ عَنْ شُعَيْبِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ
قَالَ جَاءَ رَجُلٌ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع فَقَالَ يَا أَمِيرَ
الْمُؤْمِنِينَ أَوْصِنِي بِوَجْهٍ مِنْ وُجُوهِ الْبِرِّ أَنْجُو بِهِ قَالَ
أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع أَيُّهَا السَّائِلُ اسْتَمِعْ ثُمَّ اسْتَفْهِمْ ثُمَّ
اسْتَيْقِنْ ثُمَّ اسْتَعْمِلْ وَ اعْلَمْ أَنَّ النَّاسَ ثَلَاثَةٌ زَاهِدٌ وَ
صَابِرٌ وَ رَاغِبٌ فَأَمَّا الزَّاهِدُ فَقَدْ خَرَجَتِ الْأَحْزَانُ وَ
الْأَفْرَاحُ مِنْ قَلْبِهِ فَلَا يَفْرَحُ بِشَيْ‌ءٍ مِنَ الدُّنْيَا وَ لَا
يَأْسَى عَلَى شَيْ‌ءٍ مِنْهَا فَاتَهُ فَهُوَ مُسْتَرِيحٌ وَ أَمَّا الصَّابِرُ
فَإِنَّهُ يَتَمَنَّاهَا بِقَلْبِهِ فَإِذَا نَالَ مِنْهَا أَلْجَمَ نَفْسَهُ
عَنْهَا لِسُوءِ عَاقِبَتِهَا وَ شَنَآنِهَا لَوِ اطَّلَعْتَ عَلَى قَلْبِهِ
عَجِبْتَ مِنْ عِفَّتِهِ وَ تَوَاضُعِهِ وَ حَزْمِهِ وَ أَمَّا الرَّاغِبُ فَلَا
يُبَالِي مِنْ أَيْنَ جَاءَتْهُ الدُّنْيَا مِنْ حِلِّهَا أَوْ مِنْ حَرَامِهَا وَ
لَا يُبَالِي مَا دَنَّسَ فِيهَا عِرْضَهُ وَ أَهْلَكَ نَفْسَهُ وَ أَذْهَبَ
مُرُوءَتَهُ فَهُمْ فِي غَمْرَةٍ يَضْطَرِبُونَ [14]
شعيب بن عبد اللَّه
در حديث مرفوعى (كه سند بمعصوم رسد) حديث كند كه فرمود: مردى نزد امير المؤمنين
عليه السلام آمد و عرضكرد: اى امير مؤمنان مرا سفارش كن براهى از راههاى خير و
خوبى كه بدان نجات يابم؟ امير المؤمنين عليه السلام فرمود: اى آنكه پرسيدى بشنو و
سپس بفهم و پس از آن باور كن و سپس بكار بند: مردم سه گروهند: زاهد (پارسا) و صابر
(شكيبا) و راغب (خواهان دنيا)، اما زاهد كسى است كه اندوهها و شاديها از دلش بيرون
رفته نه بچيزى از دنيا شاد شود، و نه بر چيزى كه از دستش رفته افسوس خورد پس او
آسوده خاطر است، و اما صابر آن كس است كه در دل آرزوى دنيا كند و چون بدان رسد
بخاطر سرانجام بد آن و زشتى منظر آن (در نظر خرد) بنفس خود لگام زند كه از آن
برنگيرد، (و چنانست) كه اگر بر دلش آگاه شوى از پارسائى و فروتنى و دور انديشى او
در شگفت شوى، و اما راغب باك ندارد كه دنيا از چه راهى بدست او رسد: از حلال است
يا از حرام، و باك ندارد كه در باره آن آبرويش چركين شود، و خود را هلاك كند، و
مردانگى خود را از بين ببرد، پس آنهايند كه در گرداب سخت (دنيا) سرگردان و
مضطربند.
14-
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَكِيمٍ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ
قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ص لَا يَصْغَرُ مَا يَنْفَعُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ
لَا يَصْغَرُ مَا يَضُرُّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَكُونُوا فِيمَا أَخْبَرَكُمُ
اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ كَمَنْ عَايَنَ [15]
حضرت صادق عليه
السّلام فرمود: امير المؤمنين عليه السّلام فرموده: آنچه در روز قيامت سود دهد و
بكار آيد كوچك نيست (يا كوچك شمرده نشود) و آنچه در روز قيامت زيان رساند كوچك
نباشد، پس در آنچه خداى عز و جل بشما آگاهى داده مانند كسى باشيد كه بچشم خود ديده
باشد.
15- عَلِيُّ
بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ وَ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْقَاسَانِيِّ
جَمِيعاً عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ سُلَيْمَانَ الْمِنْقَرِيِّ عَنْ
حَفْصِ بْنِ غِيَاثٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ يَقُولُ إِنْ قَدَرْتَ
أَنْ لَا تُعْرَفَ فَافْعَلْ وَ مَا عَلَيْكَ أَلَّا يُثْنِيَ عَلَيْكَ النَّاسُ
وَ مَا عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مَذْمُوماً عِنْدَ النَّاسِ إِذَا كُنْتَ مَحْمُوداً
عِنْدَ اللَّهِ ثُمَّ قَالَ قَالَ أَبِي عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع لَا خَيْرَ
فِي الْعَيْشِ إِلَّا لِرَجُلَيْنِ رَجُلٍ يَزْدَادُ كُلَّ يَوْمٍ خَيْراً وَ
رَجُلٍ يَتَدَارَكُ مَنِيَّتَهُ بِالتَّوْبَةِ وَ أَنَّى لَهُ بِالتَّوْبَةِ وَ
اللَّهِ لَوْ سَجَدَ حَتَّى يَنْقَطِعَ عُنُقُهُ مَا قَبِلَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ
تَعَالَى مِنْهُ إِلَّا بِوَلَايَتِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ أَلَا وَ مَنْ عَرَفَ
حَقَّنَا وَ رَجَا الثَّوَابَ فِينَا وَ رَضِيَ بِقُوتِهِ نِصْفِ مُدٍّ فِي كُلِّ
يَوْمٍ وَ مَا سَتَرَ عَوْرَتَهُ وَ مَا أَكَنَّ رَأْسَهُ وَ هُمْ وَ اللَّهِ فِي
ذَلِكَ خَائِفُونَ وَجِلُونَ وَدُّوا أَنَّهُ حَظُّهُمْ مِنَ الدُّنْيَا وَ
كَذَلِكَ وَصَفَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ- وَ الَّذِينَ يُؤْتُونَ ما
آتَوْا وَ قُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلى رَبِّهِمْ راجِعُونَ ثُمَّ قَالَ
مَا الَّذِي آتَوْا آتَوْا وَ اللَّهِ مَعَ الطَّاعَةِ الْمَحَبَّةَ وَ
الْوَلَايَةَ وَ هُمْ فِي ذَلِكَ خَائِفُونَ لَيْسَ خَوْفُهُمْ خَوْفَ شَكٍّ وَ
لَكِنَّهُمْ خَافُوا أَنْ يَكُونُوا مُقَصِّرِينَ فِي مَحَبَّتِنَا وَ طَاعَتِنَا [16]
حفص بن غياث گويد:
شنيدم حضرت صادق عليه السّلام ميفرمود: اگر بتوانى كه شناخته نشوى (و گمنام باشى)
همان كار را بكن، چه باكى بر تو باشد كه مردم تو را نستايند؟ و چه باكى است تو را
كه نزد مردم نكوهيده باشى در صورتى كه نزد خدا پسنديده باشى؟ سپس فرمود: پدرم على
بن ابى طالب عليه السّلام فرموده خيرى در زندگى نيست جز براى دو نفر: (يكى) مردى
كه هر روز كار خيرى (بر كارهاى خير گذشته) بيفزايد، و (ديگر) مردى كه مرگش را با
توبه تدارك ببيند و كجا توبه تواند؟ بخدا سوگند اگر سجده كند تا گردنش بريده شود
بجز با ولايت (و دوستى) ما أهل بيت، خداى تعالى توبه‌اش را نپذيرد. آگاه باشيد آيا
كيست كه حق ما را بشناسد و اميد ثواب بوسيله ما داشته باشد؟ و بخوراك نيم مد (كه
تقريبا پنج سير است) در هر روز راضى باشد، و بدان چه از جامه كه عورتش را بپوشاند
و سرش را در خود مستور سازد (خشنود باشد) با اينكه در همين اندازه هم ترسان و
هراسان باشند، و دوست دارند بهره‌شان از دنيا همان باشد و به همينسان خداى عز و جل
آنها را توصيف كرده و فرموده است: «و آنان كه در راه خدا بدهند آنچه بآنها داده
شده و دلشان ترسان است كه بسوى پروردگارشان بازگشت كنند» (سوره مؤمنون آيه 60) سپس
فرمود: چه چيز بآنها داده شده؟ بخدا سوگند بدانها- با اطاعت خدا- محبت و ولايت (ما
خاندان) داده شد و با اين حال باز هم ترسانند، ترسشان شك و ترديد نيست، بلكه
مى‌ترسند مبادا در دوستى و فرمانبردارى از ما مقصر باشند؟.
16- عَلِيُّ
بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ
مِهْزَمٍ عَنِ الْحَكَمِ بْنِ سَالِمٍ قَالَ دَخَلَ قَوْمٌ فَوَعَظَهُمْ ثُمَّ
قَالَ مَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا وَ قَدْ عَايَنَ الْجَنَّةَ وَ مَا فِيهَا
وَ عَايَنَ النَّارَ وَ مَا فِيهَا إِنْ كُنْتُمْ تُصَدِّقُونَ بِالْكِتَابِ [17]
حكم بن سالم گويد:
دسته‌اى از مردم وارد شدند (بر حضرت باقر و يا حضرت صادق عليهما السلام- چنانچه
مجلسى (ره) گويد) پس آن حضرت آنها را موعظه كرد، سپس فرمود: هيچ كدام از شما نيست
جز اينكه بهشت را با آنچه در آنست بچشم خود ديده، و دوزخ و آنچه در آنست ديده است
اگر قرآن را راست و درست دانيد (و آن را باور داريد).
17- عِدَّةٌ
مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ
عِيسَى عَنْ سَمَاعَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع يَقُولُ لَا
تَسْتَكْثِرُوا كَثِيرَ الْخَيْرِ وَ تَسْتَقِلُّوا قَلِيلَ الذُّنُوبِ فَإِنَّ
قَلِيلَ الذُّنُوبِ يَجْتَمِعُ حَتَّى يَصِيرَ كَثِيراً وَ خَافُوا اللَّهَ فِي
السِّرِّ حَتَّى تُعْطُوا مِنْ أَنْفُسِكُمُ النَّصَفَ وَ سَارِعُوا إِلَى طَاعَةِ
اللَّهِ وَ اصْدُقُوا الْحَدِيثَ وَ أَدُّوا الْأَمَانَةَ فَإِنَّمَا ذَلِكَ
لَكُمْ وَ لَا تَدْخُلُوا فِيمَا لَا يَحِلُّ لَكُمْ فَإِنَّمَا ذَلِكَ
عَلَيْكُمْ [18]
سماعه گويد: از
حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام شنيدم كه ميفرمود: كار خير زياد هم كه باشد شما
آن را زياد نشماريد، و گناه كم هم اگر هست شما آن را كم نشماريد زيرا گناه كم است
كه فراهم شود تا بسيار گردد، و از خدا در نهانى بترسيد تا خودتان انصاف و عدالت
كرده باشيد، و بسوى اطاعت خداوند شتاب كنيد، و راست بگوئيد و امانت را بصاحبش
بدهيد زيرا كه آن بسود شما است، و در آنچه بر شما حلال نيست وارد نشويد زيرا كه آن
بزيان شما است.
18- عَلِيُّ
بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ عَنْ
مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ مَا
أَحْسَنَ الْحَسَنَاتِ بَعْدَ السَّيِّئَاتِ وَ مَا أَقْبَحَ السَّيِّئَاتِ بَعْدَ
الْحَسَنَاتِ [19]
محمد بن مسلم گويد:
از امام باقر عليه السلام شنيدم كه ميفرمود: چه بسيار خوب است حسنات (كارهاى نيك و
شايسته) بدنبال سيئات (كارهاى بد و گناهان) و چه بسيار بد است سيئات در دنبال
حسنات.
19- عِدَّةٌ
مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ
عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّكُمْ فِي آجَالٍ
مَقْبُوضَةٍ وَ أَيَّامٍ مَعْدُودَةٍ وَ الْمَوْتُ يَأْتِي بَغْتَةً مَنْ يَزْرَعْ
خَيْراً يَحْصُدْ غِبْطَةً وَ مَنْ يَزْرَعْ شَرّاً يَحْصُدْ نَدَامَةً وَ لِكُلِّ
زَارِعٍ مَا زَرَعَ وَ لَا يَسْبِقُ الْبَطِي‌ءَ مِنْكُمْ حَظُّهُ وَ لَا يُدْرِكُ
حَرِيصٌ مَا لَمْ يُقَدَّرْ لَهُ مَنْ أُعْطِيَ خَيْراً فَاللَّهُ أَعْطَاهُ وَ
مَنْ وُقِيَ شَرّاً فَاللَّهُ وَقَاهُ [20]
حضرت صادق عليه
السّلام فرمود: همانا شما در عمرهاى گرفته شده و روزهاى شمرده شده هستيد كه ناگهان
مرگ در رسد، آنكه خوبى كشت كند (آنجا) غبطه (و آرزوى زيادتر داشتن را) درو كند، و
هر كه بدى ميكارد پشيمانى بچيند، براى هر شخص كشتكارى همانست كه كشت كرده، هر كس
از شما كه در تحصيل روزى كند است روزيش بر او پيشى نگيرد، (يعنى كنديش سبب از دست
رفتن روزى او نشود) و آنكه حريص است (هر قدر حرص زند) بآنچه مقدرش نشده دست نيابد،
اگر بكسى خيرى رسد خداست كه آن را باو داده و اگر از بدى نگهداشته شود، خدا است كه
او را از آن نگهداشته است.
20-
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ
عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي عُثْمَانَ عَنْ وَاصِلٍ عَنْ عَبْدِ
اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ جَاءَ رَجُلٌ إِلَى أَبِي
ذَرٍّ فَقَالَ يَا أَبَا ذَرٍّ مَا لَنَا نَكْرَهُ الْمَوْتَ فَقَالَ لِأَنَّكُمْ
عَمَرْتُمُ الدُّنْيَا وَ أَخْرَبْتُمُ الْآخِرَةَ فَتَكْرَهُونَ أَنْ تُنْقَلُوا
مِنْ عُمْرَانٍ إِلَى خَرَابٍ فَقَالَ لَهُ فَكَيْفَ تَرَى قُدُومَنَا عَلَى
اللَّهِ فَقَالَ أَمَّا الْمُحْسِنُ مِنْكُمْ فَكَالْغَائِبِ يَقْدَمُ عَلَى
أَهْلِهِ وَ أَمَّا الْمُسِي‌ءُ مِنْكُمْ فَكَالْآبِقِ يَرِدُ عَلَى مَوْلَاهُ
قَالَ فَكَيْفَ تَرَى حَالَنَا عِنْدَ اللَّهِ قَالَ اعْرِضُوا أَعْمَالَكُمْ
عَلَى الْكِتَابِ إِنَّ اللَّهَ يَقُولُ- إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ قَالَ
فَقَالَ الرَّجُلُ فَأَيْنَ رَحْمَةُ اللَّهِ قَالَ رَحْمَةُ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ
الْمُحْسِنِينَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ كَتَبَ رَجُلٌ إِلَى أَبِي ذَرٍّ
رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ يَا أَبَا ذَرٍّ أَطْرِفْنِي بِشَيْ‌ءٍ مِنَ الْعِلْمِ
فَكَتَبَ إِلَيْهِ أَنَّ الْعِلْمَ كَثِيرٌ وَ لَكِنْ إِنْ قَدَرْتَ أَنْ لَا
تُسِي‌ءَ إِلَى مَنْ تُحِبُّهُ فَافْعَلْ قَالَ فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ وَ هَلْ
رَأَيْتَ أَحَداً يُسِي‌ءُ إِلَى مَنْ يُحِبُّهُ فَقَالَ لَهُ نَعَمْ نَفْسُكَ
أَحَبُّ الْأَنْفُسِ إِلَيْكَ فَإِذَا أَنْتَ عَصَيْتَ اللَّهَ فَقَدْ أَسَأْتَ
إِلَيْهَا [21]
حضرت صادق عليه
السّلام فرمود: مردى پيش أبى ذر آمد و گفت: اى ابا ذر چگونه است كه ما مرگ را بد
(و ناخوش) داريم؟ گفت: زيرا شما دنيا را آباد كرده‌ايد و آخرت را ويران ساخته‌ايد
و خوش نداريد كه از (خانه) آبادان بمنزل ويران رويد (آن مرد) از او پرسيد: ورود ما
را بر خداوند چگونه بينى؟ گفت: اما نيكوكاران شما مانند مسافرى است كه بخاندان خود
وارد شود، و اما بدكرداران (و گنهكاران) شما چون بنده گريخته ايست كه نزد آقايش
بازگردانند، گفت: حال ما را نزد خداوند چگونه بينى؟ گفت: كردارتان را بر قرآن عرضه
كنيد (و بوسيله آن سنجش كنيد) خداوند (در قرآن) فرمايد: «همانا نيكان در نعمتها
هستند، و همانا گنهكاران در دوزخند» (سوره انفطار آيه 13- 14) حضرت فرمود: پس آن
مرد گفت: پس رحمت خدا كجاست؟ فرمود در رحمت خدا به نيكوكاران نزديك‌است (يعنى بايد
مستحق رحمت باشد تا باو برسد). و نيز امام صادق عليه السّلام فرمود: مردى بابى ذر
نوشت: اى ابا ذر چيزى از علم بمن تحفه بده، در جوابش نوشت: همانا علم بسيار است
ولى اگر بتوانى بآن كه دوستش دارى بدى نكنى، آن را بكن، آن مرد گفت: آيا تاكنون
كسى را ديده‌اى كه بآن كه دوستش دارد بدى كند؟ گفت: آرى تو خود را از همه كس بيشتر
دوست دارى، و چون نافرمانى خدا كنى بداى بدى كرده‌اى.
21- عِدَّةٌ
مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ
عِيسَى عَنْ سَمَاعَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ
اصْبِرُوا عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ وَ تَصَبَّرُوا عَنْ مَعْصِيَةِ اللَّهِ
فَإِنَّمَا الدُّنْيَا سَاعَةٌ فَمَا مَضَى فَلَيْسَ تَجِدُ لَهُ سُرُوراً وَ لَا
حُزْناً وَ مَا لَمْ يَأْتِ فَلَيْسَ تَعْرِفُهُ فَاصْبِرْ عَلَى تِلْكَ
السَّاعَةِ الَّتِي أَنْتَ فِيهَا فَكَأَنَّكَ قَدِ اغْتَبَطْتَ [22]
سماعه گويد از حضرت
صادق عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود: بر طاعت خدا صبر كنيد و از نافرمانى خدا
شكيبائى ورزيد (و خود را بصير وادار كنيد) زيرا جز اين نيست كه دنيا ساعتى است،
چون آنچه گذشته است اكنون نه از شادى آن چيزى دست تو است و نه از اندوهش، و آنچه
نيامده است كه ندانى چگونه است، پس اكنون بر آن ساعتى كه در آن هستى صبر كن (كه
اگر صبر كردى) بزودى مورد رشك ديگران واقع شوى.
22- عَلِيُّ
بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ يُونُسَ عَنْ رَجُلٍ عَنْ
أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ الْخَضِرُ لِمُوسَى ع يَا مُوسَى إِنَّ
أَصْلَحَ يَوْمَيْكَ الَّذِي هُوَ أَمَامَكَ فَانْظُرْ أَيُّ يَوْمٍ هُوَ وَ
أَعِدَّ لَهُ الْجَوَابَ- فَإِنَّكَ مَوْقُوفٌ وَ مَسْئُولٌ وَ خُذْ مَوْعِظَتَكَ
مِنَ الدَّهْرِ فَإِنَّ الدَّهْرَ طَوِيلٌ قَصِيرٌ فَاعْمَلْ كَأَنَّكَ تَرَى
ثَوَابَ عَمَلِكَ لِيَكُونَ أَطْمَعَ لَكَ فِي الْآخِرَةِ فَإِنَّ مَا هُوَ آتٍ
مِنَ الدُّنْيَا كَمَا هُوَ قَدْ وَلَّى مِنْهَا [23]
و نيز حضرت صادق
عليه السّلام فرمود: اى موسى بهترين دو روز (زندگانى دنيا و آخرتت) همان روزى است
كه در پيش دارى (كه روز آخرت باشد) پس ببين كه آن روز چه روزى است و جوابى براى آن
آماده و مهيا كن، زيرا تو بازداشت شوى، و پرسش شوى، و تو پند خود را از دنيا بگير،
زيرا روزگار هم دراز است و هم كوتاه، پس چنان كار كن كه گويا ثواب كردارت را بچشم
خود ببينى تا بآخرت خود اميدوارتر باشى، زيرا آنچه از دنيا بيايد همانند آنست كه
رفته است.
23- عِدَّةٌ
مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ يَزِيدَ عَمَّنْ
ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قِيلَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع
عِظْنَا وَ أَوْجِزْ فَقَالَ الدُّنْيَا حَلَالُهَا حِسَابٌ وَ حَرَامُهَا عِقَابٌ
وَ أَنَّى لَكُمْ بِالرَّوْحِ وَ لَمَّا تَأَسَّوْا بِسُنَّةِ نَبِيِّكُمْ
تَطْلُبُونَ مَا يُطْغِيكُمْ وَ لَا تَرْضَوْنَ مَا يَكْفِيكُم [24]
حضرت صادق عليه
السّلام فرمود: بامير مؤمنان عرض شد: بما پند ده و مختصر كن (يعنى در قالب كوتاهى
بريز) فرمود: حلال دنيا حساب است و حرامش عقاب، كجا براى شما آسايشى فراهم گردد
(از هراسهاى قيامت) با اينكه بروش پيغمبرتان در نيامده‌ايد؟ ميجوئيد آنچه شما را
بسركشى برد، و خشنود نيستيد بدان چه شما را كفايت كند (و بيش از حد كفايت خواهيد).
حديث محاسبة النفس
24- عَلِيُّ
بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ وَ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ جَمِيعاً عَنِ
الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ دَاوُدَ الْمِنْقَرِيِّ عَنْ
حَفْصِ بْنِ غِيَاثٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع …فَحَاسِبُوا أَنْفُسَكُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا عَلَيْهَا فَإِنَّ
لِلْقِيَامَةِ خَمْسِينَ مَوْقِفاً كُلُّ مَوْقِفٍ مِقْدَارُهُ أَلْفُ سَنَةٍ
ثُمَّ تَلَا فِي يَوْمٍ كانَ مِقْدارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّون [25]
امام صادق عليه
السلام : از نفْسهاى خود حساب بكشيد، پيش از آن كه از شما حساب بكشند؛ زيرا در
قيامت، پنجاه موقف [حسابرسى ]است و توقف در هر موقفى هزار سال به درازا مى كشد.
امام عليه السلام سپس اين آيه را تلاوت كرد: «در روزى كه اندازه آن پنجاه هزار سال
است».
بحارالأنوار
1- مع، [معاني الأخبار] ل، [الخصال] فِي
وَصِيَّةِ أَبِي ذَرٍّ قَالَ النَّبِيُّ ص عَلَى الْعَاقِلِ أَنْ يَكُونَ لَهُ
سَاعَاتٌ سَاعَةٌ يُنَاجِي فِيهَا رَبَّهُ وَ سَاعَةٌ يُحَاسِبُ فِيهَا نَفْسَهُ
وَ سَاعَةٌ يَتَفَكَّرُ فِيمَا صُنْعَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْه [26]
رسول خدا در
سفارشات خود به ابوذر فرمود: خردمند بايد ساعاتى را براى خود در نظر گيرد ؛ زمانى
براى مناجات با پروردگارش عزّ و جلّ ، و زمانى براى محاسبه نفس، و زمانى براى
انديشيدن در آنچه كه خداوند عزّ و جلّ به وى ارزانى داشته است.
2- لي، [الأمالي للصدوق] مع، [معاني الأخبار]
قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع مَنْ لَمْ يَتَعَاهَدِ النَّقْصَ مِنْ نَفْسِهِ
غَلَبَ عَلَيْهِ الْهَوَى وَ مَنْ كَانَ فِي نَقْصٍ فَالْمَوْتُ خَيْرٌ لَهُ [27]
امام على عليه
السلام : هر كه به نقص خود رسيدگى نكند، هوا و هوس بر او چيره گردد و هر كه نقص
داشته باشد، مرگ برايش بهتر است.
3- جا، [المجالس للمفيد] ما، [الأمالي للشيخ
الطوسي] الْمُفِيدُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الصَّفَّارِ
عَنِ الْقَاشَانِيِّ عَنِ الْأَصْبَهَانِيِّ عَنِ الْمِنْقَرِيِّ عَنْ حَفْصٍ عَنْ
أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَلَا فَحَاسِبُوا أَنْفُسَكُمْ قَبْلَ أَنْ
تُحَاسَبُوا فَإِنَّ فِي الْقِيَامَةِ خَمْسِينَ مَوْقِفاً كُلُّ مَوْقِفٍ مُقَامُ
أَلْفِ سَنَةٍ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآيَةَ فِي يَوْمٍ كانَ مِقْدارُهُ أَلْفَ
سَنَةٍ الْخَبَرَ [28]
امام صادق عليه
السلام : از نفْسهاى خود حساب بكشيد، پيش از آن كه از شما حساب بكشند؛ زيرا در
قيامت، پنجاه موقف [حسابرسى ]است و توقف در هر موقفى هزار سال به درازا مى كشد.
امام عليه السلام سپس اين آيه را تلاوت كرد: «در روزى كه اندازه آن پنجاه هزار سال
است».
4- ما، [الأمالي للشيخ الطوسي] الْمُفِيدُ عَنْ
أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ سَعْدٍ عَنِ ابْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ
مَحْبُوبٍ عَنِ الثُّمَالِيِّ قَالَ قَالَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع
يَقُولُ ابْنَ آدَمَ لَا تَزَالُ بِخَيْرٍ مَا كَانَ لَكَ وَاعِظٌ مِنْ نَفْسِكَ
وَ مَا كَانَتِ الْمُحَاسَبَةُ مِنْ هَمِّكَ وَ مَا كَانَ الْخَوْفُ لَكَ شِعَاراً
وَ الْحُزْنُ لَكَ دِثَاراً ابْنَ آدَمَ إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ مَبْعُوثٌ وَ
مَوْقُوفٌ بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَسْئُولٌ فَأَعِدَّ جَوَاباً [29]
ابو حمزه ثمالى
گويد: امام زين العابدين (ع) مى‌فرمود: پسر آدم! تو پيوسته در خوبى بسر برى تا
آنگاه كه اندرز دهنده خويشتن بوده، و در فكر حسابرسى اعمال خودت باشى، و تا آنگاه
كه ترس از خدا بمنزله لباس زير و اندوه در امور اخروى بمنزله لباس روى تو باشد
(پيوسته در باطن خود از خدا در هراس و در ظاهر خود اندوهگين باشى). همانا تو خواهى
مرد و سپس برانگيخته خواهى شد، و در حضور پروردگار با عزّت و جلال بازداشت مى‌شوى
[پس پاسخى آماده كن].
5- ما، [الأمالي للشيخ الطوسي] فِيمَا أَوْصَى
بِهِ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع ابْنَهُ الْحَسَنَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا
يَا بُنَيَّ لِلْمُؤْمِنِ ثَلَاثُ سَاعَاتٍ سَاعَةٌ يُنَاجِي فِيهَا رَبَّهُ وَ
سَاعَةٌ يُحَاسِبُ فِيهَا نَفْسَهُ وَ سَاعَةٌ يَخْلُو فِيهَا بَيْنَ نَفْسِهِ وَ
لَذَّتِهَا فِيمَا يَحِلُّ وَ يُحْمَدُ وَ لَيْسَ لِلْمُؤْمِنِ بُدٌّ مِنْ أَنْ
يَكُونَ شَاخِصاً فِي ثَلَاثٍ مَرَمَّةٍ لِمَعَاشٍ أَوْ خُطْوَةٍ لِمَعَادٍ أَوْ
لَذَّةٍ فِي غَيْرِ مُحَرَّم [30]
فرمود عليه
السّلام: مؤمن را سه ساعت است: ساعتى كه در آن با پروردگارش به راز و نياز پردازد،
و ساعتى كه در آن به حساب خويش رسد «12» و ساعتى كه در آن نفسش را با كامهاى حلال
و پسندیده واگذارد. و خردمند را نشايد كه جز در سه مورد قد برافرازد و اقدامى كند:
اصلاحى براى معاشش و گامى براى معادش يا لذّتى در غير حرامش.
6- م، [تفسير الإمام عليه السلام] قَالَ رَسُولُ
اللَّهِ ص أَ لَا أُنَبِّئُكُمْ بِأَكْيَسِ الْكَيِّسِينَ وَ أَحْمَقِ
الْحُمَقَاءِ قَالُوا بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ أَكْيَسُ الْكَيِّسِينَ
مَنْ حَاسَبَ نَفْسَهُ وَ عَمِلَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ وَ أَحْمَقُ
الْحُمَقَاءِ مَنِ اتَّبَعَ نَفْسُهُ هَوَاهُ وَ تَمَنَّى عَلَى اللَّهِ
الْأَمَانِيَّ فَقَالَ الرَّجُلُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ وَ كَيْفَ يُحَاسِبُ
الرَّجُلُ نَفْسَهُ قَالَ إِذَا أَصْبَحَ ثُمَّ أَمْسَى رَجَعَ إِلَى نَفْسِهِ وَ
قَالَ يَا نَفْسُ إِنَّ هَذَا يَوْمٌ مَضَى عَلَيْكِ لَا يَعُودُ إِلَيْكِ أَبَداً
وَ اللَّهِ سَائِلُكِ عَنْهُ فِيمَا أَفْنَيْتِهِ فَمَا الَّذِي عَمِلْتِ فِيهِ أَ
ذَكَرْتِ اللَّهَ أَمْ حَمِدْتِيهِ أَ قَضَيْتِ حَقَّ أَخٍ مُؤْمِنٍ أَ نَفَّسْتِ
عَنْهُ كُرْبَتَهُ أَ حَفِظْتِيهِ بِظَهْرِ الْغَيْبِ فِي أَهْلِهِ وَ وُلْدِهِ أَ
حَفِظْتِيهِ بَعْدَ الْمَوْتِ فِي مُخَلَّفِيهِ أَ كَفَفْتِ عَنْ غِيبَةِ أَخٍ
مُؤْمِنٍ بِفَضْلِ جَاهِكِ أَ أَعَنْتِ مُسْلِماً مَا الَّذِي صَنَعْتِ فِيهِ
فَيَذْكُرُ مَا كَانَ مِنْهُ فَإِنْ ذَكَرَ أَنَّهُ جَرَى مِنْهُ خَيْرٌ حَمِدَ
اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ كَبَّرَهُ عَلَى تَوْفِيقِهِ وَ إِنْ ذَكَرَ مَعْصِيَةً
أَوْ تَقْصِيراً اسْتَغْفَرَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَزَمَ عَلَى تَرْكِ
مُعَاوَدَتِهِ وَ مَحَا ذَلِكَ عَنْ نَفْسِهِ بِتَجْدِيدِ الصَّلَاةِ عَلَى
مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبِينَ وَ عَرْضِ بَيْعَةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ
عَلَى نَفْسِهِ وَ قَبُولِهَا وَ إِعَادَةِ لَعْنِ شَانِئِيهِ وَ أَعْدَائِهِ وَ
دَافِعِيهِ عَنْ حُقُوقِهِ فَإِذَا فَعَلَ ذَلِكَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ
لَسْتُ أُنَاقِشُكِ فِي شَيْ‌ءٍ مِنَ الذُّنُوبِ مَعَ مُوَالَاتِكِ أَوْلِيَائِي
وَ مُعَادَاتِكِ أَعْدَائِي [31]
در تفسير منسوب به
امام عسكرى ]مده كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمود آيا خبر ندهم شما را
بكسى كه از تمام زيركان زيركتر است و كسى كه از همه احمقها احمق‌تر است؟ عرضه
داشتند. بفرمائيد.
فرمود. زيركتر
زيركان كسى است كه از خود حساب بكشد و براى جهان ديگر كار كند و احمق‌ترين احمقها
كسى است كه دنبال هوا و خواسته‌هاى نفسانى بگيرد و از خدا توقع‌هاى بيجا و آرزوهاى
پوچ داشته باشد. مردى در آنجا بامير مؤمنان عرض كرد چگونه انسان از خودش حساب
بكشد؟ فرمود باين ترتيب كه وقتى صبح مشغول كارها شد و روزش را بپايان رسانيد نفس
خويشتن را مورد خطاب و بازپرسى قرار دهد و باو بگويد اى نفس. اين روز گذشته فرصتى
بود كه از كف تو رفت و هرگز بر نميگردد و خداوند هم از تو مى‌پرسد كه اين وقت
گرانبها را در چه چيز صرف نمودى؟
بنابراين (ببينم)
چه عملى در اين روز گذشته انجام داده‌اى؟ آيا در ياد خدا بوده‌اى و حمد و سپاس
نعمتهاى او را بجا آورده‌اى آيا حق برادر دينى خود را ايفا نموده‌اى؟
آيا گرفتارى او را
برطرف كرده‌اى؟ و در نبودن او مراقب و سرپرست خانواده و فرزندان او بوده‌اى؟ آيا
بعد از مرگ او در فكر بازماندگان او بوده‌اى؟ آيا با استفاده از موقعيت و قدرت خود
از غيبت و بدگوئى دنبال او جلوگيرى كرده‌اى؟ آيا براى كمك و يارى مسلمانى قدمى
برداشته‌اى؟ خلاصه چه عملى در اين روز انجام داده‌اى؟ در بايگانى مغز و ذهن خود
اعمال و كارهاى خود را بررسى ميكند پس اگر عمل خيرى را انجام داده سپاس و شكر خدا
را بجا مى‌آورد و در مقابل اين موفقيت خدا را بعظمت و بزرگى ياد كرده و تشكر
مينمايد و اگر (خداى نخواسته) بگناه و تقصيرى متوجه و متذكر شد طلب بخشش و مغفرت
مينمايد و تصميم جدى ميگيرد كه او را تكرار نكند و با تجديد صلوات و درود بر
پيغمبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و خاندان پاكش و تحكيم ارتباط با امير مؤمنان
و پيمان متابعت از حضرتش و بيزارى از كينه‌توزان و دشمنان و غاصبين حقوقش آثار و
نتائج شوم آن گناه را محو و نابود ميكند و چون چنين كرد پروردگار مهربان فرمايد.
ديگر گناهان تو را مورد مناقشه و محاسبه قرار نمى‌دهم در صورتى كه ارتباط تو با
اولياء و دوستان من محكم شد و با دشمنان من (و دشمنان دين من) دشمنى نموده (و در
برابر آنان جبهه‌گيرى كردى).
7- تم، [فلاح السائل] رَوَى يَحْيَى بْنُ
الْحُسَيْنِ بْنِ هَارُونَ الْحَسَنِيُّ فِي كِتَابِ أَمَالِيهِ بِإِسْنَادِهِ إِلَى
الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لَا يَكُونُ الْعَبْدُ
مُؤْمِناً حَتَّى يُحَاسِبَ نَفْسَهُ أَشَدَّ مِنْ مُحَاسَبَةِ الشَّرِيكِ
شَرِيكَهُ وَ السَّيِّدِ عَبْدَه [32]
پيامبر خدا صلى
الله عليه و آله : بنده، مؤمن نباشد مگر آن گاه كه سخت تر از حسابرسى شريك از
شريكش و خواجه از غلامش، از نفْس خود حساب بكشد .
8- ختص، [الإختصاص] عَنْ أَبِي الْحَسَنِ مُوسَى
ع قَالَ لَيْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ يُحَاسِبْ نَفْسَهُ فِي كُلِّ يَوْمٍ فَإِنْ
عَمِلَ خَيْراً اسْتَزَادَ اللَّهَ مِنْهُ وَ حَمِدَ اللَّهَ عَلَيْهِ وَ إِنْ
عَمِلَ شَرّاً اسْتَغْفَرَ اللَّهَ مِنْهُ وَ تَابَ إِلَيْهِ [33]
امام كاظم عليه
السلام : از ما نيست كسى كه هر روز به حساب خود رسيدگى نكند و ببيند كه اگر كار
نيكى انجام داده است از خداوند توفيق انجام بيشتر آن را بخواهد و خدا را بر آن
سپاس گويد و اگر كار بدى انجام داده است از خدا آمرزش بخواهد و توبه كند .
9- مُحَاسَبَةُ النَّفْسِ، عَنِ النَّبِيِّ ص
حَاسِبُوا أَنْفُسَكُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا وَ زِنُوهَا قَبْلَ أَنْ
تُوزَنُوا وَ تَجَهَّزُوا لِلْعَرْضِ الْأَكْبَرِ [34]
پيامبر خدا صلى
الله عليه و آله : پيش از آن كه مورد حسابرسى قرار گيريد، خود به حساب نفستان
برسيد و پيش از آن كه سنجيده شويد، خود نفستان را در ترازوى سنجش بگذاريد و براى
آن حسابرسى بزرگ آماده شويد.
10- نهج، [نهج البلاغة] قَالَ أَمِيرُ
الْمُؤْمِنِينَ ع مَنْ حَاسَبَ نَفْسَهُ رَبِحَ وَ مَنْ غَفَلَ عَنْهَا خَسِرَ وَ
مَنْ خَافَ أَمِنَ وَ مَنِ اعْتَبَرَ أَبْصَرَ وَ مَنْ أَبْصَرَ فَهِمَ وَ مَنْ
فَهِمَ عَلِمَ [35]
امام رضا عليه
السلام : هر كه به حساب نفْس خود رسيدگى كند، سود بَرَد و هر كه از آن غفلت ورزد،
زيان بيند و هر كه [از خدا و عذاب قيامت ]ترسد، ايمن باشد و هر كه عبرت گيرد، بينا
شود و هر كه بينا شود، فهميده گردد و هر كه فهميده شود، دانا گردد.