روايت كرده است علىّ بن حديد كه حضرت موسى بن جعفر(عليه السلام) بعد از فراغ از نماز شب در حال سجده مى گفت
لَكَ الْمَحْمِدَةُ اِنْ اَطَعْتُكَ وَلَكَ الْحُجَّةُ اِنْ
براى تو است ستايش اگر پيرويت كنم و تو حجت و برهان
عَصَيْتُكَ لا صُنْعَ لى وَلا لِغَيْرى فى اِحْسان اِلاّ بِكَ يا كائِنُ قَبْلَ
بر من دارى اگر نافرمانيت كنم نه كارى از من ساخته است و نه از غير من در مورد احسان مگر بوسيله تو اى بوده پيش
كُلِّشَىْء وَيا مُكَوِّنَ كُلِّشَىْء اِنَّكَ عَلى كُلِّشَىْء قَديرٌ اَللّـهُمَّ اِنّى
از هر چيز و اى بود كننده هر چيز براستى تو بر هر چيز توانايى خدايا به تو
اَعُوذُ بِكَ مِنَ الْعَديلَةِ عِنْدَ الْمَوْتِ وَمِنْ شَرِّ الْمَرْجِعِ فِى الْقُبُورِ وَمِنَ
پناه برم از انحراف هنگام مرگ و از بازگشت بد در ميان گور و از
النَّدامَةِ يَوْمَ الاْزِفَةِ فَاَسْئَلُكَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَاَنْ
پشيمانى در روز قيامت پس از تو خواهم كه درود فرستى بر محمد و آل محمد و
تَجْعَلَ عَيْشى عيشَةً نَقِيَّةً وَمَيْتَتى ميتَةً سَوِيَّةً وَمُنْقَلَبى مُنْقَلَباً
قرار دهى زندگى مرا زندگى پاك و پاكيزه و مرگم را مرگى معتدل و مستقيم و بازگشتم را بازگشتى
كَريماً غَيْرَ مُخْز وَلا فاضِح اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِهِ الاَْئِمَّةِ
گرامى كه خوارى و رسوايى در آن نباشد خدايا درود فرست بر محمد و آلش آن پيشوايانى كه
يَنابيعِ الْحِكْمَةِ وَاُولِى النِّعْمَةِ وَمَعادِنِ الْعِصْمَةِ وَاْعصِمْنى بِهِمْ مِنْ
سرچشمه هاى حكمت و ولى نعمت و معادن عصمتند و بوسيله ايشان مرا از
كُلِّ سُوء وَلا تَاْخُذْنى عَلى غِرَّة وَلا عَلى غَفْلَة وَلا تَجْعَلْ عَواقِبَ
هر بدى محافظت فرما و مگير مرا در حال غرور و نه در حال غفلت و بى خبرى و قرار مده پايان
اَعْمالى حَسْرَةً وَارْضَ عَنّى فَاِنَّ مَغْفِرَتَكَ لِلظّالِمينَ وَاَنـَا مِنَ
كارهايم را حسرت و افسوس و از من راضى شو كه راستى آمرزشت مخصوص ستمكاران است و من نيز
الظّالِمينَ اَللّـهُمَّ اغْفِرْ لى ما لا يَضُرُّكَ واَعْطِنى ما لا يَنْقُصُكَ فَاِنَّكَ
از ستمكارانم خدايا بيامرز از من آنچه را زيان به تو نزند و عطا كن به من آنچه تو را كم نيايد زيرا كه
الْوَسيعُ رَحْمَتُهُ الْبدَيعُ حِكْمَتُهُ وَاَعْطِنِى السَّعَةَ وَالدَّعَةَ وَالاَْمْنَ
رحمت تو وسيع و فرزانگيت تازه و جديد است و عطا كن به من وسعت و فراخى و امنيت
وَالصِّحَّةَ وَالْبُخُوعَ وَالْقُنُوعَ وَالشُّكْرَ وَالْمُعافاةَ وَالتَّقْوى وَالصَّبْرَ
و سلامتى و فروتنى و قناعت و سپاسگزارى و تندرستى و پرهيزكارى و شكيبايى
وَالصِّدْقَ عَلَيْكَ وَعَلى اَوْلِيآئِكَ وَالْيُسْرَ وَالشُّكْرَ وَاعْمُمْ بِذلِكَ يا
و راستى (و درستى) نسبت به تو و نسبت به دوستانت و آسانى و شكر و در اينها كه گفتم و با من شريك ساز
رَبِّ اَهْلى وَ وَلَدى وَاِخْوانى فيكَ وَمَنْ اَحْبَبْتُ وَاَحَبَّنى وَوَلَدْتُ
پروردگار من خانواده و فرزندان و برادران دينى مرا و كسانى را كه من دوست دارم يا آنان مرا دوست دارند و فرزندان آينده
وَوَلَدَنى مِنَ الْمُسْلِمينَ وَالْمُؤْمِنينَ يا رَبَّ الْعالَمينَ
و پدران گذشته من از مسلمانان و مؤمنين اى پروردگار جهانيان