احترام به سادات
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله إِنِّي شَافِعٌ يَوْمَ الْقِيَامَةِ لِأَرْبَعَةِ أَصْنَافٍ وَ لَوْ جَاءُوا بِذُنُوبِ أَهْلِ الدُّنْيَا رَجُلٌ نَصَرَ ذُرِّيَّتِي وَ رَجُلٌ بَذَلَ مَالَهُ لِذُرِّيَّتِي عِنْدَ الْمَضِيقِ وَ رَجُلٌ أَحَبَّ ذُرِّيَّتِي بِاللِّسَانِ وَ بِالْقَلْبِ وَ رَجُلٌ يَسْعَى فِي حَوَائِجِ ذُرِّيَّتِي إِذَا طُرِدُوا أَوْ شُرِّدُوا. [1]
از حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله روايت كرده كه فرمود: به درستى كه من در روز قيامت، چهار صنف از مردم را شفاعت مى كنم، هر چند كه با گناهان اهل دنيا به صحراى قيامت آمده باشند: مردى كه يارى كرده باشد ذرّيّه مرا؛ و مردى كه مال خود را به ذريّه من داده باشد در وقتِ تنگى؛ و مردى كه ذرّيّه مرا به دل و زبان، دوست داشته باشد؛ و مردى كه سعى در كارهاى ذرّيه من كرده باشد وقتى كه ايشان را دور كرده يا متفرّق ساخته باشند.
کمک به سادات
قَالَ الصَّادِقُ علیه السلام : إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نَادَى مُنَادٍ أَيُّهَا الْخَلَائِقُ أَنْصِتُوا فَإِنَّ مُحَمَّداً يُكَلِّمُكُمْ فَتُنْصِتُ الْخَلَائِقُ فَيَقُومُ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله فَيَقُولُ يَا مَعْشَرَ الْخَلَائِقِ مَنْ كَانَتْ لَهُ عِنْدِي يَدٌ أَوْ مِنَّةٌ أَوْ مَعْرُوفٌ فَلْيَقُمْ حَتَّى أُكَافِيَهُ فَيَقُولُونَ بِآبَائِنَا وَ أُمَّهَاتِنَا وَ أَيُّ يَدٍ وَ أَيُّ مِنَّةٍ وَ أَيُّ مَعْرُوفٍ لَنَا بَلِ الْيَدُ وَ الْمِنَّةُ وَ الْمَعْرُوفُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ عَلَى جَمِيعِ الْخَلَائِقِ فَيَقُولُ لَهُمْ بَلَى مَنْ آوَى أَحَداً مِنْ أَهْلِ بَيْتِي أَوْ بَرَّهُمْ أَوْ كَسَاهُمْ مِنْ عُرْيٍ أَوْ أَشْبَعَ جَائِعَهُمْ فَلْيَقُمْ حَتَّى أُكَافِيَهُ فَيَقُومُ أُنَاسٌ قَدْ فَعَلُوا ذَلِكَ فَيَأْتِي النِّدَاءُ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَا مُحَمَّدُ يَا حَبِيبِي قَدْ جَعَلْتُ مُكَافَأَتَهُمْ إِلَيْكَ فَأَسْكِنْهُمْ مِنَ الْجَنَّةِ حَيْثُ شِئْتَ قَالَ فَيُسْكِنُهُمْ فِي الْوَسِيلَةِ حَيْثُ لَا يُحْجَبُونَ عَنْ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ. [2]
و از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود: روز قيامت كه مى شود، منادى ندا خواهد كرد كه: اى گروه خلايق! خاموش شويد كه محمّد صلى الله عليه و آله با شما سخن مى گويد. پس همه خلايق، خاموش مى شوند و حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله بر مى خيزد و مى گويد: اى گروه خلايق! هركس از شما را كه نزد من، نعمتى يا منّتى يا احسانى بوده باشد، برخيزد تا من تلافى او به جاى آورم.
پس مردم خواهند گفت : پدران و مادران ما فداى تو باشند! چه نعمت يا كدام منّت و چه احسان هست كه ما كرده باشيم؟ و هر نعمت و منّت و احسانى كه هست، از خداى و رسول اوست بر جميع خلايق. پس حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله به ايشان مى گويد كه: بلى. هر كس كه جاى داده باشد يكى از اهل بيتِ مرا يا به ايشان نيكى كرده باشد يا برهنه ايشان را پوشانيده باشد يا گرسنه ايشان را سير كرده باشد، برخيزد تا من، تلافى او را به جاى آورم. پس جمعى از مردم كه اين كارها كرده باشند، برخيزند و از جانب خداى تعالى، ندا رسد كه: اى محمّد و اى حبيب من! تلافى ايشان را به تو گذاشتم. پس در هر جاى از بهشت كه خواهى، ايشان را جاى بده . پس حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله ايشان را در «وسيله» جاى خواهد داد؛ در موضعى كه از آن حضرت و اهل بيت او- صلوات اللَّه عليهم أجمعين- محجوب نباشند.