(5)
الف) در قرآن: عالم بی عمل، به الاغی تشبیه شده است که بار کتاب حمل می کند؛ ولی خود از آن بهره ای نمی برد.(6)
ب) در روایات:
* رسول خداصلی الله علیه وآله فرمودند: عالم بی عمل، مثل چراغی است که خودش می سوزد (و بهره ای نمی برد) ولی دیگران از نورش استفاده ها می برند.(7)
* رسول خداصلی الله علیه وآله فرمودند: عالم بی عمل، چون تیرانداز بدون کمان است.(8)
* عیسی علیه السلام فرمودند: عالم بی عمل، مثل چراغی است بر پشت بام که اتاق ها تاریک اند.(9)
* علی علیه السلام فرمودند: عالم بی عمل، همچون درخت بی ثمر و گنجی است که انفاق نشود.(10)
* امام صادق علیه السلام فرمودند: موعظه ی عالم بی عمل، چون باران بر روی سنگ است که در دلها نفوذ نمی کند.(11)
ج) در کلام اندیشمندان:
گرسنه ای است که روی گنج خوابیده.
ص:206
1- 1342. نهج البلاغه، خطبه 175.
2- 1343. نهج البلاغه، حکمت 73.
3- 1344. صف، 3.
4- 1345. بحار، ج 78، ص 299.
5- 1346. ذیل آیه 44 سوره بقره.
6- 1347. جمعه، 5.
7- 1348. کنزالعمّال، ح 29109.
8- 1349. بحار، ج 10، ص 100.
9- 1350. بحار، ج 14، ص 309.
10- 1351. غررالحکم.
11- 1352. بحار، ج 2، ص 39.
تشنه ای است بر کنار آب و دریا.
طبیبی است که خود از درد می نالد.
بیماری است که دائماً نسخه درمان را می خواند، ولی به آن عمل نمی کند.
منافقی است که سخن و عملش یکی نیست.
پیکری است بی روح.
زنبوری است بی عسل.