حکمت 100 نهج البلاغه : همانا دنيا و آخرت دو دشمنند

حکمت 100 نهج البلاغه : همانا دنيا و آخرت دو دشمنند

متن اصلی حکمت 100 نهج البلاغه

موضوع حکمت 100 نهج البلاغه

ترجمه مرحوم فیض

ترجمه مرحوم شهیدی

شرح ابن میثم

ترجمه شرح ابن میثم

شرح مرحوم مغنیه

شرح شیخ عباس قمی

شرح منهاج البراعة خویی

شرح لاهیجی

شرح ابن ابی الحدید

شرح نهج البلاغه منظوم

متن اصلی حکمت 100 نهج البلاغه

100 وَ قَالَ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ

موضوع حکمت 100 نهج البلاغه

همانا دنيا و آخرت دو دشمنند

ترجمه مرحوم فیض

100- امام عليه السّلام (در باره دنيا و آخرت) فرموده است

1- دنيا و آخرت دو دشمن ناجور و دو راه جدا (راه بهشت و راه دوزخ) هستند، پس كسيكه دنيا را دوست داشت و بآن دل بست آخرت را دشمن داشته و بآن دشمنى نموده (از آن چشم پوشيده) است، 2- و آن دو مانند خاور و باختر مى باشند كه رونده بين آنها هر چه به يكى نزديك شود از ديگرى دور گردد (دل بسته بدنيا هر چه بآن دل بندد همان اندازه از آخرت غافل ماند، و دل بسته بآخرت بدنيا بى رغبت باشد) و آنها پس از اين اختلافشان بدو زن مانند كه يك شوهر داشته باشند (كه هرگز با يكديگر سازگار نشوند، چون نزديكى و دوستى با هر يك مستلزم دورى و دشمنى با ديگرى است).

( ترجمه وشرح نهج البلاغه(فيض الاسلام)، ج 6 ص 1333)

ترجمه مرحوم شهیدی

همانا دنيا و آخرت دو دشمنند نافراهم، و دو راهند مخالف هم. آن كه دنيا را دوست داشت و مهر آن را در دل كاشت، آخرت را نه پسنديد و دشمن انگاشت، و دنيا و آخرت چون خاور و باختر است و آن كه ميان آن دو رود چون به يكى نزديك گردد از ديگرى دور شود. و چون دو زنند در نكاح يكى شوى- كه ناسازگارند و در گفتگوى- .

( ترجمه مرحوم شهیدی، ص 377)

شرح ابن میثم

95- و قال عليه السّلام:

إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ- وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ- فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا- وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا- كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ- وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ

المعنى

استعار لفظ العدوّ لهما باعتبار ما بينهما من البعد لطالبهما، و ظاهر كونهما سبيلين مختلفين. و من لوازم ما بينهما من العداوة و الاختلاف كون المحبّ لإحديهما مبغضا للاخرى. ثمّ شبّههما بالمشرق و المغرب و وجه الشبه تباينهما و اختلاف جهتيهما، و شبّه الطالب لهما بالماشي بينهما و وجه الشبه قوله: كلّما قرب. إلى آخره فإنّ الطالب للدنيا بقدر توجّهه في طلبها يكون غفلته على الآخرة و انقطاعه عنها و كلّما أمعن في تحصيلها ازداد غفلة و بعدا عن الآخرة و بالعكس كالماشي إلى حد جهتى المشرق و المغرب. ثمّ شبهّهما بعد ذلك بالضرّتين و وجه الشبه أيضا أنّ لقرب من إحداهما يستلزم البعد عن الاخرى كالزوج ذي الضرّتين.

( شرح ابن میثم، ج 5 ص 292 و 293)

ترجمه شرح ابن میثم

95- امام (ع) فرمود:

إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ- وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ- فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا- وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا- كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ- وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ

ترجمه

«دنيا و آخرت دو دشمن ناسازگارند، و دو راه مخالفند، بنا بر اين كسى كه دوستدار دنيا باشد و به آن دل ببندد، با آخرت دشمن و با آن در ستيز است، و آن دو مانند مشرق و مغربند، كسى كه ما بين آنها راه مى رود هر چه به يكى نزديك شود از ديگرى دور مى شود، و آن دو، پس از اين اختلافها به دو زن هوو مى مانند.»

شرح

كلمه: (العدوّ) دشمن را- از جهت فاصله اى كه ما بين دنيا و آخرت وجود دارد- براى آنها استعاره آورده است، و امّا اين كه دنيا و آخرت دو راه مخالفند، واضح و روشن است. و لازمه وجود دشمنى و اختلاف بين دنيا و آخرت آن است كه دوستدار يكى از آنها دشمن ديگرى باشد.

آن گاه امام (ع) دنيا و آخرت را به مشرق و مغرب تشبيه كرده است، وجه شبه مباينت آنها و اختلاف جهت آنهاست، و طالب دنيا را به كسى تشبيه كرده كه ما بين مشرق و مغرب در حركت است، وجه شبه عبارت: كلما قرب... است زيرا طالب دنيا به هر مقدار در طلب دنيا همّت گمارد به همان نسبت از آخرت غافل مى ماند و از آن دور مى افتد، و هر چه در كسب دنيا بيشتر بينديشد، غفلت و دورى اش از آخرت افزون مى گردد و بالعكس، همانند رهروى كه به يكى از دو جهت مشرق و مغرب حركت مى كند. و پس از آن، دنيا و آخرت را به دو هوو تشبيه كرده است وجه شبه نيز اين است كه هر چه به يكى از هووها نزديك شود، همچون مرد دو زنه از زن ديگر دور مى گردد.

( ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5 ص 495 و 496)

شرح مرحوم مغنیه

إنّ الدّنيا و الآخرة عدوّان متفاوتان و سبيلان مختلفان، فمن أحبّ الدّنيا و تولّاها أبغض الآخرة و عاداها. و هما بمنزلة المشرق و المغرب و ماش بينهما، كلّما قرب من واحد بعد من الآخر، و هما بعد ضرّتان.

المعنى

(ان الدنيا و الآخرة عدوان إلخ).. المراد بالدنيا هنا دنيا الحرام كالعيش على حساب الآخرين، و التي تؤدي الى الحرام، كالكبرياء و السيطرة بغير الحق، أما دنيا الحلال و العيش بكدّ اليمين و عرق الجبين فهي خير محض، و من الآخرة في الصميم (فمن أحب الدنيا و تولاها أبغض الآخرة و عاداها). و كلمة «تولاها» تدل بوضوح أنه انصرف بكلّه الى الدنيا، و اتخذها دينا و معبودا، و ليس من شك ان من كان هذا شأنه كره الآخرة و العمل لها.

(و هما بمنزلة المشرق و المغرب) هذا دليل آخر على أن المراد بالدنيا دنيا البغي و الفساد، و الفجور و الضلال، و لو كان بين الدنيا و الآخرة هذا البعد و التضاد- ما كانت الدنيا مطية و وسيلة للآخرة (و ماش بينهما كلما قرب من واحد بعد من الآخر) كل ما جاوز الحد انقلب الى الضد، و كل من أسرف في الماديات ابتعد عن الروحيات، و من قرب من الرذائل بعد عن الفضائل.

(و هما بعد ضرتان) في بعض الحالات، و ذلك بأن يكون عمل الإنسان كله لدنياه، و لا يقدم شيئا لآخرته، أما إذا عمل لهذه و تلك فهما شقيقتان متحابتان لا ضرتان متباغضتان. قال رسول اللّه (ص): ليس خيركم من ترك الدنيا للآخرة، و لا الآخرة للدنيا، و لكن خيركم من أخذ من هذه لهذه

( فی ضلال نهج البلاغه، ج 4 ص 277 و 278)

شرح شیخ عباس قمی

24- إنّ الدّنيا و الآخرة عدوّان متفاوتان، و سبيلان مختلفان، فمن أحبّ الدّنيا و تولّاها أبغض الآخرة و عاداها، و هما بمنزلة المشرق و المغرب، و ماش نهما، كلّما قرب من واحد بعد من الآخر، و هما ضرّتان. هذا الكلام لا يحتاج إلى بيان، لأنّ عمل كلّ واحدة من الدّارين مضادّ لعمل الأخرى.

( شرح حکم نهج البلاغه شیخ عباس قمی، ص 44 و 45)

شرح منهاج البراعة خویی

التاسعة و التسعون من حكمه عليه السّلام

(99) و قال عليه السّلام: إنّ الدّنيا و الاخرة عدوّان متفاوتان، و سبيلان مختلفان، فمن أحبّ الدّنيا و تولّاها أبغض الاخرة و عاداها، و هما بمنزلة المشرق و المغرب، و ماش بينهما كلّما قرب من واحد بعد من الاخر و هما بعد ضرّتان.

اللغة

(ضرّة) المرأة: امرأة زوجها، و هما ضرّتان ج: ضرائر.

الاعراب

و ماش بينهما، مبتدأ و خبر رفع المبتدأ مقدّر لأنّه منقوص، و الخبر ظرف مستقر، و الجملة حاليّة، و هما مبتدأ و ضرّتان خبره، و بعد ظرف مبنى على الضم لحذف المضاف إليه المنوىّ أي بعد كلّ ذلك.

المعنى

الدّنيا مؤنث الأدنى أي الدار الّتي هي أقرب إليك من الاخرة، و هي ما حولك من كلّ ما تعيش فيه و يعيش معك، و تحواك و تهواه، من نفسك و شهواتك و مالك و ولدك و جارك و معاشريك، فهي بالنسبة إليك مختلطة و متجدّدة في كلّ حين، و منصرفة على الدّوام و منصرمة و فانية غدّارة فرّارة فتانة، و الاخرة دارك بعد موتك إلى الأبد، فيقول عليه السّلام: إنّ دنياك و آخرتك لا تجتمعان معك كرفيقين مؤالفين معاضدين، بل هما عدوّان متفاوتان، فمن أحبّ الدّنيا أبغض الاخرة، و من قرب إلى أحدهما بعد عن الاخر، و هما ضرّتان لا يمكن إرضاؤهما معا، فلا بدّ أن تختار إحداهما و تخلّي عن الاخرة.

الترجمة

فرمود: براستى دنيا و آخرت دو دشمن ناجور و دو راه مخالف يكديگرند هر كس دنيا را دوست دارد و دنبالش برود آخرت را دشمن داشته و با آن سر عداوت برداشته، و اين دو بمانند خاور و باخترند كه يكى ميان آنها در راه است و هر چه بيكى از آن ها نزديك شود از ديگرى دور شده، و آن دو بمانند دو هبو هستند.

دنيا و آخرت چه دو دشمن برابرند اندر خلاف هم بره خويش اندرند

  • دنيا طلب كه در پى آنست روز و شببا آخرت چه دشمن خونى است در غضب
  • اين دو چه مشرقند و چه مغرب كه راه ور نزديك اين چه شد از آن افتاده دورتر
  • با اين همه بدان دو هبويند كينه خواهدنبال آخرت رو و دنياى دون مخواه

( منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه(الخوئی) ج 21 ص153و154)

شرح لاهیجی

(125) و قال عليه السّلام انّ الدّنيا و الاخرة عدوّان متفاوتان و سبيلان مختلفان فمن احبّ الدّنيا و تولّيها ابغض الأخرة و عاداها و هما بمنزلة المشرق و المغرب و ماش بينهما كلّما قرب من واحد بعد من الاخر و هما بعد ضرّتان يعنى و گفت (- ع- ) بتحقيق كه دنيا و اخرت دو دشمن متفاوت اثار باشند با يكديگر يكى اثار شيطانست و يكى اثار رحمن و دو راه مختلف باشند يكى راه بهشتست و يكى راه دوزخ پس كسى كه دوست داشت دنيا را و دوستى كرد با آن دشمن داشت اخرت را و دشمنى كرد با آن و ان دو سرا بمنزله مشرق و مغربست كه رونده در ميان ايشان هر قدر كه نزديك مى شود بيكى دور مى شود از ان ديگر و هر دو بعد از تفاوت در اوصاف مذكوره مانند دو زن در عقد يك شوهر باشند يعنى هرگز با يكديگر سازگار نشوند

( شرح نهج البلاغه (لاهیجی) ص 301)

شرح ابن ابی الحدید

100: إِنَّ الدُّنْيَا وَ الآْخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ- وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ- فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الآْخِرَةَ وَ عَادَاهَا- وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا- كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الآْخَرِ- وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ هذا الفصل بين في نفسه لا يحتاج إلى شرح- و ذلك لأن عمل كل واحد من الدارين مضاد لعمل الأخرى- فعمل هذه الاكتساب و الاضطراب في الرزق- و الاهتمام بأمر المعاش و الولد و الزوجة- و ما ناسب ذلك- و عمل هذه قطع العلائق و رفض الشهوات- و الانتصاب للعبادة- و صرف الوجه عن كل ما يصد عن ذكر الله تعالى- و معلوم أن هذين العملين متضادان- فلا جرم كانت الدنيا و الآخرة ضرتين لا يجتمعان

( شرح نهج البلاغة(ابن أبي الحديد)، ج 18 ، صفحه ى 264)

شرح نهج البلاغه منظوم

[102] و قال عليه السّلام:

إنّ الدّنيا و الأخرة عدوّان متفاوتان، و سبيلان مختلفان، فمن احبّ الدّنيا و تولّاها أبغض الأخرة و عاداها، و هما بمنزلة المشرق و المغرب، و ماش بينهما كلّما قرب من وّاحد بعد من الآخر، و هما بعد ضرّتان.

ترجمه

دنيا و آخرت دو دشمن متفاوت، و دو راه مختلف اند، هر آنكه دل بجهان در بست و آنرا خواست، با آخرت كينه ورزيد، و با آن دشمنى كرد، و يا اين دو همچون مشرق و مغرب اند و آن كس كه بين اين دو برفتار است، هر چه بيكى نزديك بديگرى دور مى گردد، و يا خواهى بكوى آن دو چون دو زن اند كه در كابين يك شوهر باشند (و بينشان سازشى پديدار نخواهد شد).

نظم

  • جهان كان جاى نيرنگ و غرور استبعقبا دشمن و از آن بدور است
  • دو راهند وز همشان اختلاف استكجا با يكديگرشان ائتلاف است
  • يكى نور است و ديگر هست ظلمت يكى زحمت يكى روح است و رحمت
  • يكى آب است و آن ديگر سراب استيكى شب هست و ديگر آفتاب است
  • بسان شرق و غرب از هم مجانببدورند و نباشندى مصاحب
  • يكى شوهر اگر دارد دو تا زنبهم چون آن دو زن خصم اندو دشمن
  • بدانكه اين دو تا با هم چنين اندبهم همواره اندر جنگ و كين اند
  • كشد اين يك تو را در بند شيطانبرد اين يك تو را در راه يزدان
  • ز عيسى بر حواريّين مثالى است كه در اين مورد از امثال عالى است
  • كه انسان گر بگردون ديده انداختز چشم انداز خود هر چيز بشناخت
  • در آن موقع نيارد خاك را ديد برايش اين دو يكدم نيست باديد
  • دو چشمت يك زمان گر سوى بالا استهر آنچه زير پاهايت نه پيدا است
  • بدستت گر بگيرى يكسر تير سر ديگر ز تير آمد زمين گير
  • خنك آن كو ز تقواى بر ميان بندزد و اين كنده را از پاى بركند
  • تعادل را بساطى نيك گسترد ز دنيا جانب عقبا سفر كرد

( شرح نهج البلاغه منظوم، ج 9 ص120-122)

این موضوعات را نیز بررسی کنید:

 

جدیدترین ها در این موضوع

No image

آفرينش اهل بيت (ع) در نهج البلاغه

يكى از پژوهش گران سنّى، نيكو و دادگرانه سخن گفته، آن جا كه گويد:هر كس يكى از اصحاب پيامبر را بر ديگر اصحاب برترى دهد، منظور او به يقين برترى دادن بر على نيست؛ زيرا على از اهل بيت پيامبر است.پس برترين آفريدگان بعد از حضرت محمّد صلى اللّه عليه و آله خاندان او هستند، و اين، همان واقعيّت و حقيقت است؛ زيرا آنان مانند پيامبر بر تمامى پيامبران الاهى برترى جستند و آنان مهتر آفريدگان در آفرينش، اخلاق و كمالات هستند.
 نگاهی به مسأله حساس امامت در نهج البلاغه

نگاهی به مسأله حساس امامت در نهج البلاغه

احتمالا بتوان از این سخن دردمندانه این نکته را به دست آورد که اهمیت امامت فقط در مدیریت جامعه نیست بلکه در مقام فهم دین نیز بسیار حائز اهمیت است که البته طبق دلایل بسیار متقن ائمه اهل بیت (علیهم السلام) از علمی خدایی بهره مند هستند کما اینکه این مساله را می توان از این سخن حضرت نیز به دست آورد ان احق الناس بهذا الامر اقواهم علیه و اعلیهم بامر الله فیه سزاوارترین مردم به امر حکمرانی تواناترین آنها در این امر و عالمترین آنها به دستور خداوند در مورد حکمرانی است.
 امامت از ديدگاه نهج البلاغه

امامت از ديدگاه نهج البلاغه

اختلاف مذهبي بين مسلمين سه ريشه اصلي دارد. نخستين اختلاف بر سر جانشيني پيامبر اسلام، مسلمانان را به دو دسته شيعه و سني تقسيم کرد.دومين اختلاف مسلمين در اصول دين و مسائل اعتقادي است که سبب پيدايش مکاتب مختلف کلامي گرديد که مهمترين آن ها اشاعره، معتزله، مرجئه و شيعه است. سومين اختلاف در احکام و فروغ دين است که در نتيجه آن مذاهب مختلف فقهي مانند شافعي، حنبلي، مالکي، حنفي و جعفري پديدار شد.
 رهبرى صالح از ديدگاه نهج البلاغه

رهبرى صالح از ديدگاه نهج البلاغه

از موضوعات اساسى و مباحث حياتى نهج البلاغه - كه جملگى از مسائل اساسى جامعه انسانى محسوب مى گردد - مساله امامت و رهبرى است . على (ع) در سخنان و رهنمودهاى ارزنده خويش در نهج البلاغه به بيان ابعاد مختلف اين مساله پرداخته اند:اولا: ضرورت آن را در اجتماع بشرى مطرح فرموده اند؛ثانيا: در ارتباط با همين لزوم و ضرورت رهبرى، به امامت و پيشوايى صالح و حق، و نيز به رهبرى ناشايسته و ناحق پرداخته اند.
 امامت به مفهوم حجت در نهج البلاغه

امامت به مفهوم حجت در نهج البلاغه

اين جمله ها هر چند نامى ولو به طور اشاره از اهل بيت برده نشده است، اما با توجه به جمله هاى مشابهى که در نهج البلاغه درباره اهل بيت آمده است، يقين پيدا مى شود که مقصود، ائمه اهل بيت مى باشند. از مجموع آنچه در اين گفتار از نهج البلاغه نقل کرديم معلوم شد که در نهج البلاغه علاوه بر مساله خلافت و زعامت امور مسلمين در مسائل سياسى، مساله امامت به مفهوم خاصى که شيعه تحت عنوان " حجت " قائل است عنوان شده و به نحو بليغ و رسائى بيان شده است.

پر بازدیدترین ها

 رهبرى صالح از ديدگاه نهج البلاغه

رهبرى صالح از ديدگاه نهج البلاغه

از موضوعات اساسى و مباحث حياتى نهج البلاغه - كه جملگى از مسائل اساسى جامعه انسانى محسوب مى گردد - مساله امامت و رهبرى است . على (ع) در سخنان و رهنمودهاى ارزنده خويش در نهج البلاغه به بيان ابعاد مختلف اين مساله پرداخته اند:اولا: ضرورت آن را در اجتماع بشرى مطرح فرموده اند؛ثانيا: در ارتباط با همين لزوم و ضرورت رهبرى، به امامت و پيشوايى صالح و حق، و نيز به رهبرى ناشايسته و ناحق پرداخته اند.
 مدرسان واقعی وحی از نگاه نهج البلاغه

مدرسان واقعی وحی از نگاه نهج البلاغه

درباره امیرالمومنین (علیه السلام) فرموده است «انا مدینة العلم و علی بابها؛ من شهر دانشم و علی در آن است.»جابربن حیان، پدر علم شیمی، در دانشگاه امام صادق(علیه السلام) دانش آموخت؛ حسن بصری، مؤسس مکتب کلامی اشاعره؛ واصل بن عطاء مؤسس مکتب کلامی معتزله؛ ابوحنیفه، بنیانگذار مکتب فقهی حنفی؛ مالک، بنیانگذار مکتب فقهی مالکی، از شاگردان دانشگاه جعفری بوده اند.
 نگاهی به مسأله حساس امامت در نهج البلاغه

نگاهی به مسأله حساس امامت در نهج البلاغه

احتمالا بتوان از این سخن دردمندانه این نکته را به دست آورد که اهمیت امامت فقط در مدیریت جامعه نیست بلکه در مقام فهم دین نیز بسیار حائز اهمیت است که البته طبق دلایل بسیار متقن ائمه اهل بیت (علیهم السلام) از علمی خدایی بهره مند هستند کما اینکه این مساله را می توان از این سخن حضرت نیز به دست آورد ان احق الناس بهذا الامر اقواهم علیه و اعلیهم بامر الله فیه سزاوارترین مردم به امر حکمرانی تواناترین آنها در این امر و عالمترین آنها به دستور خداوند در مورد حکمرانی است.
 امامت به مفهوم حجت در نهج البلاغه

امامت به مفهوم حجت در نهج البلاغه

اين جمله ها هر چند نامى ولو به طور اشاره از اهل بيت برده نشده است، اما با توجه به جمله هاى مشابهى که در نهج البلاغه درباره اهل بيت آمده است، يقين پيدا مى شود که مقصود، ائمه اهل بيت مى باشند. از مجموع آنچه در اين گفتار از نهج البلاغه نقل کرديم معلوم شد که در نهج البلاغه علاوه بر مساله خلافت و زعامت امور مسلمين در مسائل سياسى، مساله امامت به مفهوم خاصى که شيعه تحت عنوان " حجت " قائل است عنوان شده و به نحو بليغ و رسائى بيان شده است.
 نهج البلاغه، بزرگ ترین سند ماندگاری امامت و ولایتʄ)

نهج البلاغه، بزرگ ترین سند ماندگاری امامت و ولایت(4)

هان ای فیلسوفان و حکمت آموزان، بیایید و در جملات خطبه ی اول این کتاب به تحقیق بنشینند و افکار بلند پایه ی خود را به کار گیرند و با کمک اصحاب معرفت و ارباب عرفان این یک جمله کوتاه را به تفسیر بپردازند و بخواهند به حق وجدان خود را برای درک واقعی آن ارضا کنند به شرط آن که بیاناتی که در این میدان تاخت و تار شده است آنان را فریب ندهد.
Powered by TayaCMS