(1)
الف) قلبی که جز خدا در آن نیست. «لیس فیه احد سواه»(2)
ب) قلبی که پیرو راهنمای حقّ، توبه کننده از گناه و تسلیم حقّ باشد.(3)
ج) قلبی که از حبّ دنیا، سالم باشد.(4)
د) قلبی که با یاد خدا، آرام گیرد.(5)
ه) قلبی که در برابر خداوند، خاشع است.(6)
البتّه قلب مؤمن، هم با یاد خداوند آرام می گیرد و هم از قهر او می ترسد. «اذا ذُکر اللّه وَجِلَت قلوبهم»(7) همانند کودکی که هم در کنار پدر و مادر آرامش دارد و هم از آنان حساب می برد.