(1)
1. قدرت و عظمت: «تنزیلاً ممّن خلق الارض و السموات العلی»(2)
2. عزّت و حکمت: «تنزیلُ الکتاب من اللّه العزیز الحکیم»(3)
3. لطف و رحمت: «تنزیلٌ من الرّحمن الرحیم»(4)
4. ربوبیّت: «تنزیلٌ من ربّ العالمین»(5)
با کمی دقّت در آیاتی که پس از حروف مقطعه «حم» آمده، نتیجه می گیریم که قرآن:
1. از سرچشمه علم و عزّت خداوند است. «تنزیل الکتاب من اللّه العزیز العلیم»(6)
2. از سرچشمه رحمت و محبّت اوست. «تنزیل من الرّحمن الرحیم»(7)
3. از سرچشمه قدرت و حکمت اوست. «کذلک یوحی... اللّه العزیز الحکیم»(8)
4. کتابی روشن و روشنگر و مایه ی تعقّل است. «الکتاب المبین... قرآناً عربیّاً لعلّکم تعقلون»(9)
5. مایه ی برکت است. «انّا انزلناه فی لیله مبارکه»(10)