نتیجه توبه
فی القرآن الکریم إِلَّا مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلًا صالِحاً فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً
«مگر آن كسان كه توبه كنند و ايمان آورند و كارهاى شايسته انجام دهند . خدا بديهايشان را به نيكيها تبدیل مىكندو خدا آمرزنده و مهربان است».[1]
یاد خدا
رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله: ما جَلسَ قَومٌ يَذْكرونَ اللَّهَ إلّا ناداهُم مُنادٍ مِن السّماءِ: قومُوا فَقد بُدِّلَتْ سيّئاتُكُم حَسَناتٍ وغُفِرَتْ لَكُم جَميعاً
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: هيچ گروهى در انجمن خود ياد خدا نمىكنند، مگر آن كه ندا دهندهاى از آسمان بر آنان ندا مىدهد: برخيزيد! كه خداوند گناهان و زشتيهايتان را به نيكى بدل كرد و همه شما را آمرزيد.[1]
یاد خدا در هنگام توبه
لإمامُ الصّادقُ عليه السلام: أوحى اللَّهُ عزّ وجلّ إلى داوودَ النَّبيِّ على نبيّنا وآلهِ وعلَيهِ السّلامُ: يا داوودُ، إنّ عَبديَ المؤمنَ إذا أذْنَبَ ذَنباً ثُمّ رَجعَ وتابَ مِن ذلكَ الذَّنبِ واسْتَحيى مِنّي عندَ ذِكْرِهِ غَفَرْتُ لَهُ، وأنسَيْتُهُ الحَفَظَةَ وأبْدَلْتُهُ الحسَنَةَ، ولا ابالي وأنا أرْحَمُ الرّاحِمينَ.
امام صادق عليه السلام: خداوند عزّوجلّ به داوود پيامبر- كه بر پيامبر ما و خاندانش و بر او درود باد- وحى كرد: اى داوود! هرگاه بنده مؤمن من گناهى كند و سپس از آن گناه برگردد و توبه نمايد و به هنگام ياد كردن از آن گناه از من شرم كند، او را مىآمرزم و آن گناه را از ياد فرشتگان نگهبان اعمال مىبرم و آن را به نيكى بدل مىكنم. و از اين كار باكى ندارم كه من مهربانترين مهربانانم.[1]
پرده پوشی خدا
لإمامُ الصّادقُ عليه السلام: «فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ»-: هذهِ فيكُم، إنَّهُ يُؤتى بالمؤمنِ المُذنِبِ يَومَ القيامةِ حتّى يُوقَفَ بينَ يَدَيِ اللَّهِ عزّ وجلّ، فيكونُ هُوَ الّذي يَلِي حِسابَهُ ... حتّى يُوقِفَهُ على سَيّئاتِهِ كُلِّها، كُلُّ ذلكَ يقولُ: أعْرِفُ، فيقولُ: سَتَرْتُها علَيكَ في الدُّنيا وأغْفِرُها لَكَ اليَومَ، أبْدِلوها لِعَبدي حَسَناتٍ. قالَ:فتُرْفَعُ صَحيفَتُهُ للنّاسِ فيقولونَ: سُبحانَاللَّهِ، أمَا كانَتْ لهذا العبدِ سَيّئةٌ واحِدةٌ؟!
امام صادق عليه السلام- درباره آيه «خداوند گناهان اينان را به نيكيها بدل مىكند»- فرمود: اين آيه درباره شماست. در روز رستاخيز مؤمن گنهكار را آورده، در برابر خداوند عزّوجلّ نگه مىدارند و خداوند، خود، به حسابش رسيدگى مىكند ... تا آن كه وى را بر همه گناهانش آگاه مىسازد و او همواره مىگويد: مىدانم. پس، خداوند به او مىفرمايد: در دنيا گناهان تو را پردهپوشى كردم، و امروز آنها را مىبخشم. گناهان بنده مرا به نيكى تبديل كنيد.پس، نامه اعمال او در برابر مردم بالا برده مىشود. آنها مىگويند: سبحان اللَّه! آيا اين بنده حتّى يك گناه هم نداشته است؟![1]
منابع:
- الفرقان: 70.
- عدّة الداعي: 238.
- بحار الأنوار: 6/ 28/ 30.
- بحار الأنوار: 7/ 288/ 5.