حکمت 100 نهج البلاغه : همانا دنيا و آخرت دو دشمنند

حکمت 100 نهج البلاغه : همانا دنيا و آخرت دو دشمنند

متن اصلی حکمت 100 نهج البلاغه

موضوع حکمت 100 نهج البلاغه

ترجمه مرحوم فیض

ترجمه مرحوم شهیدی

شرح ابن میثم

ترجمه شرح ابن میثم

شرح مرحوم مغنیه

شرح شیخ عباس قمی

شرح منهاج البراعة خویی

شرح لاهیجی

شرح ابن ابی الحدید

شرح نهج البلاغه منظوم

متن اصلی حکمت 100 نهج البلاغه

100 وَ قَالَ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ

موضوع حکمت 100 نهج البلاغه

همانا دنيا و آخرت دو دشمنند

ترجمه مرحوم فیض

100- امام عليه السّلام (در باره دنيا و آخرت) فرموده است

1- دنيا و آخرت دو دشمن ناجور و دو راه جدا (راه بهشت و راه دوزخ) هستند، پس كسيكه دنيا را دوست داشت و بآن دل بست آخرت را دشمن داشته و بآن دشمنى نموده (از آن چشم پوشيده) است، 2- و آن دو مانند خاور و باختر مى باشند كه رونده بين آنها هر چه به يكى نزديك شود از ديگرى دور گردد (دل بسته بدنيا هر چه بآن دل بندد همان اندازه از آخرت غافل ماند، و دل بسته بآخرت بدنيا بى رغبت باشد) و آنها پس از اين اختلافشان بدو زن مانند كه يك شوهر داشته باشند (كه هرگز با يكديگر سازگار نشوند، چون نزديكى و دوستى با هر يك مستلزم دورى و دشمنى با ديگرى است).

( ترجمه وشرح نهج البلاغه(فيض الاسلام)، ج 6 ص 1333)

ترجمه مرحوم شهیدی

همانا دنيا و آخرت دو دشمنند نافراهم، و دو راهند مخالف هم. آن كه دنيا را دوست داشت و مهر آن را در دل كاشت، آخرت را نه پسنديد و دشمن انگاشت، و دنيا و آخرت چون خاور و باختر است و آن كه ميان آن دو رود چون به يكى نزديك گردد از ديگرى دور شود. و چون دو زنند در نكاح يكى شوى- كه ناسازگارند و در گفتگوى- .

( ترجمه مرحوم شهیدی، ص 377)

شرح ابن میثم

95- و قال عليه السّلام:

إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ- وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ- فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا- وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا- كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ- وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ

المعنى

استعار لفظ العدوّ لهما باعتبار ما بينهما من البعد لطالبهما، و ظاهر كونهما سبيلين مختلفين. و من لوازم ما بينهما من العداوة و الاختلاف كون المحبّ لإحديهما مبغضا للاخرى. ثمّ شبّههما بالمشرق و المغرب و وجه الشبه تباينهما و اختلاف جهتيهما، و شبّه الطالب لهما بالماشي بينهما و وجه الشبه قوله: كلّما قرب. إلى آخره فإنّ الطالب للدنيا بقدر توجّهه في طلبها يكون غفلته على الآخرة و انقطاعه عنها و كلّما أمعن في تحصيلها ازداد غفلة و بعدا عن الآخرة و بالعكس كالماشي إلى حد جهتى المشرق و المغرب. ثمّ شبهّهما بعد ذلك بالضرّتين و وجه الشبه أيضا أنّ لقرب من إحداهما يستلزم البعد عن الاخرى كالزوج ذي الضرّتين.

( شرح ابن میثم، ج 5 ص 292 و 293)

ترجمه شرح ابن میثم

95- امام (ع) فرمود:

إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ- وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ- فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا- وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا- كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ- وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ

ترجمه

«دنيا و آخرت دو دشمن ناسازگارند، و دو راه مخالفند، بنا بر اين كسى كه دوستدار دنيا باشد و به آن دل ببندد، با آخرت دشمن و با آن در ستيز است، و آن دو مانند مشرق و مغربند، كسى كه ما بين آنها راه مى رود هر چه به يكى نزديك شود از ديگرى دور مى شود، و آن دو، پس از اين اختلافها به دو زن هوو مى مانند.»

شرح

كلمه: (العدوّ) دشمن را- از جهت فاصله اى كه ما بين دنيا و آخرت وجود دارد- براى آنها استعاره آورده است، و امّا اين كه دنيا و آخرت دو راه مخالفند، واضح و روشن است. و لازمه وجود دشمنى و اختلاف بين دنيا و آخرت آن است كه دوستدار يكى از آنها دشمن ديگرى باشد.

آن گاه امام (ع) دنيا و آخرت را به مشرق و مغرب تشبيه كرده است، وجه شبه مباينت آنها و اختلاف جهت آنهاست، و طالب دنيا را به كسى تشبيه كرده كه ما بين مشرق و مغرب در حركت است، وجه شبه عبارت: كلما قرب... است زيرا طالب دنيا به هر مقدار در طلب دنيا همّت گمارد به همان نسبت از آخرت غافل مى ماند و از آن دور مى افتد، و هر چه در كسب دنيا بيشتر بينديشد، غفلت و دورى اش از آخرت افزون مى گردد و بالعكس، همانند رهروى كه به يكى از دو جهت مشرق و مغرب حركت مى كند. و پس از آن، دنيا و آخرت را به دو هوو تشبيه كرده است وجه شبه نيز اين است كه هر چه به يكى از هووها نزديك شود، همچون مرد دو زنه از زن ديگر دور مى گردد.

( ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5 ص 495 و 496)

شرح مرحوم مغنیه

إنّ الدّنيا و الآخرة عدوّان متفاوتان و سبيلان مختلفان، فمن أحبّ الدّنيا و تولّاها أبغض الآخرة و عاداها. و هما بمنزلة المشرق و المغرب و ماش بينهما، كلّما قرب من واحد بعد من الآخر، و هما بعد ضرّتان.

المعنى

(ان الدنيا و الآخرة عدوان إلخ).. المراد بالدنيا هنا دنيا الحرام كالعيش على حساب الآخرين، و التي تؤدي الى الحرام، كالكبرياء و السيطرة بغير الحق، أما دنيا الحلال و العيش بكدّ اليمين و عرق الجبين فهي خير محض، و من الآخرة في الصميم (فمن أحب الدنيا و تولاها أبغض الآخرة و عاداها). و كلمة «تولاها» تدل بوضوح أنه انصرف بكلّه الى الدنيا، و اتخذها دينا و معبودا، و ليس من شك ان من كان هذا شأنه كره الآخرة و العمل لها.

(و هما بمنزلة المشرق و المغرب) هذا دليل آخر على أن المراد بالدنيا دنيا البغي و الفساد، و الفجور و الضلال، و لو كان بين الدنيا و الآخرة هذا البعد و التضاد- ما كانت الدنيا مطية و وسيلة للآخرة (و ماش بينهما كلما قرب من واحد بعد من الآخر) كل ما جاوز الحد انقلب الى الضد، و كل من أسرف في الماديات ابتعد عن الروحيات، و من قرب من الرذائل بعد عن الفضائل.

(و هما بعد ضرتان) في بعض الحالات، و ذلك بأن يكون عمل الإنسان كله لدنياه، و لا يقدم شيئا لآخرته، أما إذا عمل لهذه و تلك فهما شقيقتان متحابتان لا ضرتان متباغضتان. قال رسول اللّه (ص): ليس خيركم من ترك الدنيا للآخرة، و لا الآخرة للدنيا، و لكن خيركم من أخذ من هذه لهذه

( فی ضلال نهج البلاغه، ج 4 ص 277 و 278)

شرح شیخ عباس قمی

24- إنّ الدّنيا و الآخرة عدوّان متفاوتان، و سبيلان مختلفان، فمن أحبّ الدّنيا و تولّاها أبغض الآخرة و عاداها، و هما بمنزلة المشرق و المغرب، و ماش نهما، كلّما قرب من واحد بعد من الآخر، و هما ضرّتان. هذا الكلام لا يحتاج إلى بيان، لأنّ عمل كلّ واحدة من الدّارين مضادّ لعمل الأخرى.

( شرح حکم نهج البلاغه شیخ عباس قمی، ص 44 و 45)

شرح منهاج البراعة خویی

التاسعة و التسعون من حكمه عليه السّلام

(99) و قال عليه السّلام: إنّ الدّنيا و الاخرة عدوّان متفاوتان، و سبيلان مختلفان، فمن أحبّ الدّنيا و تولّاها أبغض الاخرة و عاداها، و هما بمنزلة المشرق و المغرب، و ماش بينهما كلّما قرب من واحد بعد من الاخر و هما بعد ضرّتان.

اللغة

(ضرّة) المرأة: امرأة زوجها، و هما ضرّتان ج: ضرائر.

الاعراب

و ماش بينهما، مبتدأ و خبر رفع المبتدأ مقدّر لأنّه منقوص، و الخبر ظرف مستقر، و الجملة حاليّة، و هما مبتدأ و ضرّتان خبره، و بعد ظرف مبنى على الضم لحذف المضاف إليه المنوىّ أي بعد كلّ ذلك.

المعنى

الدّنيا مؤنث الأدنى أي الدار الّتي هي أقرب إليك من الاخرة، و هي ما حولك من كلّ ما تعيش فيه و يعيش معك، و تحواك و تهواه، من نفسك و شهواتك و مالك و ولدك و جارك و معاشريك، فهي بالنسبة إليك مختلطة و متجدّدة في كلّ حين، و منصرفة على الدّوام و منصرمة و فانية غدّارة فرّارة فتانة، و الاخرة دارك بعد موتك إلى الأبد، فيقول عليه السّلام: إنّ دنياك و آخرتك لا تجتمعان معك كرفيقين مؤالفين معاضدين، بل هما عدوّان متفاوتان، فمن أحبّ الدّنيا أبغض الاخرة، و من قرب إلى أحدهما بعد عن الاخر، و هما ضرّتان لا يمكن إرضاؤهما معا، فلا بدّ أن تختار إحداهما و تخلّي عن الاخرة.

الترجمة

فرمود: براستى دنيا و آخرت دو دشمن ناجور و دو راه مخالف يكديگرند هر كس دنيا را دوست دارد و دنبالش برود آخرت را دشمن داشته و با آن سر عداوت برداشته، و اين دو بمانند خاور و باخترند كه يكى ميان آنها در راه است و هر چه بيكى از آن ها نزديك شود از ديگرى دور شده، و آن دو بمانند دو هبو هستند.

دنيا و آخرت چه دو دشمن برابرند اندر خلاف هم بره خويش اندرند

  • دنيا طلب كه در پى آنست روز و شببا آخرت چه دشمن خونى است در غضب
  • اين دو چه مشرقند و چه مغرب كه راه ور نزديك اين چه شد از آن افتاده دورتر
  • با اين همه بدان دو هبويند كينه خواهدنبال آخرت رو و دنياى دون مخواه

( منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه(الخوئی) ج 21 ص153و154)

شرح لاهیجی

(125) و قال عليه السّلام انّ الدّنيا و الاخرة عدوّان متفاوتان و سبيلان مختلفان فمن احبّ الدّنيا و تولّيها ابغض الأخرة و عاداها و هما بمنزلة المشرق و المغرب و ماش بينهما كلّما قرب من واحد بعد من الاخر و هما بعد ضرّتان يعنى و گفت (- ع- ) بتحقيق كه دنيا و اخرت دو دشمن متفاوت اثار باشند با يكديگر يكى اثار شيطانست و يكى اثار رحمن و دو راه مختلف باشند يكى راه بهشتست و يكى راه دوزخ پس كسى كه دوست داشت دنيا را و دوستى كرد با آن دشمن داشت اخرت را و دشمنى كرد با آن و ان دو سرا بمنزله مشرق و مغربست كه رونده در ميان ايشان هر قدر كه نزديك مى شود بيكى دور مى شود از ان ديگر و هر دو بعد از تفاوت در اوصاف مذكوره مانند دو زن در عقد يك شوهر باشند يعنى هرگز با يكديگر سازگار نشوند

( شرح نهج البلاغه (لاهیجی) ص 301)

شرح ابن ابی الحدید

100: إِنَّ الدُّنْيَا وَ الآْخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ- وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ- فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الآْخِرَةَ وَ عَادَاهَا- وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا- كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الآْخَرِ- وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ هذا الفصل بين في نفسه لا يحتاج إلى شرح- و ذلك لأن عمل كل واحد من الدارين مضاد لعمل الأخرى- فعمل هذه الاكتساب و الاضطراب في الرزق- و الاهتمام بأمر المعاش و الولد و الزوجة- و ما ناسب ذلك- و عمل هذه قطع العلائق و رفض الشهوات- و الانتصاب للعبادة- و صرف الوجه عن كل ما يصد عن ذكر الله تعالى- و معلوم أن هذين العملين متضادان- فلا جرم كانت الدنيا و الآخرة ضرتين لا يجتمعان

( شرح نهج البلاغة(ابن أبي الحديد)، ج 18 ، صفحه ى 264)

شرح نهج البلاغه منظوم

[102] و قال عليه السّلام:

إنّ الدّنيا و الأخرة عدوّان متفاوتان، و سبيلان مختلفان، فمن احبّ الدّنيا و تولّاها أبغض الأخرة و عاداها، و هما بمنزلة المشرق و المغرب، و ماش بينهما كلّما قرب من وّاحد بعد من الآخر، و هما بعد ضرّتان.

ترجمه

دنيا و آخرت دو دشمن متفاوت، و دو راه مختلف اند، هر آنكه دل بجهان در بست و آنرا خواست، با آخرت كينه ورزيد، و با آن دشمنى كرد، و يا اين دو همچون مشرق و مغرب اند و آن كس كه بين اين دو برفتار است، هر چه بيكى نزديك بديگرى دور مى گردد، و يا خواهى بكوى آن دو چون دو زن اند كه در كابين يك شوهر باشند (و بينشان سازشى پديدار نخواهد شد).

نظم

  • جهان كان جاى نيرنگ و غرور استبعقبا دشمن و از آن بدور است
  • دو راهند وز همشان اختلاف استكجا با يكديگرشان ائتلاف است
  • يكى نور است و ديگر هست ظلمت يكى زحمت يكى روح است و رحمت
  • يكى آب است و آن ديگر سراب استيكى شب هست و ديگر آفتاب است
  • بسان شرق و غرب از هم مجانببدورند و نباشندى مصاحب
  • يكى شوهر اگر دارد دو تا زنبهم چون آن دو زن خصم اندو دشمن
  • بدانكه اين دو تا با هم چنين اندبهم همواره اندر جنگ و كين اند
  • كشد اين يك تو را در بند شيطانبرد اين يك تو را در راه يزدان
  • ز عيسى بر حواريّين مثالى است كه در اين مورد از امثال عالى است
  • كه انسان گر بگردون ديده انداختز چشم انداز خود هر چيز بشناخت
  • در آن موقع نيارد خاك را ديد برايش اين دو يكدم نيست باديد
  • دو چشمت يك زمان گر سوى بالا استهر آنچه زير پاهايت نه پيدا است
  • بدستت گر بگيرى يكسر تير سر ديگر ز تير آمد زمين گير
  • خنك آن كو ز تقواى بر ميان بندزد و اين كنده را از پاى بركند
  • تعادل را بساطى نيك گسترد ز دنيا جانب عقبا سفر كرد

( شرح نهج البلاغه منظوم، ج 9 ص120-122)

این موضوعات را نیز بررسی کنید:

 

جدیدترین ها در این موضوع

 چگونگی آغاز خلقت در نهج البلاغه

چگونگی آغاز خلقت در نهج البلاغه

«در این هنگام انبوه متراکمی از آب سر به بالا کشید و کف بر آورد، خداوند سبحان آن کف را در فضایی باز و تهی بالا برد و آسمان های هفت گانه را ساخت » از جملات امیر المؤمنین در این خطبه روشن می شود که ماده بنیادین خلقت آب بوده ، البته این آب همین آب معمولی در طبیعت که از دو عنصر اکسیژن و هیدروژن است نمی باشد و برخی نیز بر این اعتقاد هستند که مراد از آب همین آب معمولی می باشد و 98 درصد حیات از آب و 2 درصد از عناصر دیگر است.
No image

شگفتی های آفرینش در نهج البلاغه

امیرمؤمنان علیه السلام در خطبه ای درباره آفرینش آسمان و شگفتی های آن می فرماید: «خداوند، فضای باز و پستی و بلندی و فاصله های وسیع آسمان ها را بدون این که بر چیزی تکیه کند، نظام بخشید و شکاف های آن را به هم آورد... و آفتاب را نشانه روشنی بخش روز، و ماه را با نوری کمرنگ برای تاریکی شب ها قرار داد. بعد آن دو را در مسیر حرکت خویش به حرکت درآورد و حرکت آن دو را دقیق اندازه گیری کرد تا در درجات تعیین شده حرکت کنند که بین شب و روز تفاوت باشد و قابل تشخیص شود و با رفت و آمد آن ها، شماره سال ها و اندازه گیری زمان ممکن باشد.
آفرينش جهان در نـهج البلاغه

آفرينش جهان در نـهج البلاغه

دقت و تأمل در سخنان حضرت على(ع) نشان ميدهد كه جهان دو انفجار گونه ى متفاوت را تجربه كرده است. انفجار نخست فضا و زمان و ماده را بوجود آورده است و انفجار دوم در ظرف فضا صورت گرفته و ماده را تحريك نموده است. سپس حباب ها بر خواسته و هفت آسمان را بوجود آورده اند. در پى چنين توضيحاتى خواننده ى محترم بايد بداند كه نويسنده در اين مجموعه تلاش نموده است كه با بهره گرفتن از منابع مختلف درك جديدى را از سخنان امام على(ع) در باره ى خلقت جهان كه در خطبه ى اول آمده است، ارائه دهد.
No image

چگونگی و مراحل آفرینش جهان در قرآن و نهج البلاغه

پژوهش حاضر با عنوان چگونگی و مراحل آفرینش جهان، در پی آن است که آیات آفرینش جهان را در تفاسیر معاصر شیعه (المیزان و نمونه ) مورد بررسی قرار داده و در میان آنها حقایق ناب قرآنی را در زمینه های مبدا خلقت جهان، دوره های آفرینش وغیره روشن و آشکار سازد. برای این منظور مقدمه به تبین و پیشینۀ موضوع اختصاص یافته است و در قسمت­های بعد برخی از واژگان مفهوم شناسی شده و دیدگاه علامه طباطبایی و آیت ا... مکارم در پیدایش جهان تبیین شده است.
 آغاز سخن درباره آفرینش جهان(نهج‌البلاغه)

آغاز سخن درباره آفرینش جهان(نهج‌البلاغه)

کوتاه سخن این که افعال خداوند از افعال بندگان به کلّى جداست زیرا او با علم به مصالح و مفاسد اشیا و آگاهى بر نظام احسن آفرینش و قدرت تامّ و کاملى که بر همه چیز دارد، با قاطعیّت اراده مى کند و بدون هیچ تزلزل و تردید و اندیشه و تجربه، موجودات را لباس وجود مى پوشاند. هم در آغاز آفرینش چنین است و هم در ادامه آفرینش.

پر بازدیدترین ها

No image

شگفتی های آفرینش در نهج البلاغه

امیرمؤمنان علیه السلام در خطبه ای درباره آفرینش آسمان و شگفتی های آن می فرماید: «خداوند، فضای باز و پستی و بلندی و فاصله های وسیع آسمان ها را بدون این که بر چیزی تکیه کند، نظام بخشید و شکاف های آن را به هم آورد... و آفتاب را نشانه روشنی بخش روز، و ماه را با نوری کمرنگ برای تاریکی شب ها قرار داد. بعد آن دو را در مسیر حرکت خویش به حرکت درآورد و حرکت آن دو را دقیق اندازه گیری کرد تا در درجات تعیین شده حرکت کنند که بین شب و روز تفاوت باشد و قابل تشخیص شود و با رفت و آمد آن ها، شماره سال ها و اندازه گیری زمان ممکن باشد.
 دنیاشناسی در نهج البلاغه

دنیاشناسی در نهج البلاغه

امیرمؤمنان علیه السلام به خانه یکی از یاران خویش به نام علاءبن زیاد وارد شد. وقتی خانه بسیار پر زرق و برق او را دید، فرمود: «با این خانه وسیع در دنیا چه می کنی، در حالی که در آخرت به آن نیازمندتری. آری، اگر بخواهی می توانی با همین خانه به آخرت برسی! اگر در این خانه بزرگ از مهمانان پذیرایی کنی، به خویشاوندان با نیکوکاری بپیوندی
 آغاز سخن درباره آفرینش جهان(نهج‌البلاغه)

آغاز سخن درباره آفرینش جهان(نهج‌البلاغه)

کوتاه سخن این که افعال خداوند از افعال بندگان به کلّى جداست زیرا او با علم به مصالح و مفاسد اشیا و آگاهى بر نظام احسن آفرینش و قدرت تامّ و کاملى که بر همه چیز دارد، با قاطعیّت اراده مى کند و بدون هیچ تزلزل و تردید و اندیشه و تجربه، موجودات را لباس وجود مى پوشاند. هم در آغاز آفرینش چنین است و هم در ادامه آفرینش.
آفرينش جهان در نـهج البلاغه

آفرينش جهان در نـهج البلاغه

دقت و تأمل در سخنان حضرت على(ع) نشان ميدهد كه جهان دو انفجار گونه ى متفاوت را تجربه كرده است. انفجار نخست فضا و زمان و ماده را بوجود آورده است و انفجار دوم در ظرف فضا صورت گرفته و ماده را تحريك نموده است. سپس حباب ها بر خواسته و هفت آسمان را بوجود آورده اند. در پى چنين توضيحاتى خواننده ى محترم بايد بداند كه نويسنده در اين مجموعه تلاش نموده است كه با بهره گرفتن از منابع مختلف درك جديدى را از سخنان امام على(ع) در باره ى خلقت جهان كه در خطبه ى اول آمده است، ارائه دهد.
 آفرینش انسان در نهج البلاغه

آفرینش انسان در نهج البلاغه

سپس از روح خود در آن دمید، پس به شکل انسان هشیارى در آمد که به تحرک برخاسته و ذهن و فکر و اعضاى خود را به خدمت مى‏گیرد، و از ابزار جابجائى استفاده مى‏ کند، حق و باطل را مى ‏شناسد، و از حواس چشیدن و بوئیدن و دیدن برخوردار است معجونى است با سرشتى از رنگهاى مختلف و اشیاى گرد آمده که برخى ضد یکدیگر بوده و برخى با هم متباین هستند، مانند: گرمى و سردى، ترى و خشکى، بدحالى و خوش حالى.
Powered by TayaCMS