بنا به قول های معتبر، امام حسن(ع) روز بیست و هشتم ماه صفر سال 49 هجری در سن 47 سالگی به خاطر خوردن زهر و مسمومیت ناشی از آن به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.
"شیخ کلینی" از دانشمندان بزرگ شیعی که کتاب هایی در باب معرفی امامان دوازدهگانه شیعه دارد، از "ابوبکر حضرمی" نقل می کند که؛ "جعده" دختر "اشعثبن قیس کندی"، امام حسن(ع) را با زهر مسموم کرد. و نیز یکی از کنیزان آن حضرت را زهر داد و مسموم کرد، زهر را برگردانید، ولی آن زهر در درون جان امام حسن(ع) جای گرفت و مجروح کرد و آن حضرت بر اثر آن، شهید شد."
هنگامی که امام حسن(ع) به شهادت رسید، امام حسین(ع) او را غسل داد و کفن کرد و جنازه او را درون تابوت گذاشت و به محلی که رسول خدا(ص) در آنجا بر جنازه ها نماز می خواند، حرکت داد، و بر جنازه نماز خواند. اما این اقدام ها همراه با فشارهای افراد منسوب به بنی امیه بود، به نحوی که آنها اجازه ندادند تا امام حسن(ع) در خانه حضرت رسول(ص) دفن شود و جسم پاک او را در قبرستان بقیع به خاک سپردند. اما این کار نیز بدون حاشیه ها نبود و ایادی دنیاطلب معاویه، با شقاوت و بی رحمی اقدام به تیرباران جسد فرزند رسول خدا(ص) کردند؛ در حالی که خود را مسلمانان واقعی می نامیدند.
1- (26). دراین باره به این کتاب مراجعه کنید: فیروزآبادی، سید مرتضی، فضائل الخمسه من الصحاح السته، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، 1392ق.
2- (27). احزاب، 33؛ و نیز ر.ک: "آیه تطهیر"، سؤال 1504.
با این حال، تاریخ اسلام گواه است که یکی از جنایات هولناک معاویه در طول حکومت خود، به شهادت رساندن امام حسن مجتبی(ع) بود و ردپای این جنایت هولناک در تاریخ، به طور آشکار دیده می شود. جنایت به این صورت شکل گرفت که معاویه ضمن توطئه ای خائنانه و با بهره گیری از دختر "اشعثبن قیس" (همسر امام حسن) او را مسموم و به شهادت رسانید. چهره شیطانی و پیمان شکن، و دورویی و نفاق معاویه که در طول حیات سیاسیاش فراوان خود را نشان می داد در ضمن این جنایت نیز روشن تر از همیشه در معرض دید همگان قرار گرفت.
تاریخ، این مطلب را با قوت هرچه بیشتر به اثبات رسانده است. با این حال افراد متعصبی چون "ابنخلدون" که از آبشخور آلوده بنی امیه سیراب می شد، جریان را بی پایه و ضعیف قلمداد کرده می نویسد: "آنچه درباره مسموم شدن حسنبن علی(ع) به وسیله معاویه نقل شده، روایتی است که شیعه آن را ساخته و پرداخته است." البته این نظر خاص، ناشی از گرایشات خاص دینی "ابنخلدون" است که او برای دفاع از چهره ای مرموز و نامطلوب همچون معاویه مفاد تاریخ اسلام را عوض کرده است.
مظلومیت امام در جریان دفن آن حضرت بیشتر جلب توجه می کند. هنگامی که اهل بیت(ع) می خواستند طبق وصیت آن حضرت، او را کنار قبر پیامبر(ص) دفن کنند، قداره داران بنی امیه به مخالفت برخاستند. در این میان "مروانبن حکم" از میان آشوب گران فریاد برآورد: "در حالی که عثمان در دورترین نقطه بقیع به خاک سپرده شد، گمان می کنید که اجازه می دهم حسنبن علی(ع) در خانه رسول خدا(ص) دفن شود؟!" پیشتاز آشوب، سوار بر مرکبی، ادعای مالکیت خانه را از طریق ارث کرده و ممانعت خود را تا پای جان از دفن امام در آرامگاه رسول خدا(ص) اعلان داشت.
حتی کار از این بالاتر گرفت و در نهایت شقاوت و سبعیت، جنازه امام را تیرباران کردند، تا جایی که کفن آلوده به خون شد و مشایعت کنندگان مجبور به تعویض کفن شدند. سرانجام پس از این کشمکش ها، شهید مظلوم را در بقیع به خاک سپردند.
در سوگ این ریحانه رسول خدا(ص) طبق روایاتی که رسیده، مردم مدینه _ که بیشتر آنها از فرزندان انصار بودند _ به ماتم نشسته و بازارهای مدینه را بستند. عمربن بشیر همدانی می گوید: "از اسحاق پرسیدم: متی ذل الناس؟ چه موقع مردم ذلیل شدند؟ پاسخ داد: حین مات الحسن و ادّعی زیاد و قتل حجربن عدی؛ پس از شهادت امام حسن (ع) و استلحاق زیاد و قتل حجربن عدی."
منبع: farsnews.com