1. عزّت را از دیگران آرزو می کند: «أیبتغون عندهم العزّه»(2)
2. در عمل: «خلطوا عملاً صالحاً وآخر سیّئاً»(3) کار شایسته را با ناشایست می آمیزد.
3. در برخورد با دیگران: «کلّ حزب بما لدیهم فرحون»(4) دچار تعصّبات حزبی و گروهی می شود.
4. در عبادت: «الّذین هم عن صلاتهم ساهون . الّذین هم یرائون»(5) بی توجّهی و ریاکاری می کند.
5. در جنگ و نبرد: «یخشون النّاس کخشیه اللَّه»(6) از مردم می ترسد.
6. در تجارت وامور دنیوی: «اَلْهاکم التَّکاثُر»(7) افزون طلبی، او را سرگرم می کند.
7. در انتخاب دین و دنیا: «و اذا رأوا تجاره او لهواً انفضّوا الیها و ترکوک قائماً»(8) دنیا را می گیرند و پیامبر را تنها می گذارند.