(6)
یَآ أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَآءَتْکُم مَّوْعِظَهٌ مِّن رَّبّکُمْ وَشِفَآءٌ لِّمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدیً وَرَحْمَهٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ
ای مردم! همانا از سوی پروردگارتان پند و اندرزی برای شما آمد که مایه ی شفا برای آنچه در سینه های شماست و هدایت و رحمتی برای مؤمنان است.
پیامبراکرم صلی الله علیه وآله فرمود: «اذا التبسَتْ علیکم الفِتن کالّیل المُظلم فعلیکم بالقرآن فانّه شافع مشفّع...» در هجوم فتنه های تیره و وحشتناک، به قرآن پناه برید که هم موعظه است، هم شفا، هم نور و هم رحمت.(7)
امام صادق علیه السلام فرمود: «شفاء لما فی الصّدور من الامراض الخواطر و مشبّهات الامور» قرآن، برای تمام امراض روحی و شبهات و افکار شفاست.(8)
ص:333
1- 2133. مستدرک الوسائل، حدیث 36369.
2- 2134. بحار، ج 66، ص 92.
3- 2135. بحار، ج 1، ص 216.
4- 2136. موسوعهکلمات الامام.
5- 2137. تفسیر نورالثقلین.
6- 2138. ذیل آیه 57 سوره یونس.
7- 2139. بحار، ج 92، ص 17.
8- 2140. تفسیر نورالثقلین.
گویا آیه اشاره به مراحل چهارگانه ی تربیت و تکامل دارد، یعنی:
الف: مرحله ی موعظه، نسبت به کارهای ظاهری. «موعظه من ربّکم»
ب: مرحله ی پاکسازی روح از رذایل. «شفاء لما فی الصّدور»
ج: مرحله ی راهیابی به سوی مقصود. «هدیً»
د: مرحله ی دریافت رحمت الهی. «رحمه للمؤمنین»