ازدواج امیرالمومنین (علیه السلام) وحضرت زهرا (علیها السلام)
دراین روز درسال 2 ھ آقا وسرور ما خاتم الانبیا (صلی الله علیه وآله) امیرالمومنین (علیه السلام) را به سیده نساء عالمیان فاطمه زهرا بتول عذرا (علیها السلام) تزویج فرمود.این ماجرا بعد ازرجوع ازجنگ بدر درروزسه شنبه 6 ذی الحجه واقع شده است. امام صادق (علیه السلام) فرمود: اگر خداوند متعال امیرالمومنین (علیه السلام) را خلق نمی کرد درتمام زمین انسانی که کفو و شایسته همسری با حضرت فاطمه (علیها السلام) باشد یافت نمی شد؛ ازآدم ابوالبشرو بعد ازاو.
هنگامی که سن مبارک بتول عذرا حضرت زهرا (علیها السلام) نه سال کامل شد از اطراف و اکناف اهل مدینه و عظمای قبایل و روسای عشایرو صاحبان ثروت تو مکنت به خواستگاری حضرت آمدند. عده ای ازمنافقین نیز این جرئت را به خود دادند که باکمال بی شرمی به خواستگاری آن حضرت بیایند.هنگام خواستگاری بعضی ازآنها رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) بسیارناراحت شدند و به عده ای ازمنافقین که اعتراض کردند فرمودند: من شما را رد نکردم بلکه خدا شما را رد کرده و امرفاطمه (علیها السلام) ازجانب خداوند متعال معین می شود. آنان غافل ازاین بودند که این گوهر گرانبها را خداوند درسایه عزت و حراست خود حفظ فرموده واورا درخوراستعداد ابناء ازملوک ورعایا و ارباب فقرو غنا قرار نداده است بلکه او را برای وصی پیامبر(صلی الله علیه وآله) علی بن ابی طالب امیرالمومنین (علیه السلام) ذخیره فرموده است.(1)
ازامام حسین (علیه السلام) روایت شده که فرمود: روزی حضرت رسول (صلی الله علیه وآله) درخانه ام سلمه بود. فرشته ای با هیبت خاصی برآن حضرت نازل شد که با لغات گوناگون که به یکدیگر شباهتی نداشت مشغول تسبیح و تقدیس خداوند بود. او عرض کرد: من صرصائیلم. خداوند مرا نزد شما فرستاده که به شما بگویم: نوررا با نور تزویج کن. حضرت فرمود: چه کسی را با چه کسی؟ گفت: فاطمه (علیها السلام) را با علی بن ابی طالب (علیه السلام). لذا پیامبر(صلی الله علیه وآله) فاطمه (علیها السلام) را در حضورجبرئیل و میکائیل و صرصائیل به عقد علی (علیه السلام) درآورد و این عقد درزمین بود. دراین هنگام پیامبر(صلی الله علیه وآله) به میان شانه های صرصائیل نگریست و دید نوشته است: لا اله الا الله محمد رسول الله علی بن ابی طالب مقیم الحجة. فرمود: ای صرصائیل ازکِی این جمله بین شانه های تو نوشته شده؟ گفت: دوازده هزارسال پیش از آنکه خداوند متعال دنیا را بیافریند.(2)
هنگامی که حضرت زهرا (علیها السلام) را درشب ازدواج به خانه علی (علیه السلام) می برند پیامبر(صلی الله علیه وآله) از جلو ایشان، جبرئیل درسمت راست و میکائیل درسمت چپ ایشان و هفتاد هزار فرشته پشت سر حضرتش حرکت می کردند و درآن حال خدا را تسبیح می گفتند و تقدیس می کردند واین تقدیس و تسبیح آنها تا طلوع فجر ادامه داشت .جبرئیل زمام ناقه ای که آن حضرت را می بردند و اسرافیل رکاب و میکائیل دنبال آن را گرفته بود و پیامبر جامه های فاطمه (علیها السلام) را منظم می کرد وهفتاد هزار ملک با دیگرفرشتگان تکبیر می گفتند؛ اما به حسب ظاهر سلمان زمام ناقه را گرفته بود و حمزه و عقیل و جعفرازاهل بیت ازقفای حضرت فاطمه (علیها السلام) و بنی هاشم با شمشیرهای کشیده می آمدند وهمسران پیامبر(صلی الله علیه وآله) از پیش روی می آمدند.
آنگاه همه به منزل خود رفتند و اززنان جزاسماء کسی نزد فاطمه (علیها السلام) نماند واین به خاطروصیت حضرت خدیجه (علیها السلام) بود که هنگام وفات گریست و از اسماء عهد و پیمان گرفت که درشب عروسی حضرت فاطمه (علیها السلام) آن حضرت را تنها نگذارد. اسماء هم به عهد خود وفا کرد وچون ماجرا را برای پیامبر(صلی الله علیه وآله) نقل کرد آن حضرت یاد حضرت خدیجه (علیها السلام) کرد و گریست ودرحق اسماء دعا فرمود. امام باقر(علیه السلام) فرمود: مهر فاطمه (علیها السلام) یک پنجم دنیا و دو سوم بهشت است و درزمین چهار نهر فرات، نیل، نهروان، و بلخ برای حضرت فاطمه (علیها السلام) است. خداوند به پیامبر(صلی الله علیه وآله) فرمود: ای محمد تو فاطمه (علیها السلام) را به مهریه پانصد درهم به ازدواج علی (علیه السلام) درآور تا سنتی دربین امت تو باشد. (3)
بین ازدواج آن حضرات درآسمان تزویج آنها در زمین چهل روز فاصله بود. دراول یا ششم ذی الحجه درحالی که طرف ایجاب عقد خداوند متعال و طرف قبول جبرئیل و خطبه خوان راحیل بود. شاهدان حاملان عرش و 70 هزار نفرازفرشتگان بودند. نثارکننده این عروسی رضوان خزانه داربهشت و آنچه نثارشد درّ و یاقوت ومرجان، و حجله داراین زفاف اسماء یا ام ایمن بود و نتیجه این ازدواج ائمه اطهار(علیهم السلام).حضرت فاطمه (علیها السلام) نه سال و 75 روز یا 95 روز درمنزل امیرالمومنین (علیه السلام) زندگی کرد تا آنکه بعد از شهادت حضرت محسن (علیه السلام) به شهادت رسید.
منابع:
1- کافی: ج 5 ص 568. بحارالانوار: ج 43 ص 41.
2- بحارالانوار: ج 43 ص 111، 123. کشف الغمة: ج 1 ص 352.
3- بحارالانوار: ج 43 ص 113. الهدایة الکبری: ص 378.