بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین ...
اللهم کن لولیک الحجه ابن الحسن ...
هدف انسان از کارها چیست؟ ما معتقد به هدف هستیم. یعنی لاشه ی کار را نمی بینیم. فیزیک کار، لاشه ی کار که اصل نیست ، بلکه نیت کار را می بینیم.
مثال :شما که می خواهی هندوانه بخری، هیکل هندوانه را نمی بینی. می خواهی ببینی این هندوانه رسیده است یا نارس؟ لاشه ی خربزه را نمی بینی، می خواهی مزه اش را ببینی. گاهی وقت ها لاشه بزرگ است. مثل بعضی از میوه ها، سیب بزرگ است، پرتقال بزرگ است ولی آب ندارد. لاشه مهم نیست آن... گاهی وقت ها لامپ بزرگ است، اما سیمش سوخته است، به سرپیچ می زنی با اینکه لامپ بزرگ است، روشن نمی شود. گاهی لامپ کوچک است، اما همین لامپ کوچک سیم دارد. ولذا به برق وصل می کنی روشن می شود.
کسی از من پرسید چند سفر به مکه رفتی؟ گفتم: شما بگو روشن شدی یا نه؟ ممکن است کسی صد بار مکه برود روشن نشود مثل لامپ سوخته. هی به سرپیچ می زنند روشن نمی شود. ممکن است کسی سفر اولش باشد، روشن شود. کار اگر کم باشد خالص باشد قبول می شود.
یکی اثر اخلاص در برزخ است. قرآن می فرماید:
"وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ" (آل عمران/169)
فکر نکنید آنهایی که شهید شدند، مرده اند. "بَلْ أَحْیاءٌ" منتهی این "حی" را ممکن است بعضی فکر کنند نامش به نیکی بردن است.
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکویی نبرند
این برداشت سعدی است که البته نام خوب هم مهم است. یک ارزش است. حضرت ابراهیم از خداوند خواست که نامش را به نیکی ببرند.
نه اینکه یک خیابان به اسمش می کنیم، نامش به نیکی که سعدی گفته است. "یُرْزَقُونَ" اصلاً رزق داده می شود.
در یک آیه ی دیگر می گوید: "یُرزَقون" جای دیگر می گوید: "یَسْتَبْشِرُون" (آل عمران/170) در جای دیگر، یعنی به هم خوش و بش می کنند، "فَرِحین" (آل عمران/170) فرح، شاد هستند.
نام نیکو بله، ممکن است بنده بمیرم، دو تا کوچه را هم به اسم من بکنند. اما کوچه که رزق نیست. کوچه که گپ زدن نیست. کوچه را به اسم من کنند که شادی ندارد. وارث ها خوشحال می شوند که بله این کوچه به اسم پدربزرگ ما است. نه، می گوید: خود شهید شاد است. شما صد تا کوچه هم به اسم یک کسی بکنی آن طرف شاد نمی شود. فامیل هایش خوشحال می شوند. می گویند: خوب مردم قدردانی کردند. "أَحْیاءٌ"،"یُرْزَقُونَ"،"یَسْتَبْشِرُون"،"فَرِحین" به همین خاطر ما به امام حسین سلام می دهیم. امام حسین صدا را می شنود. زنده است. یک سلام به امام حسین بدهیم. "السلام علیک یا ابا عبدالله، السلام علیک و رحمه الله و برکاته"
این وهابی های احمق، امام در عمرش به احدی نگفت: احمق، به وهابی ها گفت: احمق! می گویند: سلامی که شما می کنید به مرده است. چرا می گویید: "السلام علیک یا رسول الله"؟ می گوییم: اگر مرده است، پس چرا خدا سلام می کند؟! "سَلامٌ عَلی نُوحٍ فِی الْعالَمینَ" (صافات/79) آیه ی قرآن است. خدا به نوح سلام می کند. به خدا بگویید: برای چه به نوح سلام می کنی مرد تمام شد رفت! "سَلامٌ عَلی مُوسی وَ هارُونَ" (صافات/120) آیه قرآن است. "سَلامٌ عَلی إِبْراهیمَ" (صافات/109) آیه قرآن است. اول کسی که زیارتنامه می خواند و سلام می کند خداست. سلام کردن به زنده است. منتهی به شرطی زنده هستند که "قُتِلُوا فی سَبیلِ اللَّهِ" در راه خدا باشد.
طلبه ای تعریف میکرد : در کربلا سه چهار فرسخی یک منطقه ای است به نام طویریج. من یک مدت کمی طلبه ی نجف بودم، یکی دو تا عاشورا من کربلا بودم. دیدم که همه می روند استقبال هیأت طویریج. گفتم: چیه؟ گفتند: این هیأت ریشه دارد. من خودم با همین دو تا چشم دیدم مجتهدینی که عمامه شان را برمی دارند، مجتهد پیرمرد، عمامه اش را برمی دارد، پابرهنه می شود، پیراهنش را هم دکمه هایش را باز می کند، به سرش می زند و عقب هیأت می رود. از آن هایی که الآن به خوبی یادم است، آیت الله شهید محراب آیت الله مدنی است. لخت می شد و سینه می زد. گفتم: مگر این چه هیأتی است که آیت الله ها لخت می شوند سینه می زنند. گفتند: اینها مخلص هستند. گفتیم: مثلاً از کجا اخلاصش را فهمیدید؟ دنگ و فنگ ندارد. هیچ شرطی نمی کند.
پیرزنی بود وقتی می خواست بخوابد دو رکعت نماز می خواند و می خوابید. به او گفتند: این دو رکعت نماز چه نمازی است؟ نماز شب یازده رکعت است. پنج تا دو رکعتی، یک یک رکعتی. این دو رکعت چیست که می خوانی و می خوابی؟ گفت: نمی دانم، فقط می دانم امروز روز خدا بوده یک عده مردند. گفتند: خوب بمیرند. گفت: آخر شب اول قبر سخت است. گفتیم: خوب سخت باشد. گفت: من نمی دانم چه کسی کجا مرده، دو رکعت نماز می خوانم می گویم: خدایا، هرکه امروز مرده، امشب، شب اول قبرش است، شب اول قبر سخت است. خدایا رحمش کن. ببینید این اضافه کار است؟ نه. می شناسد طرف را؟ نه، فامیلش است؟ نه. مأموریت دارد؟ نه. نذر کرده؟ نه. همسایه اش است؟ نه. شرق است یا غرب؟ نمی دانم. پیر بوده یا جوان؟ نمی دانم. همشهری بوده، هم لهجه ای بوده، این را می گویند مخلص. فقط دلش می سوزد برای شب اول قبری کسی که مرده است. اصلاً کار به لهجه ندارد. ترک است، فارس است، عرب است، عجم است، محله ی پایین است، محله ی بالا است، به نام او است، به نام او است، اصلاً کار به هیچ کدام از اینها ندارد.
========================
آنچه در کربلا مهم بود اخلاص بود. و لذا امام حسین شب عاشورا که چراغ ها را خاموش کرد فرمود: اینها برای من آمدند. من بیعتم را برداشتم هرکس می خواهد برود، برود. در رودروایسی گیر نکنید. چراغ ها را هم خاموش کنید تا کسی که می خواهد برود از من خجالت نکشد. هرکس می خواهد بیاید صد در صد خالص باشد. پست نیست، پول نیست، رودروایسی نیست، پشت دوربین نیستید. کسی شما را نمی بیند. تاریکی است، استفاده کنید و بروید. ولی نرفتند. یک چیزهایی هم گفتند که در تاریخ ثبت شد. هزار بار جانمان فدای تو! تو را رها کنیم. تو را رها کنیم جواب جدت را چه بدهیم؟ من بروم که زنده بمانم؟ دو سه لیتر دیگر آب بخورم؟ دو سه کیلو سیب زمینی و برنج دیگر بخورم؟ این زندگی است؟ حسین را رها کنم؟ آدم های مخلص... یک جایی که لازم است پول خرج کنید. محله ی ما نیست. نباشد! او را نمی شناسم. نشناس! اخلاص. اثر اخلاص در برزخ،
اگر کسی فی سبیل الله باشد در برزخ هم "أَحْیاءٌ"،"یُرْزَقُونَ"،"یَسْتَبْشِرُون"،"فَرِحین".
اثر اخلاص در خلود. چرا بهشتی ها همیشه در بهشت می مانند. خوب پنجاه سال کار کرده، خوب پنجاه سال بهشت برود. چرا قرآن گفته: "خالِدینَ فیها"؟ امام می فرماید: چون اینها نیت شان این بود تا زنده باشند کار خیر بکنند. ولذا گرچه عمرشان محدود بود اما خدا تا آخر تاریخ به اینها مزد می دهد. چون نیت شان این بود.
شما اگر می خواهی ببینی اخلاص داری یا نه یک روز سلام ها را کنترل کن. مثلاً از صبح تا شب به چند نفر سلام می کنی؟ به 42 نفر. خوب این هفت تا که مدیر کل بودند. او هم که تاجر بود. این هم که آیت الله محله بود. این هم که پدربزرگت بود. اصلاً به یک رفتگر شهرداری سلام کردی؟ سال می آید و می رود به یک رفتگر سلام کن. هر روز پشت خانه ی ما را جارو می کند. نمی دانیم چه کسی است. به یک کارگر گمنام سلام کردیم؟
ما گاهی وقت ها در عزاداری هایمان اگر یک آدم سرشناس آمد یک غذای خوب به او می دهیم. اما اگر یک آدم گمنام بود، برو بیرون بایست. بعد هم می گوییم: غذا تمام شد، برو! هیچ کس برای ما فرق نمی کند. بزرگ و کوچک نزدش یک طور باشد. آدم خوب است مثل چشم باشد. چشم میخ را می بیند و کوه را هم می بیند. یعنی برای چشم میخ و کوه فرق نمی کند. اینطور نیست که کوه را چنین کند، میخ را چنین کند. فرق نمی کند.
3- دوری از اضطراب و رسیدن به آرامش، در سایه ی اخلاص
یکی از برکات اخلاص این است که آدم تمرکز دارد. استرس و اضطراب ندارد. ببین به یک خانم بگویند: یک مهمان داریم، این هم سوپ می خورد. می گوید: قدمش روی چشم! اما اگر گفتند: 32 تا مهمان داریم. 32 رقم غذا می خواهند. این اصلاً گیج می شود چه کند. اصلاً نمی شود. خدا هم یکی است. "قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ" (اخلاص/1) یعنی خدا یکتا است. هم زود راضی می شود. "یا سریع الرضا". یکی است زود راضی می شود، می گوید: خدا را زود می شود راضی کرد، اما آنهایی که اخلاص ندارند، همه می خواهند او را راضی کنند، و هم او میخواهد همه را راضی کند، می خواهند افراد مختلف را راضی کنند، همه هم یکجا راضی نمی شوند. ولذا استرس دارند.
"اعمل لوجه الواحد" همان "قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُم" (انعام/91) "اعمل لوجه الواحد" تو برای یک نفر کار بکن. "یکفیک الوجوه کلها" بگو: خدایا من چون این کار را تو قبول داری، من برای رضای تو این کار را می کنم. منتهی یک مشت مخالف دارم. خودت مخالفان را درست کن. این خیلی مهم است.
سید حسن نصر الله به ایران آمد و خدمت امام رفت. گفت: آقا ما چند تا شیعه بیشتر نیستیم. بمباران می کنند ما را. امام یک لحظه فکر کرد فرمود: مقاومت کنید. شعار مقاومت شد شعار سید حسن نصر الله! وقتی رفت یک عده جوان های جمعی از جوان های لبنان را جمع کرد. حزب مقاومت را درست کرد می دانید به آن چه می گفتند؟ امروز از یکی از علما شنیدم. به آن می گفتند: حزب دیوانه ها! شما در مقابل قدرت آمریکا و اسرائیل، پنجاه تا بچه می خواهید چه کنید؟ صد تا بچه، هزار تا، ده هزار تا، صد هزار تا بچه می خواهید در مقابل قدرت آمریکا چه کنید؟ اصلاً می گفتند: دیوانه! اما الآن تا می گویی: شیعه، آرم شیعه مقاومت است. بخواهند یا نخواهند سید حسن نصر الله از امام اینها را الهام گرفت.
امام هم از امام حسین الهام گرفت. گفت: زیر سم اسب می روم، زیر بار زور نمی روم. سر من روی نی می رود، اما این سر جلوی ناکس خم نمی شود. بدن من را سوراخ سوراخ کنید. نمی گذارم عزت من سوراخ شود. بچه ی شیرخواره ی مرا روی دست گلویش را پاره کنید، به شما بله نمی گویم. الله اکبر از این مقاومت! خواهرش هم همینطور بود. خیلی مقاومت بود. امام حسین روز عاشورا از نمازش که نگذشت هیچ، از مستحباتش هم نگذشت. بابا اذان مستحب است، حالا نمی خواهد اذان بگویی. اقامه مستحب است. حالا نمی خواهد جماعت بخوانی. بابا برو در خیمه بخوان. هم باید اذان باشد، هم اقامه باشد. هم جلوی شمشیر باشد. هم بیرون از خیمه باشد تا بگوید: "أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلَاهَ" (کافی/ج4/ص570) نماز را به پا داشت. عزادار حسینی هم باید اینطور باشد. تکه تکه هم شوند از نماز شبش نگذرد.
از برکات اخلاص این است که می گوید: اگر برای خدا کار کنی خدا کارهای آخرت و دنیای تو را حل می کند. این هم مهم است.
یک حدیث داریم اینهایی که نماز می خوانند سریع می روند خدا به فرشته ها می گوید به این بگو: کجا می روی؟ دو دقیقه دعا نمی کنی می دوی در صف ترافیک می ایستی. بابا زندگی دست من است. کجا می روی؟
حدیث این است.
"حَقُّ اللَّهِ الْأَکْبَرُ عَلَیْکَ أَنْ تَعْبُدَهُ وَ لَا تُشْرِکَ بِهِ شَیْئاً" (وسایل الشیعه/ج15/ص172)
حق خدا این است که مخلص باشی. کنار خدا چیزی ندارد.
"فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِکَ بِإِخْلَاص" اگر در بست بنده ی خالص خدا شدی،
"جَعَلَ لَکَ عَلَی نَفْسِهِ أَنْ یَکْفِیَکَ أَمْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَه" خدا دنیا و آخرتت را تأمین می کند. دنیا و آخرتت را تأمین می کند.
شاه عباس هرکاری کرده قیامت خودش را جواب می دهد. اما کاروانسرایی که شاه عباس ساخت، شاه عباس نمی دانست چه کسی در آن می رود. ما لازم نیست بفهمیم چه کسی است. به مسلمان رسیدی سلام کن. چه کسی بسود؟ هرکس می خواهد باشد. ما تا کسی را نشناسیم، برایش یک پرونده در ذهنمان نباشد، به او سلام نمی کنیم.
"مَا یَثْقُلُ فِی الْمِیزَانِ إِلَّا النِّیَّهُ الصَّادِقَه" (بحارالانوار/ج92/ص414)
میزان عمل در قرآن آیات زیادی داریم
"فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازینُه" (اعراف/8) "وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازینُه" (اعراف/9)
میزان بعضی ها سنگین است. میزان بعضی ها سبک است. هیچ چیزی میزان انسان را سنگین تر از اخلاص نمی کند. وقتی کار خالص باشد ارزش دارد.
آدم مخلص دنیا نزد او کوچک است.
"زَهَّدَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَ بَصَّرَهُ دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا وَ أَثْبَتَ الحِکْمَهَ فِی قَلْبِهِ وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَه" (بحارالانوار/ج67/ص240)
کسی اگر مخلص باشد برای خدا کار بکند دنیا نزد او ارزش ندارد. خدا دنیا را برایش کوچک می کند. چیزی نیست.
فرعون متخصصین را آورد. افرادی هستند خیلی هم باسواد هستند. متخصص، مبتکر اما ابتکار و تخصصشان را به طاغوت ها می فروشند. اینها نخبه نیستند. نخبه کسی است که بفهمد با چه کسی معامله کند. اما اگر تخصص و ابتکاری داری که تخصصت را به طاغوت فروختی، شمشیر چه کسی را تیز کردی؟ نخبه آن کسی است که آدم بفهمد جانش را، تخصص اش را، سوادش را، زحماتش را، ابتکارش را، در اختیار چه کسی می گذارد؟ ما خیلی نخبه ی خود فروش در دنیا داریم. مگر در آمریکا نخبه و مبتکر کم است؟ مگر در ژاپن کم است؟ مگر در اروپا کم است؟ کانادا مگر کم دارد؟ همه ی کشورها نخبه دارند. منتهی تخصصشان را با چه کسی معامله کردند؟ باختند.
یک نفر خیلی در سرش می زد و می گفت: باختم، باختم، باختم، باختم. جلویش را گرفتند و گفتند: چه شده؟ گفت: به من گفتند: برو کربلا امام حسین را بکش جایزه می گیری. من هم در اسب سواری و شمشیر زدن نخبه هستم. به عشق جایزه گرفتن از یزید رفتم امام حسین را کشتم و برگشتم، حالا شش درهم به من دادند. ده درهم خرج اسبم کردم. ده درهم خرج اسب و شمشیرم کرده بودم، اما جایزه ی من شش درهم است. هم امام حسین را کشتم و هم آخرت من... خیلی ها باختند.
دخترانی که خودشان را آرایش می کنند و به پسرها نشان می دهند، این دخترها فکر نکنند دختر روشن فکری هستند. این دخترها خودشان را به چه چیزی می فروشند؟ این حجاب دل چه کسی را خوش می کند؟ دل چه کسی را خوش می کند؟ این رقم پوشش، خودت را با چه کسی معامله می کنی؟ چشم جوانی را جذب کردی این جوان اگر محل تو نگذاشت که "خَسِرَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَه" (حج/11). آخرتت را از دست دادی و جوان محل تو نگذاشت. اگر جوانی به شما محبت کرد و با تو یک لبخندی زد و یک دو بار دیگر هم از کنار هم رفتید و یک اس ام اس و موبایل و نمی دانم بالاخره حالا اگر یک رابطه هم پیدا کردی، باز این جوان گولت می زند. بعد در سرت می زنی و می گویی: باختم، باختم! عفت من در معرض خطر قرار گرفت. دینم در معرض خطر قرار گرفت و جوان هم رفت و یک نفر دیگر را گرفت. قول هایی که به من داده بود همه دروغ بود. خودتان را برای هرزه ها آرایش نکنید. لشکر یزید فقط کسی نیست که خودش را به یزید بفروشد. یک چیزی برای شما بگویم.
آخرین سوره ی قرآن کدام است؟ ناس. ناس یعنی چه؟ آخرین کلمه ی قرآن کدام است؟ "مِنَ الْجِنَّهِ وَ النَّاسِ" (ناس/6) پس کلمه آخر قرآن ناس است. حرف آخر ناس است. یعنی از زمین و آسمان و قیامت و برزخ و اخلاق و علم و عقل و تقوا و دستور و احکام همه کلمه ی آخرش این است که می گوید: من پناه می برم "قُلْ أَعُوذُ بِرَبّ ِ النَّاسِ،مَلِکِ النَّاسِ، إِلَهِ النَّاسِ، مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الخَْنَّاسِ، الَّذِی یُوَسْوِسُ فیِ صُدُورِ النَّاسِ" آخرش هم می گوید: "مِنَ الْجِنَّهِ وَ النَّاسِ". همه ی قرآن همه حرف هایش را که می زند، کلمه ی آخرش می گوید: پناه می برم. این هم سه تا طناب. یک طناب "قُلْ أَعُوذُ بِرَبّ ِ النَّاسِ، مَلِکِ النَّاسِ، إِلَهِ النَّاسِ" این سه طناب به هم وصل می شود، می گوید: "مِنَ الْجِنَّهِ وَ النَّاسِ". از شر مردم. یعنی "قُلْ أَعُوذُ بِرَبّ ِ النَّاسِ، مَلِکِ النَّاسِ، إِلَهِ النَّاسِ" با سه تا از صفات خدا می گوید: دستت را بگیر و از شر مردم بیا بیرون. "مِنَ الْجِنَّهِ وَ النَّاسِ"! حرف آخر قرآن این است که خطر رفیق بد، خطر رفیق بد،
آمریکا اگر ما را دوست دارد چرا فیلم انرژی هسته ای را برای ما نگذاشت؟ چرا هواپیمای اف 16 را نشان ما نمی دهد؟ چرا عکس سکس نشان ما می دهد؟ کافی نیست یک بچه و دختر و پسر بفهمد آمریکا دشمن اول ما است. تازه اگر خود شما هم انرژی هسته ای را کشف کنید، هواپیما ساختید، او جیغ می زند چرا فهمیدی؟ خودش که به ما نمی دهد، هیچ. خودمان هم بسازیم او ناراحت است. دشمن شماره یک ما آمریکا است. باید مواظب باشیم. خودشان را با تبلیغات فروختند. بعضی ها به خاطر سیاست گول خوردند.
خدا یکی از علمای محقق را رحمت کند. یعنی مجتهد تاریخ، باید مجتهد تاریخ بگویم. ایشان مرحوم میرزا خلیل کمره ای بود. آیت الله بود. محقق بود یعنی مجتهد تاریخ بود. یک کتابی نوشته، کتاب های زیادی نوشته، در یکی از کتاب ها مطلب مهمی نوشته، من این را جای دیگر ندیدم. نوشته است اینهایی که کربلا جمع شدند و امام حسین را کشتند. اینها آن کسانی بودند که زمان امیرالمؤمنین استاندار بودند. مسئول مملکتی بودند. دسته گل آب دادند. مثل همین ماجرای بانک هایی که الآن هست. جنایتی کردند، بعضی و غفلتی کردند بعضی دیگر. امیرالمؤمنین دید این آقای استاندار سوء استفاده کرده، ناشیانه، یا عمدی این کار را کرده امیرالمؤمنین این را از استانداری برمی داشت. از استانداری که او را برمی داشت ایشان از امیرالمؤمنین ناراحت می شد. که چرا از من پست را گرفتند؟
اینها می آمدند در کوفه دفتر سیاسی می زدند. وقتی امام حسین کربلا رفت جمعیت را با هر امکاناتی بود جمع کردند و کربلا فرستادند و لذا به امام حسین گفتند: حسین جان ما با تو مسأله ای نداریم. "بغضاً لابیک" یعنی کینه ی پدرت را داریم. چرا پدرت علی، پدر من را از استانداری حذف کرد؟ چرا پدر تو مرا از اینکه رئیس دفتر بودم، وزیر بودم، وکیل بودم، مدیر کل بودم برداشت؟ چرا مرا از امام جمعه گی، نمی دانم... حالا که پدرت، پدر مرا عزل کرد من انتقام پدرت را از تو می گیرم. یعنی ببینید پست سیاسی این است.
آدم اگر به دنیا بچسبد مشکل می شود. شما گاهی دستتان خون می شود، اگر پشت دست خون شد یک چسب می زنید. کف دست هم خون شد یک چسب هم اینجا می زنید. بعد از مدتی وقتی می خواهی چسب را بکنی، چسب از پشت دست با مشکل بلند می شود، چون به مو چسبیده. آدم وقتی به دنیا بچسبد وقتی او را بکنند جیز و ویز می کند. ولی کف دست چون مو ندارد. ولذا قرآن می گوید: "تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشاءُ"، "تُؤتی" یعنی می دهی، "تُؤْتِی الْمُلْکَ" یعنی حکومت را می دهی، "تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشاءُ" به هرکس می خواهی حکومت می دهی. بعد نمی گوید: "و تأخذ" عوض اینکه بگوید: "و تأخذ الملک ممَنْ تَشاءُ" می گوید: "وَ تَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشاءُ" (آل عمران/26) آخر ببینید در مقابل دادن چیست؟ بگویید... گرفتن است. باید بگوید: می دهی، می گیری. باید بگوید: "تأخذ". "تُؤْتِی الْمُلْکَ"، "تأخذ الملک".می دهی، می گیری. می گوید: می دهی، پوست می کنی. به جای می گیر، می گوید: می کنی. چرا؟ برای اینکه پوست گوسفند را که می خواهی از گوشت جدا کنی، چون چسبیده می گویند: "نزع" نزع یعنی پوست کندن. می گوید: خدایا حکومت را به هرکس بخواهی، می دهی. و هرکس را بخواهی پوست می کنی. یعنی پس گرفتن خیلی مشکل است. خیلی مشکل است.
یک برنامه ای را از کسی می گیرند. یک شغلی را از کسی می گیرند. اوه... کودتا می کند. آقا رأی نیاوردی، خوب نیاوردی که نیاوردی. مگر راه خدا همین یکی است؟ نماینده ی مجلس نشدم. نشدی که نشدی. رئیس جمهور نشدم، نشدی که نشدی. قران می گوید: طوری خودتان را تربیت کنید
"لا تَفْرَحُوا بِما آتاکُم" (حدید/23)
این طور خودتان را تربیت کنید. "لا تَفْرَحُوا بِما آتاکُم" دادند، شاد نشوید. مردم با من هستند. باسمه تعالی نخیر مردم با تو نیستند. یک خرده کج بروی از تو جدا می شوند. مست نشوید اگر دنیا رو به شما کرد. سکته هم نکنید اگر دنیا به شما پشت کرد. مثل کارمند بانک، کارمند بانک یک روز یک قسمت می ایستد، پول می گیرد. یک روز یک قسمت می ایستد و پول می دهد. نه آن روزی که می گیرد شاد می شود و نه آن روزی که می دهد سکته می کند. زهد در همین کلمه است. آدم مخلص فرقی برایش نمی کند. شد، شد نشد نشد. خیلی مهم است. دنیا نزدش کوچک است.
فرعون وقتی دید موسی ادعای پیغمبری می کند گفت:
"بِکُلِّ سَحَّارٍ عَلیمٍ" (شعرا/37)
متخصصین و نوابغ سحر را بیاورید. همه ی نوابغ جمع شدند. الله اکبر! گفت: می خواهم شما با نبوغتان، با سحرتان، سحر و جادو کنید، آبروی موسی را بریزید. اینها گفتند که
"أَ ئنَّ لَنَا لَأَجْرًا" (شعرا/41)
"لاجرا" آیا به ما اجر می دهی؟ به ما مزد می دهی؟ اگر ما با سحر و جادو آبروی موسی را بریزیم، سکه و پول به ما می دهی؟
"قَالَ نَعَمْ" (شعرا/42)
گفت: بله. پول چیه؟ مزد چیه؟
"إِنَّکُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِینَ" (شعرا/42)
شما جز مقربین می شوید. اصلاً کارت سبز می دهم صاف در کاخ بیایید. پول چیه؟ اینها کی دنبال پول بودند؟ مثلاً ساعت 8. بعد ساحرها در میدان جمع شدند.
در میدان جمع شدند. گفتند: ما اول یا موسی اول؟ گفت: هرکدام می خواهید. اینها اول طناب و عصایشان را انداختند، سحرو جادویشان را انجام دادند. بعد موسی عصا را انداخت، اژدها شد همه ی این ابزار سحر را قورت داد. زبانش مثل جارو همه را قورت داد. تا قورت داد همه سجده کردند. گفت: چه؟ گفت: هیچی. معجزه است. گفت: من شما نابغه ها را جمع کردم که طرفدار من باشید. گفتند: ما نابغه هستیم اما خودفروش نیستیم. تخصصمان را در اختیار طاغوت نمی گذاریم. پیام به نابغه ها دارد. نابغه هستی مثلاً می روی برای یک کشور بیگانه کار می کنی؟ چه خبر است آنجا دلارش بیشتر است؟ تو چه نبوغی داری؟ کسی که خودش را بفروشد، تخصص اش را بفروشد، برای خاطر حالا یا یک خرده زندگی مرفه تر. فرعون گفت: تکه تکه تان می کنم. به شاخه ی درخت خرما آویزانتان می کنم.
"لَأُقَطِّعَن" (شعرا/49)
قطعه قطعه تان می کنم. "أَیْدِیَکُمْ" دست هایتان را، "وَ أَرْجُلَکمُ" پایتان را. پا و دستتان را قطع می کنم
دو تا پا را قطع نمی کنم که سینه خیز بروید. دو تا دست را قطع نمی کنم که راه بروید. دست راست با پای چپ، دست چپ با پای راست. ضربدری می کشم تا فلج فلج شوید. گفتند:
"فَاقْض" (طه/72)
یعنی قضاوت کن. دستور بده ما را تکه تکه کنند. تو کسی نیستی.
"إِنَّما تَقْضی هذِهِ الْحَیاهَ الدُّنْیا" (طه/72)
تو فقط در این دنیا زور داری، دنیا هم که چیزی نیست. ببینید ساعت 8 منتظر اجر و سکه بود، ساعت 9 گفت: دنیا چیزی نیست.
"إِنَّما تَقْضی هذِهِ الْحَیاهَ الدُّنْیا"
حسینی ها رفتند و یزیدی ها هم رفتند. رو سیاهی به زغال ماند. صبح تا شام ما در... یک دروغ می گویی پول گیرت می آید. راست می گویی درآمدت کم است. یک اختلاس کنی، کم فروشی کنی، کلاهبرداری کنی، پول گیرت می آید. تقوا داشته باشی پول گیرت نمی آید. ولی خدا ضامن رزق است. آن کسی هم که با حرام پول جمع می کند، زندگی اش را آتش می زند. ولی گفته اگر تقوا داشته باشید اگر درآمدتان هم کم است، جبران می کنم. اسم خدا جبار است. جبار یعنی جبران می کنم. ما برای خدا کار کردیم، حالا ایشان گفت باش، باش. افرادی نزد من آمدند گفتند: آقا من دیگر با ایشان نمی توانم کار بکنم. می گویم: چرا؟ می گوید: آخر من پستم نمی دانم سرهنگی بوده. این آقا که آمده گفته: سرگرد باش. من نمی دانم فلان جا پستم بزرگ بود،
اخلاص یعنی امام حسین، روی دوش پیغمبر گفت راضی هستم. زیر سم اسب هم گفت: "رضاً برضاک" یعنی دوش پیغمبر و سم اسب در روح امام حسین اثر نکرد. اما ما وقتی خواستگاری می رویم، اگر مادر عروس و مادر داماد احترام کرد، می گوییم: دختر خوبی است خیلی با معرفت است. خیلی! حالا یک کم شربتش کمرنگ بود، نخیر، اینها به درد نمی خورند. دختر در خانه می ماند به خاطر اینکه مثلاً حالا مادر دختر خوب مادر پسر را تحویل نگرفته است. یعنی با یک شربت زندگی ها را آتش می زنیم. اخلاص یعنی از اینها برو بیرون. روده ی روح ما کوچک است هسته ی انار در آن گیر کرده است.