احسان ونیکی
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام: ُ
إِنَّ مِمَّا خَصَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ الْمُؤْمِنَ أَنْ يُعَرِّفَهُ بِرَّ إِخْوَانِهِ وَ إِنْ قَلَّ وَ لَيْسَ الْبِرُّ بِالْكَثْرَةِ وذلِكَ أنَاللَّهَ عز و جل يَقولُ في كِتابِهِ:
«وَ يُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ»، ثُمَّ قالَ: «وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»،ومَن عَرَفهُ اللَّهُ عز و جل بِذلِكَ أحَبَّهُ اللَّهُ، ومَن أحَبَّهُ اللَّهُ- تَبارَكَ وَتعالى- وَفّاهُ أجرَهُ يَومَ القِيامَةِ بِغَيرِ حِسابٍ ثُمَّ قَالَ يَا جَمِيلُ ارْوِ هَذَا الْحَدِيثَ لِإِخْوَانِكَ فَإِنَّهُ تَرْغِيبٌ فِي الْبِرِّ.
.
[1]
امام صادق عليه السلام مي فرمود: از جمله آنچه خداى عز و جل مؤمن را بدان اختصاص داده اينست كه: او را شناسا و قدردان احسان برادران خود نمايد اگر چه كم باشد (تا از آنها سپاسگزارى كند و خودش هم در مقام احسان برآيد) و احسان و نيكى بكميت زياد نيست (بلكه مراعات كيفيت مهمتر است) از اين رو خداى عز و جل در كتابش فرمايد: «اگر چه تنگدست و در مضيقه باشند ديگران را بر خود ترجيح دهند» (پس در موردى كه مؤمن چيزى را كه خود بدان محتاجست بديگران بخشد، احسانى با ارزش نموده اگر چه آن چيز از لحاظ كميت اندك باشد) سپس خداى عز و جل فرمايد: «هر كه بخل خود را نگه دارد (و بديگران احسان كند) آنان رستگارانند» و هر كه را خداى عز و جل باين خصلت شناخت او را دوست دارد و هر كه را خداى تبارك و تعالى دوست داشت، مزدش را روز قيامت بدون حساب، كامل دهد، سپس فرمود، اى جميل اين حديث را ببرادرانت بگو كه موجب تشويق آنها باحسانست.
منابع:
- الأماليللطوسي: 14/ 18.