روايات متعددي در زمينه حرمت نظر به زنان وهمچنين پيرامون خلوت کردن
با آنان وارد شده است ورابطه داشتن بادختر خالي از اين دوموضوع نيست.وسائل الشيعه
ج14ص133و138.
در ارتباط با رابطه و پيوند دو جنس مخالف به طور
كلي سه ديدگاه مطرح است:
ديدگاه افراطي:
در اين نگرش هر گونه ارتباطي
با جنس مخالف آزاد و بدون مانع است.(رويكرد ليبراليستي)به بيان ديگر هيچ گونه حد و
مرزي براي اين پيوندها وجود ندارد و آزادي مطلق بر آنها حاكم است. فرويد و پيروان
وي مدعي هستند. اخلاق جنسي کهن بر اساس محدوديت و ممنوعيت است و آنچه ناراحتي بر
سر بشر آمده است از ممنوعيت‌ها و محروميت‌ها و ترس‌ها و وحشت‌هاي ناشي از اين
ممنوعيت‌ها که در ضمير باطن بشر جايگزين گشته، آمده است. برتراند راسل نيز در
اخلاق نويني که پيشنهاد مي‌کند، همين مطلب را اساس قرار مي‌دهد. راسل در
کتاب«جهاني که من مي‌شناسم» مي‌گويد: «اگر از انجام عملي [رفتار جنسي] زياني متوجه
ديگران نشود، دليلي نداريم که ارتکاب آن را محکوم کنيم» (جهاني که من مي‌شناسم، ص
68)
ديدگاه
تفريطي:
بر پايه اين رويكرد، هر گونه
ارتباط و پيوند با جنس مخالف مردود و مورد نكوهش مي‌باشد. اين ديدگاه درست در
مقابل ديدگاه افراطي است. برترانت راسل، فيلسوف اجتماعي مشهور معاصر مي‌گويد:
«عوامل و عقايد مخالف جنسيت در اعصار خيلي قديم وجود داشته و به خصوص در هر جا که
مسيحيت و دين بودا پيروز شد عقيده مزبور نيز تفوّق يافت». وستر مارک مثال‌هاي
زيادي از اين فکر عجيب مبني بر اين که «چيز ناپاک و تباهي در روابط جنسي وجود
دارد» ذکر مي‌کند. در آن نقاط دنيا نيز که دور از تأثير مذهب بودا و مسيح بوده است
اديان و راهباني بوده‌اند که طرفداري از تجرد مي‌کرده‌اند، مانند اسنيت‌ها در ميان
يهوديان ... و بدين طريق يک نهضت عمومي رياضت در دنياي قديم ايجاد شد.» (کتاب
زناشويي و اخلاق، ص 26 و 25)راسل در جاي ديگر مي‌گويد: پدران کليسا از ازدواج به
زشت‌ترين صورت ياد کرده‌اند. هدف رياضت اين بوده که مردان را متقي سازد، بنابر اين
ازدواج که عمل پستي شمده مي‌شد بايستي منعدم شود. «با تبر بکارت درخت زناشويي را
فرو اندازيد» اين عقيده راسخ سن ژروم درباره هدف تقدس است. (همان، ص 30)
ديدگاه اعتدالي:
بر اساس اين ديدگاه نه آزادي
مطلق و رها پذيرفته شده است و نه محدوديت و منع هر گونه رابطه، بلكه ارتباط بين دو
جنس مخالف در يك چهارچوب [Context] مشخص تعريف شده است. ديدگاه اسلام ناظر به نگرش سوم (اعتدالي)
است.
بنابراين، توصيه اكيد ما اين است كه:
اولاً، اگر ضرورتى ايجاب نمى‌كند حتّى الامكان چنين روابطى با نامحرم
برقرار نشود و خواهران دانشجو در مقابل افراد نامحرم، رفتارى متكبّرانه داشته
باشند نه رفتارى صميمانه. اينكه در احكام شرعى مى‌فرمايند در غير ضرورت مثلاً
مكروه است مرد با زن هم صحبت شود، مخصوصا مرد و زن جوان، به اين دليل است كه چه
بسا همين هم صحبت شدنها، غرايز جنسى افراد را تحريك كند و يك اُلفت و محبّت شهوانى
بين مرد و زن ايجاد گردد و نقطه آغازى براى غوطه‌ور شدن در انحراف و فاسد شود. در
هر حال انسان بايد دقيقا درون خود را بكاود و باطنش را عميقا مطالعه كند كه مثلاً
صحبت كردن با افراد نامحرم چه ضرورتى براى او دارد.
ثانيا: در صورت ناچارى و ضرورت، روابط با نامحرم تا آنجا كه به شكستن
حريم احكام الهى منجر نشود، اشكالى ندارد. بنابراين، گفتگو و نگاه‌هاى متعارف بدون
قصد لذّت و ريبه، اشكالى ندارد. امّا با اين حال، حتى‌الامكان لازم است در كلاسها
به گونه‌اى باشند كه كمترين اختلاط پديد. روشن است كه هر فرد خود بهتر مى‌تواند
تشخيص دهد كه كجا از مرز فراتر رفته است. «بل الانسان على نفسه بصيره؛ آدمى بر نفس
خود آگاه و بيناست»،; ( سوره قيامت ، آيه 14).
روابط بين زن و مرد چند صورت دارد: 1. رابطه زن و شوهري، 2. رابطه
علمي، 3. رابطه حرفه اي و شغلي، 4.
رابطه دوستانه.
الف - رابطه زن و شوهري:
اسلام رابطه زن و شوهر را که براساس موازين شرعي و عقد رسمي تحقق
پيدا مي کند مورد تأکيد قرار داده و ده ها آيه و صدها روايت از معصوم در مورد
اهميت ازدواج و روابط زناشويي شاهد بر مدعاست و مهمترين کانون و نهاد اجتماعي
خانواده است که با ازدواج و رابطه زن و مرد شکل مي گيرد بنابراين از نظر اسلام اين
نوع رابطه اجتماعي مشروع و مورد تأکيد است و زن و مرد هر دو در شکل گيري آن سهيم
اند.
ب - رابطه علمي بين زن و مرد:
اين نوع رابطه با حفظ موازين شرعي و رعايت حدود الهي از ناحيه زن و
مرد مجاز است و بهترين مصداق بارز آن رابطه بين استاد و شاگرد است اعم از اين که
استاد زن باشد و شاگرد مرد، يا شاگرد زن باشد و استاد مرد. آنچه مهم است رعايت
موازين شرعي است، اگر احکام الهي مراعات شود اين نوع رابطه نه تنها مجاز است بلکه
مورد تأکيد اسلام است و اگر حدود الهي مراعات نشود و حريم هاي بين محرم و نامحرم
شکسته شود اسلام از اين رابطه ناخشنود است و آن را نهي مي کند زيرا به ضرر زن و
مردم و جامعه است.
ج - رابطه شغلي و حرفه اي:
فعاليت هاي شغلي موجود در جامعه به سه دسته تقسيم مي شود: 1. شغل
هايي که الزاما به عهده زنان است و با وجود زنان مردان جايز نيست آن شغل هايي را
انتخاب کنند مثل شغل مامايي و کارهايي که جنبه زنانه محض دارد. در اين گونه موارد
اسلام تأکيد دارد که شغل هاي حساس و مهمي که مربوط به بانوان مي شود خودشان به
عهده گيرند. طبعا نوع رابطه شغلي در اينجا بين زنان است و مردان حق ورود به اين
مشاغل را ندارند مگر در شرايط ضروري. 2. شغل هايي که به مردان اختصاص دارد مثل
کارهاي شاق و سختي که با فيزيک بدن زن و روحيات او سازگار نيست طبعا پذيرفتن
کارهاي شاق و طاقت فرسا که براي زن يا جنين او در شکم ضرر داشته باشد جايز نيست.
3. شغل هايي که مشترک بين زنان و مردان است که اکثر موارد و بيشتر کارها تقريبا
بين زن و مرد مشترک است. در اينگونه کارها اگر زن و مرد ضوابط شرعي را رعايت کنند
و مرتکب عمل حرامي نشوند مي توانند هم زنان و هم مردان مشارکت فعال داشته باشند
مانند بسياري از کارها از جمله نمايندگي مجلس، معلمي و صدها کار ديگر.
د - رابطه دوستي بين دختر و پسر:
اين نوع رابطه از نظر اسلام حرام است و قرآن از دوستي بين دختر و پسر
و اينگونه روابط نهي کرده است زيرا عفت عمومي جامعه با اينگونه روابط آسيب جدي مي
بيند پايه هاي ازدواج و خانواده سست مي شود و صدها مفسده اخلاقي براي دختر و پسر و
جامعه دارد. بدون ترديد اگر ائمه(ع) از حضور زنان در جامعه نهي کرده اند اينطور
نيست که اين نهي کلي و مطلق باشد بلکه سيره عملي آنها به اين امر مطلق تخصيص مي
زند و نشان مي دهد که منظور ائمه اين نيست که زنان مطلقا نبايد در امور اجتماعي
مشارکت داشته باشند بلکه منظور آنها اين است که زنان اولا، بدون دليل موجه نبايد
در ميان مردان و مقابل چشم آنها قرار گيرند. ثانيا، در صورت لزوم بايد حضورشان در
حد نياز و ضرورت باشد و زائد بر آن به صلاح زنان و جامعه نيست چه اين که مفسده هاي
زيادي مي تواند داشته باشد.
نکته ديگري که بايد به آن توجه نمود اين است که اجتماعي بودن زنان و
داشتن جايگاه اجتماعي مستلزم حضور بي رويه و بدون دليل در ميان مردان نيست بلکه
خود زنان مي توانند تشکل هاي اجتماعي - فرهنگي داشته باشند و در اين تشکل ها حضور
فعال در زمينه هاي گوناگون داشته باشند. بنابراين اسلام از حضور و مشارکت زنان در
مسائل اجتماعي نهي نمي کند و صرفا ضوابط و قوانين و حدود اين حضور را مشخص مي
نمايد و اين به خاطر مصونيت زنان از آسيب هاي اجتماعي است و از سوي ديگر به خاطر
مصون ماندن جامعه از آسيب هايي است که از ناحيه زنان و مردان فرصت طلب به وجود مي
آيد بنابراين هيچ تناقضي بين آموزه هاي ديني وجود ندارد بلکه همه آنها هماهنگ با
يکديگر و متناسب با نياز جامعه انساني است.
در ادامه گفتني است: نيازهاى عاطفى و غرايز ديگر در ايام جوانى، آدمى
را به سوى «دوست داشتن و عشق ورزيدن» سوق مى‌دهد كه البته اين يك امر طبيعى و
غريزى است و كمتر مى‌توان راهى براى گريز از آن پيدا كرد. آنچه در اين مقوله اهميت
دارد، كنترل عقلايى بر احساسات و پرهيز از مخاطراتى است كه ممكن است فرد را به
گرفتارى‌هاى مختلف روحى و جسمى دچار سازد. «دوست داشتن و عشق ورزيدن» اگر از مسير
معين، مشخص و صحيح استيفا نشود، ممكن است عوارض نامطلوبى را براى انسان ايجاد كند.
شما خوب مى‌دانيد جاذبه بين دو جنس مخالف (زن و مرد) بسيار فراوان است؛ مخصوصا در
سنين جوانى، كه اين جاذبه و حساسيت در اوج خود مى‌باشد، در نتيجه هر چند جوان بخواهد
رعايت مسايل شرعى و عرفى را در دوستى با جنس مخالف بنمايد، اما تمايلات نفسى و
وسوسه‌هاى شيطانى قوى‌تر از آنند كه انسان گرفتار خطرهاى بزرگ نشود. به همين جهت
عقل اقتضا مى‌كند انسان خود را در معرض خطرى كه بسيارى از خوش باوران را گرفتار
كرده قرار ندهد. روشن است كه هر فرد خود بهتر مى‌تواند تشخيص دهد كه كجا از مرز
فراتر رفته است.بل الانسان على نفسه بصيره ؛ آدمى بر نفس خود آگاه و بيناست ،
(قيامت ، آيه 14).
قرآن در دو جا يعني يکي در سوره مائده آيه 5 و ديگري در سوره نساء
آيه 25 زنان و مردان را از داشتن روابط دوستانه با جنس مخالف بر حذر داشته است و
آن را مورد مذمت قرار داده است. آيه 25 سوره نساء به مردان مي گويد با دختراني که
روابط دوستي مخفيانه اي با ديگران داشته اند ازدواج نکنيد... «فانکحوهن باذن اهلهن
و اتوهن اجورهن بالمعروف محصنات غير مسافحات و لا متخذات اخدان» يعني آنان را با
اجازه خانواده هايشان به همسري خود در آوريد و مهرشان را به طور پسنديده به آنان
بدهيد [به شرط آنکه] پاکدامن باشند و زناکار و دوست گيران پنهاني نباشند. در آيه 5
سوره مائده نيز به مردان خطاب مي کند و مي فرمايد شما با زنان پاکدامن مسلمان ازدواج
کنيد و خود نيز پاکدامن باشيد نه زناکار و نه آنکه زنان را در پنهاني دوست خود
بگيريد «... ولا متخذي اخدان ...»
رابطه دختر و پسر اگر به معناي داشتن ارتباط عاطفي و دوستانه باشد كه
از ديدن و صحبت كردن يكديگر شاد شوند و لذت ببرند, قطعا يكي از محرمات است اما اگر
به صورت يك ارتباط عادي باشد, مانند اينكه در يك موضوع علمي يا شغلي با يكديگر
گفتگو كنند, در صورتي كه خطر تبديل شدن به رابطه دوستانه, كه در نوع اول توضيح
داديم, در آن وجود نداشته باشد, به جهت اينكه مقدمه معصيت مي شود, اشكال دارد. در
روايات آمده است, با نامحرم بيش از پنج كلمه ضروري صحبت نكن و نيز هرگز با او
درجاي خلوتي قرار نگيريد؛ زيرا گرچه نفس اين كار شايد اشكال نداشته باشد, ولي چون
زمينه مبتلا شدن به معصيت را فراهم مي سازد, بايد از آن پرهيز كنيد. البته ما قبول
داريم كه ممكن است بين دختر و پسري دوستي غير جنسي وجود داشته باشد ولي :
اولا: ثابت نگهداشتن اين حالت با توجه به شرائط جواني مشكل است و
ثانيا: گاهي چنين حالتي به صورت نهفته و ناخودآگاه در انسان وجود دارد و حتي خود
را به صورت يك رابطه عاطفي و معنوي نشان مي دهد در حالي كه مسأله غير از اين است
در هر حال ما سعي مي كنيم بدبين نباشيم شما هم سعي كنيد سر خود را كلاه نگذاريد.
چند توصيه:
با توجه به شرايط خاص دوران جواني , طولاني بودن دوران تجرد غالب
دانشجويان و خطرات جدي تمايلات آشكار و پنهان غرائز نفساني , لازم است برادران و
خواهران دانشجو روابط خود را از نظر كمي و كيفي تحت كنترل قرار دهند و در سطح
ضرورت حفظ كنند. بنابراين , توصيه اكيد ما اين است كه : اولا, اگر ضرورتي ايجاب
نمي كند حتي الامكان چنين روابطي با نامحرم برقرار نشود و خواهران دانشجو در مقابل
افراد نا محرم , رفتاري متكبرانه داشته باشند نه رفتاري صميمانه . اينكه در احكام
شرعي مي فرمايند در غير ضرورت مثلا مكروه است مرد با زن هم صحبت شود, مخصوصا مرد و
زن جوان , به اين دليل است كه چه بسا همين هم صحبت شدن ها, غرايز جنسي افراد را
تحريك كند و يك الفت و محبت شهواني بين مرد و زن ايجاد گردد و نقطه آغازي براي
غوطه ور شدن در انحراف و فساد شود. در هر حال انسان بايد دقيقا درون خود را بكاود
و باطنش را عميقا مطالعه كند كه مثلا صحبت كردن با افراد نامحرم چه ضرورتي براي او
دارد. ثانيا: در صورت ناچاري و ضرورت , روابط با نامحرم تا آنجا كه به شكستن حريم
احكام الهي منجر نشود, اشكالي ندارد. بنابراين , گفتگو و نگاه هاي متعارف بدون قصد
لذت و ريبه , اشكالي ندارد. اما با اين حال , حتي الامكان لازم است در كلاسها به
گونه اي باشند كه كمترين اختلاط پديد آيد و در برخورد و گفتگو, هنجارهاي شرعي زير
رعايت شود:
1- از گفتگوهاي تحريك كننده پرهيز
شود.
2- از نگاه هاي آلوده و شهواني
خودداري شود.
3- حجاب شرعي رعايت شود.
4- قصد تلذذ و ريبه در كار نباشد.
5- دو نفر نامحرم در محيط بسته ,
تنها نمانند.
بنابراين , سعي كنيد خود را عادت دهيد كه :
1- در صحبت با نامحرم به او نگاه نكنيد و به هيچ قسمتي از بدن او خيره
نشويد و قسمت هاي باز و پوشيده برايتان كاملا مساوي فرض شوند, اين مسأله را با
تكرار و تلقين بايد ادامه دهيد.
2- در همه حال , خدا را ناظر بر اعمال و رفتار خود بدانيد و عفت و
حيا را فراموش نكنيد. البته از نظر شرعي و اخلاقي تا هنگامي كه به اين صورت تنها
حرف هاي معمولي مي زنيد، نمي توانيم بگوييم كه اين رابطه حرام است و يا گناه دارد،
يعني مشكل شرعي ندارد، ولي مي تواند آسيب هاي تربيتي و رواني مهمي در پي داشته
باشد. وقتي دو نفر مدت زيادي با هم صحبت مي كنند و رابطه دارند، كم كم به هم علاقه
مند مي شوند و اين علاقه به صورت دلبستگي و وابستگي در مي آيد، بعد از اينكه اين
حالت به وجود آمد، ديگر قضاوت هايي كه در مورد هم دارند تحت تاثير علاقه قرار مي
گيرد و نمي توانند كاملا آزاد و فارق در مورد هم فكر كنند و يكديگر را به صورت
عقلاني و منطقي مورد ارزيابي قرار دهند و چه بسا عيب هاي هم را نمي بيننند و وارد
راهي مي شوند كه به احتمال قوي پايان خوبي ندارد.
پيامدهاي روابط افراطي دختر و پسر پيش از ازدواج
از دو منظر روانشناسانه [Psychologycal] و جامعه شناسانه [Sociologycal] مي‌توان به اين امر پرداخت. به طور كلي روابط باز و آزاد دوجنس
مخالف پيش از ازدواج، داراي آفت‌ها و آسيب‌هاي رواني و اجتماعي جبران ناپذيري است.
در ذيل به چند نمونه از اين آسيب‌ها اشاره مي‌شود:
1-
فقدان شناخت درست و واقع بينانه:
معمولا ادّعا مي‌شود اين
گونه روابط و دوستي‌ها به انگيزه ازدواج شكل مي‌گيرد، ولي با كمي دقّت فهميده
مي‌شود، روح حاكم بر اين گونه دوستي‌ها، عشق‌ورزي كور است نه خردورزي. پاي خرد و
عقل در ميدان عاشقي لنگ است. امام علي عليه السلام مي‌فرمايند: «حبّ الشّيء يعمي و
يصمّ»(مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، الخاتمةج1، ص: 301)، دوست داشتن چيزي
انسان را كور و كر مي كند. در حالي كه تصميم‌گيري درست در مورد ازدواج با فرد خاص،
تنها با تكيه بر عقلانيّت و خردورزي ممكن است. دوستي‌هاي قبل از گزينش همسر، راه
عقل را مسدود و چشم واقع بين انسان را كور مي‌سازد و اجازه نمي‌دهد تا يك تصميم
صحيح و پيراسته از اشتباه گرفته شود. اين نوع انتخاب‌ها كه در فضايي آكنده از
احساسات و عواطف انجام مي‌گيرد. به دليل نبود شناخت عميق و واقع‌بينانه، زندي
مشترك را تلخ و آينده را تيره و تار مي‌سازد.
2. ايجاد جو بدبيني:
اين گونه دوستي ها نه تنها
مشكلي را براي دختران و پسران حل نمي‌كند بلكه بر مشكلات آنان مي‌افزايد. اين گونه
دوستي‌ها و روابط اگر به ازدواج بي‌انجامد پس از مدتي از شكل‌گيري زندگي جو بدبيني
و سوءظن را به دنبال خواهد داشت. پسر به خود مي‌گويد اين دختر وقتي به راحتي با من
پيوند و رابطه نامشروع برقرار نمود، پس از اعتقاد و ايمان قوي برخوردار نيست.
بنابر اين از كجا معلوم پيش از ارتباط با من، با فرد ديگري طرح دوستي نريخته است.
از كجا معلوم كه در آينده با اين كه همسر من است با ديگري ارتباط برقرار نكند؟
دختر نيز همين تصور را نسبت به پسر دارد. بر اين اساس اين گونه ازدواج‌ها داراي
پايه واساسي سست و متزلزل است و تجربه نشان داده كه سريع منجر به طلاق و جدايي
مي‌گردد.
بر اساس يك يافته پژوهشي در آمريكا، زوج‌هايي كه پيش از ازدواج با
يكديگر زندگي مي‌كنند زندگي زناشويي آنها با مشكلات عديده‌اي رو به رو است و منجر
به طلاق مي‌شود. به گزارش ايسنا، دكتر «كاترين كوهان»، استاد دانشگاه ايالت
پنسيلوانيا گفت: طبق آخرين تحقيقات، افرادي كه پيش از ازدواج با يكديگر رابطه
داشته‌اند بعد از ازدواج در حلّ مشكلات خود عاجزند، چرا كه نسبت به يكديگر بسيار
بدبين هستند. كوهان گفت: طبيعت ارتباطات آزاد اين است كه زوجين چندان انگيزه‌اي
براي حل درگيري‌ها و حمايت از مهارت‌هاي خود ندارند. وي افزود: به نظر مي‌رسد
ارتباطات اين افراد زودتر از افرادي كه با يكديگر دوست نبوده‌اند، سرد و منجرّ به
طلاق مي‌شود. وي در پايان گفت: مي‌توانم بگويم رابطه قبل از ازدواج به هيچ وجه سبب
دوام زندگي زناشويي نمي‌شود [روزنامه جمهوري اسلامي – ش 6571- 29/11/1380 – ص 5]
3. افت تحصيلي يا ركود علمي:
اين گونه روابط باعث مي‌شود
كه دو طرف تمام فكر و توجه و تمركز خود را صرف ديدارها و ملاقات‌هاي حضوري و تلفني
خود بكنند و اين بزرگ‌ترين مانع براي رشد و ترقي علمي است؛ زيرا تحصيل دانش
نيازمند تمركز نيروهاي فكري وروحي است. دل‌مشغولي و اضطرابي كه در اثر اين گونه
پيوندها پديد مي‌آيد بزرگ‌ترين سد راه تعالي علمي و تحصيلي است؛ لذا متصديان امور
علمي مدارس و دانشگاه‌ها توصيه مي‌كنند. حتي ايام عقد و نامزدي جوانان در بحبوحه
تحصيلات نباشد تا آنان بتوانند با تمركز بيشتر فكر، در ادامه دروس و امتحانات موفق
شوند.
4. عدم اسقبال از تشكيل كانون خانواده:
اين گونه روابط و دوستي‌ها معمولا به انگيزه تفنّن و سرگرمي شكل
مي‌گيرد و در خلال آن از خود باوري و زودباوري دختران سوء استفاده مي شود. متاسفانه
در بسياري موارد بين عشق و هوس تمييز داده نمي‌شود. عشق حقيقي و پاك با هوس‌هاي
آلوده و زودگذر، تفاوت جوهري دارد. برخي از اين روابط كه مبتني بر هوسراني و
سرگرمي است، پس از مدتي رو به سردي و افول مي‌نهد. جاذبه و دل ربايي‌ها مربوط به
روزها و ماه‌هاي اول دوستي است. ولي ديري نمي‌پايد كه اين روابط عادي شده و به
جدايي مي كشد. حس تنوع طلبي انسان از يك طرف و فقدان عامل بازدارنده از طرف ديگر
باعث مي‌شود برخي سراغ ازدواج و تشكيل خانواده نروند جامعه‌اي كه از تشكيل كانون
خانواده استقبال نكند هيچ‌گونه ضمانتي براي رشد و شكوفايي فضايل انساني در آن وجود
ندارد. عمده خوبي‌ها و كمالات والاي انساني در پرتو تشكيل خانواده‌اي سالم، به
فعليت مي‌رسد.
5. اضطراب، تشويش و احساس نگراني:
در دوستي‌هاي موجود بين دختران و پسران، از آنجا که مقاومتي بسيار
قوي از طرف پدر يا مادر يا جامعه براي ممانعت از برقراري اين دوستي‌ها وجود دارد،
اين گونه دوستي‌ها با مخاطرات رواني گوناگوني از جمله اضطراب و تشويش همراه است.
وجود افکار ديگري چون احساس گناه، نگراني از تهديداتي که توسط پسر براي فاش کردن
روابطش با دختر صورت مي‌گيرد، يک تعارض دروني و اضطراب مستمر را به دنبال خود
دارد. بنابر اين وجود چنين دلهره‌ها و اضطراب‌هايي که گاهي لطمه‌هاي جبران ناپذيري
بر جسم و روان انسان دارد، از جمله آسيب‌هاي اين گونه روابط است.
6. محروميت از ازدواج پاك:
هر انساني در سرشت و نهاد خويش به دنبال پاكي‌ها و نجابت است.
دختراني كه در پي اين روابط آلوده هستند در حقيقت پشت پا به سرنوشت خود زده‌اند و
اين امر باعث مي‌شود كه آنها به جرم آلودگي به اين روابط شرايط ازدواج پاك را از
دست بدهند. البته اين گونه روابط ناسالم حتي در ازدواج پسران نيز تاخير ايجاد شود
و دختران بيش از پسران در معرض اين آسيب قرار دارند.
در پايان به چند پرسش اساسي اشاره مي‌شود:
1. به نظر شما يك رابطه و پيوند مطلوب چه ويژگي‌هايي دارد؟
2. آيا روابطي كه بر پايه هوسراني‌ها و سرگرمي‌هاي زودگذر است،
مي‌تواند روابطي پايا و پويا باشد؟
3. آيا هر انساني با هر صفت و ويژگي شايسته ارتباط و دوستي است؟
4. آيا پسنديده نيست كه انسان سرمايه عشق و محبت خود را براي زندگي
آينده خويش پس انداز کند؟ (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمايندگي مقام
معظم رهبري در دانشگاه ها، كد: 1/100100269)
احاديثي در مورد روابط زناشويي
دين اسلام تاکيد بسياري در مورد ازدواج و تشکيل خانواده دارد و آيات
و روايات زيادي در اين زمينه وارد شده که ما به يک آيه و يک روايت بسنده مي کنيم،
خداوند در قرآن کريم مي فرمايد: «وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ
أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ
رَحْمَةً إِنَّ في ذلِکَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَکَّرُون (سوره روم /21)
احاديثي در مورد روابط زناشويي
مبحث ازدواج و زناشويي در دو بخش مورد بحث قرار مي گيرد:
بخش اول در مورد نحوه انتخاب همسر،
تشکيل خانواده و در نهايت
زندگي مشترک بين زوجين مي باشد که دين اسلام تاکيد بسياري در مورد ازدواج و تشکيل
خانواده دارد و آيات و روايات زيادي در اين زمينه وارد شده که ما به يک آيه و يک
روايت بسنده مي کنيم، خداوند در قرآن کريم مي فرمايد: «وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ
خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ
بَيْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ في ذلِکَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ
يَتَفَکَّرُون» و از نشانه‌هاي او اينکه همسراني از جنس خودتان براي شما آفريد تا
در کنار آنان آرامش يابيد، و در ميانتان مودّت و رحمت قرار داد در اين نشانه‌هايي
است براي گروهي که تفکّر مي‌کنند! همچنين
از حضرت پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم نقل شده که مي فرمايد: مردي که زن نداشته
باشد مسکين و بيچاره است، گرچه ثروتمند باشد و زني که شوهر نداشته باشد مسکين و
بيچاره است گرچه ثروتمند باشد.
بخش دوم در مورد مجامعت و نزديکي
يا همان ارتباط زناشويي مي باشد که اين ارتباط با همسر چند حالت
دارد:
1 – نزديکي و ارتباط حرام
است 2 – نزديکي و ارتباط مکروه است 3 – نزديکي و ارتباط مباح است، مواردي که
نزديکي با همسر حرام است مثل ايام حيض و نفاس است که در اين ايام نبايد با زن
نزديکي کرد چون حرام است و در صورت انجام عمل، کفاره تعلق مي گيرد و در مورد
نزديکي و مجامعت مکروه مثل مجامعت در بين الطلوعين و يا وسط ظهر و ... کراهت را
بيان کرده اند که در رساله هاي مراجع عظام آمده و در روايات به آن تصريح شده است،
اما ارتباط و مجامعت در غير از اوقات حرام و مکروه، مباح مي باشد و از نظر دين
اسلام جايز است و زن و مرد مي توانند با هم مقاربت و نزديکي داشته باشند. اين نکته
را در آخر عرض کنم که به طور کل اگر عمل زناشويي براي زن ضرر داشته باشد يا موجب
آزار او شود يا به هر دليل موجب عسر و حرجي شود بر مرد واجب است که اجتناب کند و
جلوگيري زن هم موجه و شرعي است، براي اطلاعات بيشتر در اين زمينه به نرم افزار
گنجينه روايات نور(مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي)الآداب الدينية للخزانة
المعينية با ترجمه عابدي، ص: 291 مراجعه شود.